donderdag 12 juni 2014

Van mij!!


Het gaat goed met me! En als het goed gaat valt er weinig te bloggen. Tenminste bij mij wel. Ik ben nu vier dagen in de week aan het werk, momentjes  voor mezelf zijn dus bijna niet te vinden. En dat is helemaal niet erg! Ben er enorm blij mee. Het is een leuke werkplek en ik vermaak me prima! Tot zover mijn blog ;-)

Nee, ik moet helaas bekennen dat er toch iets is. Iets wat een beetje prikt! Ik ben uitgedaagd door Fysio voor een twee kilometer zwemtocht en het lijkt me een heerlijke uitdaging. Ik heb werkelijk geen idee hoe en wat, alleen dat ik twee kilometer zwemmen moet. In mijn omgeving heb ik het al aan een aantal mensen verteld en iedereen is enthousiast. Zo ook mijn tante. Die is zo enthousiast dat ze ook mee wil doen! En daar begint het een beetje kriebelen. Ik was me er in eerste instantie niet eens van bewust maar ik merkte dat ik niet meer zo enthousiast was. En nu snap ik waarom! Altijd als ik iets wil, wil een andere het ook! Kan ik dan nooit eens iets voor mezelf hebben?? Oei, dat klinkt erg egoïstisch! En dat is natuurlijk ook niet wat ik wil. En het ligt natuurlijk aan wie en wat. In dit geval is zwemmen echt mijn ding. Mijn tante is enorm sportief en zwemt mij er zo uit. Die fietst, die vaart en die is altijd met sport bezig. Zwemmen is mijn ding!
Het valt ook op een verkeerd moment, want momenteel wil mijn moeder ook steeds wat ik wil. Mijn stamkroeg wordt plotseling ook haar kroeg en ze doet erg haar best om van mijn vrienden ook haar vrienden te maken. Als ik nieuwe schoenen wil, wil zij  ook en als ik het gezellig heb, zal zij haar best doen om het voor mij wat minder gezellig te maken. Want o wee dat ik het gezelliger heb dan zij! Zij heeft het momenteel al zo moeilijk met mijn vader en zij wordt al zo beperkt En terwijl ik dit zo opschrijf  flikkert het woord 'competitie' in mijn hoofd.
Met zwemmen zal ik erg mijn best moeten doen, want ja, mijn tante zal wel als eerste aankomen en ik zal er wel achteraan huppelen. Ik huppel er altijd achter aan, ook al begin ik als eerste! En ja, ik laat me af en toe makkelijk aan de kant duwen. Ik heb niet altijd zin in die competitie en dan zoek ik wel wat anders. En daar baal ik van! Ik baal ervan dat ik altijd aan de kant geschoven word, en ook dat ik me altijd aan de kant laat schuiven! Maar wat moet ik? Ik kan moeilijk tegen mijn tante zeggen dat ze niet mee mag doen. Kan moeilijk tegen mijn moeder zeggen dat ik het zat ben. Iedereenis vrij om te gaan en te staan waar hij of zij wil, maar waarom nu net op mijn stukje!

