Juiste weg

Ik zit weer op de juiste weg! Ik voel het aan mijn hele lichaam. Vorige week voelde ik me wederom zachtjes weg glijden. Opmerkelijk hoe snel oud gedrag je leven weer kan nemen. De behoefte aan suiker was groot. En dat allemaal omdat ik gewoon volkoren brood als lunch nuttigde! Helaas was het koolhydraat-beperkte brood op en ook uitverkocht. Dus gewoon brood mee. En het is net alsof je lichaam dan ook zeurt om meer koolhydraten. De behoefte aan suiker was dan ook weer onweerstaanbaar op de terugweg naar huis. Snoepzakken die tijden dicht lagen, trok ik open en at ze bijna in één keer op. Heel langzaam voelde ik mijn energie wegzakken. Nee, wacht, eerst voelde ik het niet! Maar zo aan het eind van de week had ik geen puf meer. En toen ben ik gaan nadenken. En ja, alle symptomen waren er weer. Geen puf, hangerig, zware benen, obstipatie en de koude handen. Extreem koude handen. Ook bij het trainen maandag voelde ik het, de verzuring kwam erg snel. Ik heb echt mijn wilskracht moeten tonen om mijn hele lijstje af te werken, maar het liefst wilde ik na tien minuten op de hometrainer alweer naar huis! Onvoorstelbaar wat een stukje brood teweeg kan brengen! Nu ik dus alweer een aantal dagen aan het brood zit, voel ik me weer energieker, zekerder en mijn velletje zit weer lekker. Iets ruimer weer, denk ik zelf! En ook mijn stoelgang is terug! Het blijft me elke keer weer verbazen wat eten met je kan doen. Zelfs gezond eten, want als je niet kan poepen wordt mij meestal het meest donkerbruine brood aangeraden. Maar het ligt dus niet aan de vezels!
Gisteren bij de dansles was het goed te merken dat mijn energie weer terugkomt. Alleen moet ik af en toe nog stoppen en op adem komen. Gisteravond begonnen we vrij intensief met een quickstep, dus de chachacha daarna was me even te veel. Maar het ging al beter dan vorige week!!

Nieuw schema

Met frisse moed stap ik de sportzaal binnen, heb er zin in om even lekker tegen aan te gaan. Ik kijk op mijn schema en zie dat ik een nieuw schema heb. O jee! Bij een nieuw schema ben ik altijd op mijn hoede. Toen ik bij Fysio begon had ik een enorm fanatieke. Alles op het schema moest ik al kunnen. Gelukkig heeft mijn huidige Fysio door dat ik een dieseltje ben, dat ik eerst op gang moet komen. En dat ik pas over een week of vier het gehele schema netjes met alle getalletjes in één keer afwerk. Dus ik begin vrolijk Het schema wordt een beetje omgegooid want de beide hometrainers zijn bezet. Maakt helemaal niet uit, ik ga gewoon ergens beginnen. En dan kom ik bij mijn nieuwe stukje. Met in beide handen een halter en die dan naar voren brengen. Althans dat las ik, achteraf blijkt dus dat ik vanaf mijn schouder naar boven moet. Een juich-beweging. Helaas met de aantal kilo's die op mijn schema staan gaat het nog niet lukken. Of ik moet dat ook nog verkeerd lezen! Maar goed, volgende week mag ik het nog eens proberen!

 

En ook de leg-press staat er weer eens op. Help! Om mijn lichaam tussen de plank en de zitting te installeren is al een oefening op zich! Ik wil de stoel wel wat dichterbij zetten, maar dan zit mijn buik lichtelijk in de weg. En als ik helemaal omhoog ga, mag ik mijn benen niet voluit strekken want dan kunnen mijn knieën op slot slaan. Het is dus een lekkere pittige training die ik afwerk en als ik op de crosstrainer sta voel ik hoe moe ik ben. Ik wil eraf! Ik ben moe! Ik heb het gehad. Mijn hartslag is op dat moment 160 slagen per minuut en ik weet dat er drie dingen zijn die ik kan doen. Ik kan afstappen, opgeven. Ik kan doorgaan, maar dat is geen optie. Maar ik kan ook even stoppen, diep ademhalen en mijn hartslag iets naar beneden brengen en dan door! Ik kies voor het laatste. Ik geef niet op!
En eigenlijk als ik dit opschrijf, twijfel ik. Want had ik niet juist door moeten gaan, met die hartslag? Laat ik mijn lichaam wel genoeg werken als ik af en toe even op adem wil komen?

