Rollercoaster

Ik zit nog steeds in een rollercoaster, juist op het moment dat ik denk dat het wagentje stil staat en ik rustig uit kan stappen gaat het weer vol speed vooruit. En ik zit er helemaal alleen in, niemand die me kan helpen de boel te stoppen en niemand die  met me mee gilt. Dat klinkt eenzaam en zo voel ik me ook. Ben er nog niet helemaal achter of ik Eega probeer te ontlasten van mijn heftige emoties of dat ik hem gewoon buitensluit. Want dat laatste is natuurlijk heel goed aanwezig! Ik sluit me in ieder geval af voor mijn heftige emoties, dat heeft mij ook in een lastig pakket gebracht op mijn werk. Voor tien jaar terug deed ik ongeveer hetzelfde werk en ik dacht dat ik het nu wel op kon pakken. In tien jaar tijd zijn regeltjes erg veranderd, en is het niet meer zo makkelijk. Als je op een grote afdeling zit, heeft iedereen ook nog zijn specialisme, maar ik zit op een kleine. Met zijn tweeën proberen mijn collega en ik het draaiende te houden. Mijn voorganger had zijn zaakjes niet op orde en dus was het chaos! Dingen waren niet geregeld, dingen waren niet gedaan of juist helemaal verkeerd. En ik probeerde alles recht te krijgen, te herstellen waar dat nodig was en ik kreeg het maar niet onder controle. Dat maakte me erg verdrietig en bij elke fout legde ik mijn eigen lat nog hoger en hoger. Tot ik er zelf niet meer bij kon en knapte. Gelukkig heb ik het erg getroffen met mijn chef, zij wil mij houden maar ik had voor hetzelfde geld op straat kunnen staan. En juist dat probeerde ik te voorkomen!! Eega zijn contract is namelijk niet verlengd en dus zit hij momenteel thuis. Dat gaf een enorme druk bij me, ik schoot al vol bij de gedachte. In gedachten heb ik ons huis al tientallen keren moeten verkopen, en geloof me, dat doe je liever omdat je wil verkassen dan omdat je moet!
Ondertussen gebeurde er nog veel meer. Bij mij komen die dingen nooit alleen...

Flow

En dan ineens vliegt mijn goede flow weg! Als ik op een berg zou staan dan zou ik een lawine worden. Zo snel stort alles in! Mijn energie daalt tot een minpunt. Ik kan niet meer voor mezelf opkomen, ik ben alleen maar verdrietig.  En verbaast! Hoe kan iets zo snel instorten. Ik moet denken aan een spel van vroeger op de televisie;  boven de kandidaat hingen een aantal stokken die naar beneden konden vallen. De kandidaat moest ze dan vangen.  Zo voelde ik me ook, en ik greep vaak mis! Mijn hoofd slaat op hol en ik begin weer in mijn oude gedrag te vervallen. Dat is de bedoeling niet!! Door mijn werk mis ik mijn zwemmen, mijn beweging, mijn flow! En langzaam verlies ik ook mijn grip op mijn werk. De spiraal kan ik niet stoppen, hij blijft neerwaarts gaan! En mijn energie zakt mee! Na weken dit gevoel te hebben wil ik het nu echt stoppen! Ik roep dus keihard stop en besluit dat het morgen beter gaat!!