dinsdag 27 mei 2014

Paintballen

We gaan paintballen! Met vrienden! In mijn enthousiasme roep ik gelijk ja. Ik vind het leuk om met mijn vrienden iets te ondernemen
Daardoor krijg je een band met elkaar. En leer je elkaar goed kennen
Over mijn omvang denk ik niet na. Er zijn vast meer van mijn postuur die het doen en mijn vriendin heeft met de organisatie gebeld. Er is altijd wel een passende overall is haar verzekerd! Gaaf! Ik verheug me er dan ook erg op. Ik ben onder vrienden, zij weten dat me niet altijd soepel uit de voeten maak maar boeien! We zijn onder elkaar dus dan vergroot de lol!
Eigenlijk was het dan ook teleurstelling dat er geen passende overall was! De allergrootste had ik aan. Ik kreeg hem over mijn benen (joehoe, dat heb ik al gewonnen!) en ik kreeg em aan. Ik kreeg hem alleen niet dicht. De meisjes (mijn borsten) lieten zich niet vangen. Ik kreeg de drukknopen bij elkaar, ze sprongen echter net zo hard weer open!
Ik besloot niet bij de pakken neer te zitten, de organisatie had gezegd dat ik mee kon doen, dus maakte ik het hun probleem. Na lang wachten, en veel geroep kreeg ik dus een bodyprotector! Maar helaas,  die paste ook niet! Dan nog maar een belt, nee twee! Lieve vrienden heb ik, ze helpen me om de boel aan te krijgen. Ze zijn bijna nog meer van slag dan ik omdat de boel niet past. Ik lach het weg en zeg als het niet werkt we ons niet gek moeten laten maken. Ik zit net zo lief op de bank, als het niet mogelijk blijkt! Maar ik kan helemaal meedoen!! En daar word ik nerveus van. Vooral als blijkt dat onze groep groter wordt gemaakt en wij andere tegenstanders krijgen! Eeuh, dat klopt niet met hoe ik het in gedachten heb! Ik voel mijn ademhaling veranderen. De scheidsrechter zegt dat de strijd begonnen is en daar sta ik! Helemaal alleen, net zo als vroeger met gymnastiek sta ik het honk te verdedigen.  Ik blokkeer net zo als ik vroeger deed. Ik probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik probeer wat te zien door de bril en stap zowaar naar het volgende obstakel en voel dat ik geraakt word door een verdwaalde kogel.  Kracht zat er niet meer in en in plaats dat ik blijf staan en gewoon verder ga, er is immers niemand die dat verder in de gaten heeft, loop ik terug.  Dat zijn de spelregels immers. Echt, geloof me, op dat moment vervloek ik mezelf! Maak me zelf uit voor alles wat lelijk is en blokkeer! Verdriet is eigenlijk mijn grootste emotie op dat moment. D teams moeten ruilen en aan de andere kant vergaat het me net zo. Mijm bril beslaat, mijn ogen prikken door de tranen. O, wat wil ik graag meedoen! Ik vind het zo leuk! Mijn hrdachten roepen naar mijm lichaam maar het wil niet! Bij de volgende pot besluit ik dan ook maat om mijn geweer op te hangen. Het wordt toch niets meer. Toch hoop ik dat we het nog eens overdoen! Echt! En dan ga ik gewoon een stapje verder! Beloofd!!

