Harteloos

Ik zit op de bank, midden in de nacht en klaarwakker. Ik ben de laatste tijd veel 's nachts wakker. Zoals ik al zei, het doet me denken aan de burnout. Of ik heb de afgelopen tijd veel te veel koffie gehad.
Ik stel mezelf de vraag: is dit het nu? Is dit nu een leven zonder ouders? Ik had twee prachtige mensen als ouder en die zijn er niet meer. Ik kan dat accepteren. Voor mama was dit loslaten en papa was gewoon te ziek. Mama had ook haar kwalen en door zo plotseling te gaan is haar veel ellende bespaard. Ook de nuchterheid van papa gaat door mijn hoofd: als het je tijd is, is het je tijd. Iedereen weet dat doodgaan bij het leven hoort. Iedereen weet dat ie zijn ouders eens moet gaan missen. Ik heb ooit eens een boekje van Stephen King gelezen waarin een lifter een lift kreeg en aan het eind van de rit moest ie antwoord geven op de vraag: je moeder dood of jij. En natuurlijk moest ik daar over nadenken. En sorry mam, ik heb toen voor jou gekozen. Niet omdat ik zo egoïstisch ben om ten koste van alles te blijven leven, nee. Ik koos voor jou omdat ik je het verdriet niet aan wilde doen om mij te moeten verliezen.
En nu is zij weg en is pa weg. Met R. heb ik het over de laatste jaren. Na de kanker van mams is ze nooit meer echt haar zelf geworden. Toen bleek al dat papa niet voor zichzelf kon zorgen.
Mama haar hulpvraag werd de laatste tijd ook steeds groter. Ze liet steeds minder mensen toe. Had verwachtingen van mensen en was helemaal teleurgesteld als mensen niet aan die verwachtingen voldeden. Het was een draaikolk. R. en ik hebben haar zoveel mogelijk opgevangen, het werd bijna een dagelijkse klus.
Is dat het dan waarom ik het zo makkelijk kan accepteren? Of moet de klap nog komen? Of ben ik echt zo harteloos?