Op

Ik lig in bed nadat ik al bijna de halve nacht op de bank gezeten heb. Ik ben op, leeg en voel even niets meer. Het voelt als mijn burnout. Toen gooide ik ook muren om me heen om me niet te laten raken en om niet te voelen. Langzaam heb ik veel mensen weggedreven. Ik moet er voor waken om het nu niet te doen. Dat leer ik nu van pa en ma. Eigenlijk waren die best eenzaam. Pa vond het prima zo, die had niet veel mensen om hem heen nodig. Mijn moeder was wel een gezelligheidsdier. Maar de laatste jaren slokte de verzorging van pa al haar energie op. Dat klinkt zwaar maar ze vermaakten zich prima! De auto was de grote vrijheid en samen hebben ze nog veel van de provincie gezien in de laatste jaren. Ik ben nu degene die het oordeel eenzaam geeft. Misschien wel omdat ik bang ben om in dezelfde valkuil te stappen. Iedereen is momenteel zo lief voor me, maar ik ben die blikken vol medelijden zo zat! Ja, ik heb in een maand (die extra dag vergeet ik gemakshalve) mijn beide ouders verloren. En ja, dat is best heftig. Maar het hoort wel bij het leven! De dood van mijn moeder kwam rauw op mijn dak maar die van papa zagen we aankomen. Waren we ook al jaren mee bezig. En wat als hij nu toch nog een jaar had geleefd of zelfs een half jaar? Was het dan minder onterend omdat hij mijn enige ouder nog was? Afgelopen maandag is een dag die ik koester, toen was ik me ervan bewust dat die dagen steeds minder zouden komen. Elke keer als ik mijn vader breekbaarder zag worden, brak mijn hart in nog meer stukjes!
Ik heb vanavond tegen lief gezegd dat het zo goed is. Dat dit beter te hanteren is als andersom. Stel dat mijn vader eerder zou zijn gegaan en een maand later mijn moeder. Dat had ik verschrikkelijk gevonden. Bij deze gedachte krijg ik al hartkloppingen. 
Ik heb geen ouders meer,  en dat is best verdrietig. En ja, het gemis zal vast nog wel komen. Misschien morgen al. Nu moet ik proberen mijn hoofd in de rust te krijgen. Mijn brein uitschakelen. Maar net als tijdens mijn burnout blijft het vol adrenaline. En als ik mijn ogen dicht doe zie ik beelden van mijn vader dood in het bed en mijn moeder weer tussen de bank en de tafel. Misschien moet ik gewoon maar het lichtje aan laten vannacht..