maandag 12 mei 2014

Hangdagje

Ik heb een lekkere hangdag vandaag. Stiekem moet ik nog veel dingen doen maar ik heb geen energie. En ik heb geen zin. De afgelopen week is me druk genoeg geweest, het is tijd om even een pas op de plaats te maken. En dat doe ik vandaag. Zoals het nu staat ben ik vrij op maandag, lekker een dag extra weekend. En zo'n rustdag bevalt me vandaag wel. Toen ik nog alleen woonde had ik het altijd op zondag. Zondags kleedde ik me niet aan, ik bleef lekker in joggingsbroek met oud shirt lopen. Ik was absoluut niet van plan de deur uit te gaan, als je me wilde zien dan moest je maar naar mij komen. Zondag was ook de dag dat de kroeg het zonder mij moest doen. Ik had de hele week genoeg mensen gezien, genoeg gepraat en genoeg lol gemaakt. Tijd voor de bezinning op maandag. Nu heb ik een Eega die veel moeilijker stil kan zitten, die vooral met mooi weer de hort op wil. Vandaag gelukkig niet. Hij is net naar boven vertrokken om ook nog even een uurtje te pitten. Het weekend was hem dus ook druk genoeg!
En terwijl ik lekker op de bank hang, met de televisie aan op de achtergrond en een tijdschrift in de hand, bedenk ik me dat ik al een tijdje stil ben geweest. Het bloggen heeft voor mij op dit moment geen noodzaak. Op dit moment steek ik lekker in mijn vel, heb dus weinig last van mijn onzekerheden. Ben net begonnen bij mijn nieuwe baan, maar die onzekerheid is niet extreem. Dat heeft tijd nodig, om de collega's aan me te laten wennen en ik aan de collega's. En daarbij, het lukte me bij mijn voorlaatste klus toch ook om goed bij de collega's te liggen? Tijd, zulke dingen hebben tijd nodig! En ik moet me sowieso rustig houden, we hebben het geld hard nodig dus ik kan ook even niet ergens tegenaan schoppen! Ik hou me dus wel even rustig!!
Ik merk wel tijdens het sporten bij Fysio dat ik mijn energie elders nodig ben. En hoewel ik me niet helemaal aan zijn schema houd, probeer ik me toch op de woensdagavond zo hard mogelijk af te beulen! Afgelopen woensdag lukte het me dan ook om twee keer vijf minuten fanatiek op de crosstrainer te staan!! Misschien moet ik het binnenkort eens aan elkaar plakken, zodat het tien minuten worden! Het klinkt niet veel, maar voor mij is dit het wel! Voor mij is dit genoeg. Dit doet me trouwens denken aan het gesprek dat ik afgelopen woensdag heb gehad met Fysio. Ik heb hem zo in het gezicht kunnen vertellen dat het af en toe flink steekt dat het harde werken zo langzaam goede dingen oplevert. Als iemand mij aan het begin had gezegd dat ik zo intensief zou sporten zou ik zeggen dat ik in 2014 wel een marathon zou kunnen lopen. Maar ik mag nog niet eens aan het begin staan!! Hard werken en weinig beloning. Dat steekt! En zoals Fysio zegt: Dat is het leven! Hij heeft gelijk maar het is niet altijd leuk!
Trouwens over marathon gesproken, ik ben door Fysio uitgedaagd! Om mee te doen aan een zwemtocht van 2 kilometer. Dat is 80 zwembadbaantjes! Maar deze tocht is in zee!! En vaak is het onstuimig weer als deze tocht gehouden wordt. Bij de club heb  ik nagevraagd of er een tijdslimiet aan verbonden is. Deze is er niet,  ik mag er zo lang over doen als ik denk nodig te zijn. Het is een leuke uitdaging die goed bij me past. Beter dan 5 kilometer hardlopen. Ik ga hem waarschijnlijk in de samengestelde slag doen, crawl benen en schoolslag armen. Ik ben al aan het oefenen!! Ik neem deze uitdaging dus aan!!

dinsdag 29 april 2014

Project P: stop het pesten

Ik lig op de bank naar uitzending gemist te kijken Projrct P is een nieuw programma over pesten. De jongen in kwestie krijgt een verborgen camera mee en beelden die ik verdrongen heb en vergeten was komen op mijn netvlies. Soms in goede tijden denk ik dat het niet zo erg was. Toch was ook bij mij het elke dag raak, slaan en stompen en ook uitschelden. Altijd op je hoede zijn en altijd voorzichtig zijn om geen domme dingen te doen.  Eigenlijk voelde ik me alleen veilig op mijn kamer. Nu ben ik in de veertig. Sommige littekens zijn nog steeds niet weg. Op mijn hoede zal ik altijd zijn. Gelukkig heb ik nu een aantal mensen om me heen waarbij ik mezelf kan zijn. Wat eigenlijk wel weer lastig is, ik heb me zolang verstopt dat ik eigenlijk niet weet wie ik ben. Ik kijk verder met tranen in de ogen. En ik hoop voor deze jongen dat zijn littekens niet te diep zijn!

maandag 28 april 2014

Lichte maaltijd

Tijd om eens een lekker recept te delen, eentje waarvan Eega en ik smullen. Heel eenvoudig, snel klaar en ook licht! Voor vier personen:

4 kipfilets
400 gram sperziebonen
klein potje doperwten
500 gram kapucijners
gebakken uitjes (kant-en-klaar)
kruiden voor kip tandoori
zout 
peper

Kook de sperziebonen en de doperwten beetgaar in water met zout in een onafgedekte pan. Laat ze uitlekken en houd ze warm. Snij de kipfilets in stukjes. Rol deze stukjes door de kruiden en bestrooi ze licht met zout en peper. Bak ze in een hete koekenpan goudbruin. Breng de kapucijners aan de kook, laat ze uitlekken en spoel ze af. Voeg deze bij de sperziebonen en doperwten. Verdeel de groenten over de borden, voeg de gebakken uitjes toe en leg de kippenstukjes erbij. Serveer dit gerecht warm.

