Goede dag

Gisteren was ik totaal in paniek. Om alle vaste lasten van mams af te kunnen zeggen dacht ik slim te zijn en wilde samen met R. inloggen op haar bankrekening. Na twee keer werd de pas geblokkeerd, foute pincode. Totale verbazing bij ons, want ja, we hadden de pas al eerder gebruikt. Meerder malen zelfs om maar wat geld achter de hand te hebben voor de bank de handel zou blokkeren. En nu deden we het dus zelf.
Er zat voor mij dus niets anders op dan naar de bank te gaan. Dus pasjes mee, testament mee, en natuurlijk ook mijn eigen dingen. Op het moment dat ik vertellen moet waar ik voor kwam, barst ik natuurlijk weer in tranen uit. Ik word liefdevol opgevangen en er is voor mij gelijk ruimte om me verder te helpen. Een dik uur heb ik bij de bank gezeten. Het komt er op neer dat ik voor niets bang ben geweest, de bankzaken mag ik nog steeds doen. De rekening wordt niet geblokkeerd, en ook niet doordat mijn vader in de war is.
Het pasje wat geblokkeerd werd met onze actie, was niet het pasje van mijn moeder. Het was het pasje van mijn vader! Dus nog eens controleren met zijn pincode en inderdaad! Ik snap alleen niet hoe het kan dat de pasjes zijn verwisseld. Hoe wij in eens met pa zijn pasje in de handen zaten.
Feit is echter wel dat ik nu rustig ben, dat ik niet meer het idee heb dat ik illegale dingen doe.
Verder heb ik vandaag ook de bereidverklaring bij het maatschappelijk werk ingeleverd, met een kort briefje over de band die ik met mijn vader heb en dat het totaal niet wenselijk is dat er contact met zijn eigen kinderen wordt gezocht. Ik hoop maar dat ze naar me luisteren.
Ik blijf epistels schrijven over mijn persoontje. Toen ik 18 was moest het in verband met de studiefinanciering. Ik moest opschrijven dat ik geen contact had met mijn biologische vader en waarom niet. Een paar jaar later moet ik me verantwoorden bij de Raad van de Kinderbescherming omdat ik mijn achternaam wil wijzigen. En nu dus weer in de verdediging dat mijn stiefvader gewoon mijn vader is. En dat ik graag voor hem wil zorgen.
En dus ook maar even bij pa langs geweest. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, hij is weer wat meer helder. Ik krijg meer response en dat is zo fijn! Liefdevol streek hij mijn lange haar uit mijn nek en aaide mijn haar. Misschien doet ie het ook bij de verpleegsters maar op dat moment deed ie het bij mij. Ik voelde mijn tranen gewoon over mijn wangen lopen, dit had ik zo nodig. Het gevoel dat er ook echt niets maar dan ook niets tussen ons komt, zoals ie mijn lief al eens verteld heeft toen we net verkering hadden. Even later loopt ie achter me, voorzichtig lopend en zich vasthoudend want zijn benen willen niet meer. "Wat kan ik voor je doen, pa?" vraag ik. En op vertrouwde wijze krijg ik te horen: "Niets meissie". De tranen zijn niet meer te stoppen. Ik heb een stukje papa terug!! Alleen is ie nu weer zijn bovengebit kwijt. Nou ja, het zal morgen wel weer zijn bril zijn! Ik ga me er maar niet druk over maken. Als ie gevallen is, en het bij een val kwijt geraakt is, komt het vast wel weer te voorschijn.
Na een half uur ben ik leeg en moe. Word ik ook heel onrustig van het heen en weer lopen van pa. Ik ga naar huis, even bijtanken voor R. thuis komt. En terwijl ik naar de lift loop, voel ik mijn moeder. Ze loopt een stukje met me mee. En zoals we altijd op maandag liepen, heb ik natuurlijk weer tranen over mijn wangen.
Ja, het was een goede dag!