Juni

Is het al juni, is een vraag die ik momenteel geregeld stel. Het is een moeilijke tijd. Eerst is mams jarig, dan is pa jarig en aan het einde van de maand ben ik zelf jarig. En tussendoor is het ook nog moederdag! En alhoewel we daar nooit aan deden is het redelijk confronterend. Zo zonder mijn moeder! En ook zonder mijn vader! Die laatste begint ook steeds meer in mijn dromen te verschijnen, heerlijk nuchter zoals ie bij het leven ook was. Ik merk dat ik dat nodig heb, ik word zo'n dag sterker wakker dan anders. Alsof alles weer wat meer naar zijn plek geschoven is. "Als het je tijd is, is het je tijd" is zo'n uitspraak wat me op dit moment sterkt. Eigenlijk al vanaf het overlijden van mams. Natuurlijk vind ik het erg verdrietig en totaal niet leuk, maar het was ook haar tijd. Ze was moe, ze was op. Ze was nog net niet zo op dat ze echt ziekelijk was, of bedlegerig , gelukkig niet. Nog vol plannen is ze heen gegaan. Zuur? Ja. Voor haar ook totaal onverwacht!
Dit is loslaten voor haar. Oma vindt me flink dat ik het zo kan bekijken. Dat ik hier troost in kan vinden. Ik weet echter als enige hoe moeilijk mams het echt had. Hoe moe ze was van alle strijd en hoe in de steek gelaten ze zich eigenlijk voelde. Ze dacht dat niemand meer naar haar omkeek en dat ze door iedereen vergeten was. Dat kon ze ook niet meer relativeren. De zorg voor pa viel haar ook erg zwaar, het verdriet dat de man die altijd je anker was van je weg dreef.  Bang dat hij haar de volgende dag niet meer zou herkennen. Bang om niet meer nodig te zijn. En bijna geen energie meer hebben om er te zijn.
Ja, ik heb verdriet. Er gaat nog niet een dag voorbij zonder tranen. En ik mis allebei enorm. En toch voel ik ze. Soms als ik een zin uitspreek is het net of ik mijn moeder hoor, of het grapje van mijn vader. En dan ben ik trots! Trots op hen maar ook op mezelf. Ik ben sterk! Mams zou niet anders gewild hebben!
Maar mag het nu dan toch al juni zijn?