Zo lekker!

Suiker

Het is bijna twee uur in de nacht. Ik kan niet slapen. Denken aan mooie plekken en aan lieve mensen helpt niet. Ik voel me erg moe en toch voel ik iets door mijn lichaam jagen! Ik weet wat het is! Ik heb de laatste dagen veel te veel suiker en koolhydraten gehad! Ik voel het aan mijn lichaam. Het voelt groot en pompeus en ik ben snel kortademig. Ik merk het ook aan mijn geestelijk gestel. Ik ben erg moe, hangerig en ook erg snoeperig. Het was vorige week Pasen, en natuurlijk ben ik ook bezweken voor de chocolade-eitjes, de schuimpjes. Tel daarbij op dat we het weekend bezoek hebben gehad (chips!) en ook geen zin hadden om te koken (patat!) en je weet waarom ik mij onrust voel. Ik heb jeuk op plekken waar ik niet wil krabben, ik heb weer harde buiken en ik schaam me! De verleiding is gewoon niet te weerstaan! Gelukkig weet ik tegenwoordig waardoor ik me voel zoals ik me voel. Ik kan dus morgen (vandaag) nee zeggen tegen alles met suiker en te veel koolhydraten. Ik moet wel, als ik mijn energie terug wil!
Ik moet toegeven, ik ben ook wel nerveus. Als het goed is, en waarom zou dat niet zo zijn, begin ik donderdag aan een nieuwe baan! Het is nog niet mijn droombaan, het is een baan als enkele eerdere die ik al heb gehad, maar het is wel weer een inkomen en een geregeld leven. En het is ook meer inkomen dan ik de laatste keer had. Tot het einde van het jaar!! Ik ben dus dolblij! En stiekem bang dat het weer misgaat. Dat de sleur me weer te pakken krijgt! Dat moet ik toch echt zien te voorkomen! Ik ga er voor! Het is een uur rijden van mijn woonplaats, maar het is een route die me veel energie geeft en die ik met veel plezier rij. En het werk kan ik!
Deze zenuwen worden natuurlijk versterkt door het teveel aan suiker! Ik heb enorm veel zin in deze uitdaging, en het geregelde leven wat dit enigszins met zich meebrengt. De groene smoothie in de ochtend, het regelmatige eten, het heeft alleen maar voordelen! Ik heb nog drie dagen om het suiker mijn lichaam uit te verbannen en mijn energie weer tomeloos te laten zijn!!

donderdag 24 april 2014

Afdansen

Gisteren was het afdansen. Helaas hebben Eega en ik niet mee kunnen doen. Niet omdat we zo slecht waren, nee gelukkig niet. Eega is vorige week geopereerd en de avond van het afdansen was even wat te snel voor hem. De dokter raadde het af. Beide vonden we het enorm jammer, we hadden graag het seizoen anders afgesloten. We weten ook niet of we volgend seizoen door kunnen gaan. Het financiële plaatje is nog niet rond. Ik maak me er geen zorgen over. Zeker nu nog niet, ik heb namelijk alweer een andere baan gevonden! Een soortgelijke als wat ik had, alleen dan in een andere plaats. Een uurtje rijden vanaf hier, een prachtige rustgevende route! Gelukkig wel. En mijn salaris is ook iets hoger! Goed nieuws dus! En stiekem ben ik bang. Dat ik na drie maanden weer problemen krijg, gewoon omdat de administratie me wat te eentonig is. Dat ik na drie maanden weer problemen krijg met mijn gezondheid, gewoon omdat ik niet helemaal happy ben. Ik heb de afdeling gezien waar ik kom te werken, en mijn buik zei dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, ik pas in het team. Ik mag 1 mei beginnen, en ik ga er gewoon voor!! En die leuke dingen die ik op dit moment doe, daar ga ik tijd voor maken! Mijn sporten is belangrijk, en ook het dansen straks weer. Vooral omdat ik zie met hoeveel plezier Eega het doet. Hoop echter wel dat mijn conditie dan beter is, als ik de chachacha dans moet ik halverwege vaak opgeven. Dan ben ik kapot en moet ik de rumba en de jive nog!! En eigenlijk ben ik nu ook kapot, vanavond hard mijn best gedaan bij Fysio. Ik merk het gewoon aan mijn schrijven. Het gaat moeizaam. Tijd voor bed dus. Straks met Eega naar de dokter voor controle, dus vroeg het bed uit. Weltrusten!