Ik doe het weer!

Sinds gisteren ben ik weer lekker bij Fysio aan het sporten. Vorige week was de voorproef maar toen had ik last van een fikse verkoudheid en dus maar wat lichte oefeningen gedaan. Gisteren ben ik gewoon verder gegaan waar ik enkele weken geleden, ahum, enkele maanden geleden gestopt ben. En het viel me zo mee! Het schema is nog hetzelfde en ik heb alles gehaald! Mijn conditie is dus niet eens zoveel achteruit gegaan de laatste tijd. Ik ben er heel blij mee. Heel blij! Want ik moet nu elke woensdag mijn Eega bijhouden met dansles! Hij pakt me stevig beet en leidt me over de dansvloer. Omdat dansen een stukje bewegen voor ons is, willen we niet gelijk stoppen. We gaan door! Helaas moet ik soms wel voor de tijd even stoppen, dan kan ik echt niet meer. Aan de ene kant heel kant heel goed, ik kan mijn grens aangeven en daardoor kan ik een paar minuten later gewoon doorgaan. En aan de andere kant heel jammer, ik wil natuurlijk uren met mijn Eega op de vloer staan, ik wil hem niet teleurstellen. En ik weet dat hij het me niet kwalijk neemt, maar ik wil het voor mezelf! En dat is een grote motivator om maandags nog een tandje extra te doen. Dacht ik twee jaar geleden dat voor mij de grote uitdaging in hardlopen zat, blijkt dit dus niet zo te zijn. En heel stiekem wist ik het wel. Als ik ergens niet tegen kan is het sleur en herhaling. Ik ben dol op nieuwe dingen en uitdagingen. Neem bijvoorbeeld zwemmen, ik zwem heel graag. Maar ik laat mezelf niet graag moe worden. Het is een opgave om jezelf elke op te peppen, om elke keer tot het gaatje te gaan. Daarom mag ik graag teamsporten doen. Dan moet je door en dan merk je vaak ook pas later hoe moe je bent. Dus dansles is voor mij een hele goede oplossing. En ik zet Eega ook lekker in beweging!

Dubbel

Afgelopen vrijdag een heel goed gesprek gehad met Fysio. Althans ik vond het er fijn. Door mijn werk en vooral door onze dansles kan ik niet meer op woensdag bij hem zelf sporten. En dus moest daar even een oplossing voor gevonden worden. Gelukkig hebben we die, op de ochtend van mijn vrije dag train ik bij zijn collega. En hebben Fysio en ik al gelijk een evaluatie-moment gepland. Over zes weken al!! Fysio gaf aan dat ik soms dubbele signalen uitzend, en daar heeft ie helemaal gelijk in. Mijn hele leven bestaat uit dubbele signalen! Graag geholpen willen worden en wanneer iemand klaar staat dan toch het zelf willen doen. Vertrouwen is hierbij het kernwoord. Ik vind het heel moeilijk om vertrouwen te geven! Dat komt enigszins voort uit de onveilige situatie in mijn jeugd, maar is ook van moeder op dochter overgebracht. Ik ben echt trots op mezelf als ik nu naar mijn leven kijken en zie dat ik bepaalde dingen heb kunnen omkeren! Dacht ik echt dat ik jaren geleden niets waard was, heb ik dat gevoel gelukkig niet meer. Maar toch voelt dat jurkje af en toe zeer onwennig. Als ik het zo opschrijf voelt het zelfs een beetje arrogant! Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg! Jaja, en ik vind dat je best tegen jezelf mag zeggen dat je goed bent, dat je goed bent zoals je bent! Ik ben iemand die alles leuk vind, en ook zeer betrokken is bij de dingen die ze doet. Als ik me ergens met hart en ziel kan instorten zal ik het vaak niet laten. Dat kan ook heftige emoties met zich meebrengen. Vooral als ik te snel wil, en dan de doelstelling niet binnen de tijd afkrijg. Daarom heb ik een hekel aan het stellen van doelen. Maar aan de andere kant kick ik op deadlines! Dubbel? Ja, echt wel!
Ik ben blij met mijn blog, als veilige hoekje! Daar waar ik alles kan vertellen zonder dat er rare reacties komen. Want dat is het voordeel van weinig lezers! Ik ga deze dag van mijn fikse verkoudheid zien af te komen en dan morgen gewoon weer lekker trainen! Heb er zin in!