Slecht-nieuwsgesprek

Vandaag met de dokter gesproken en die had geen goed nieuws. Het gaat totaal niet goed met papa. Hij ligt in bed, heeft af en toe pijn maar krijgt morfine. Hij heeft ook ondergewicht dus weinig reserves om bij te zetten. Eet en drinkt bijna niets dus krijgt geen energie binnen. De dokter geeft hem nog een aantal dagen!
Al tijden ben ik voorbereid dat mijn vader kan komen te overlijden. Al tijden hoop ik dat mijn vader niet meer hoeft te lijden. En nu heb ik zo de neiging om hem wakker te schudden en te roepen dat ik em nog niet wil missen! Maar ik weet ook dat hij toe is aan rust,  dat hij uitgeput is zoals ie zelf steeds zei.
En wat doe ik nu? Mijn eerste reactie is spulletjes pakken en me te nestelen op een stoel naast hem. Handje vasthouden en hem gewoon laten voelen dat ik er ben. Maar ik ben zelf ook moe. Mijn rugzak zit vol, mijn tranen zijn bijna op. Er wordt goed voor hem gezorgd, ik zie dat de verpleging ook aangeslagen is. De dokter heeft me op het hart gedrukt om goed op mezelf te passen. Dat ik straks mijn energie nodig ben bij het definitieve afscheid.
We leven al zolang met het idee dat papa er binnenkort niet meer zal zijn dat ik het nu ook zo onwerkelijk vind. Ik kan het nog steeds niet geloven. En toch, toen ik het hoopje mens vanmiddag in bed zag liggen.. Het is een schaduw van wie hij ooit was.
En o wat prijs ik mij gelukkig dat hij mijn vader was! Dat hij mijn vader wilde zijn! En ja, dat zal hij ook altijd blijven!