vrijdag 11 april 2014

Verandering

Het wordt voor mij steeds moeilijker om mijn beide levens te scheiden. Voor mij zijn ze namelijk niet gescheiden. Ik neem Mudbabe altijd met me mee, sterker nog: Ik ben Mudbabe. In deze hoedanigheid durf ik meer van mezelf te laten zien, durf ik meer mijn gedachten te delen en ook mijn onzekerheden. In mijn dagelijkse leven wil ik sterke vrouw zijn, die zich door niets en niemand uit het veld laat slaan. Dat is een overlevingstactiek die ik geleerd heb in mijn jeugd. Toen ik gepest werd, werd werkelijk alles tegen me gebruikt. Ik deed het nooit goed! Nu is dat mijn houding geworden, een untouchable! Een ander mag niet zien dat ie me raakt. En zo ben ik eigenlijk niet! Ik ben nog steeds iemand die graag ziet dat een ander het goed heeft. Mede dankzij dit blog durf ik meer mijzelf te laten zien. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat er op die dinsdag tijdens die healing wat is gebeurd. Ik merk het aan mijn omgeving, maar vooral merk ik het ook aan mezelf. Ik wil heel graag van mijn hobby mijn beroep maken. Een baan in de grafische sector zou echt iets voor mij zijn. En mijn oude ik, zo zal ik het maar even noemen, dacht dat dat wel in drie stappen kon en dat ze daarbij ook niemand nodig zou hebben. Vragen zou ik nooit doen, ik liep liever te klooien en raakte ongemotiveerd dan dat ik in mijn omgeving zou kijken of iemand mij kon helpen. Ik voelde me dan afhankelijk en dat is voor mij een heel naar gevoel. Zelf doen!! zoals kleine kinderen zo mooi kunnen zeggen. Ikke zelf doen!! En als het me dan niet lukte schoof ik het gewoon aan de kant. Ik faalde!! Nu leg ik minder druk op mezelf. Dat grafisch ontwerpen doe ik omdat ik het leuk vind en mag voorlopig nog wel een hobby blijven. Ik heb gisteren een stichting aangeboden om met gesloten beurzen werkzaamheden te gaan verrichten. Zo heb ik leuk oefenmateriaal en leer ik de foefjes en de stichting is weer goed voor mijn netwerk! Voor een half jaar terug had ik mezelf niet aangeboden, had ik deze kans niet gegrepen. Ik kom er wel!! 

woensdag 9 april 2014

100 dagen feelgood-challenge

Dagen 9 van de challenge en hoewel iedereen roept dat ie zich beter voelt, heb ik het idee dat ik geen steek verder ben gekomen. Ik had veel  leuke plannen klaar liggen en wilde gelijk aan de slag. Wie mij kent weet dan dat ik van enthousiasme niet weet waar ik moet beginnen. Ik wil alles en het liefst tegelijk. Een nadeel hiervan is dat er geen klap gebeurt. Ik blijf zitten waar ik zit, met een hoofd vol ideeën en er gebeurt verder niets! Misschien scheelt het ook dat de meesten vrouwen die meedoen het hebben over het eten van minder suiker, meer bewegen en gezonder eten. Dat is iets wat ik al heb gedaan, daar ben ik al mee begonnen. En natuurlijk heb ik nog wel eens een heerlijke terugval. Nu ik werkloos ben is het helemaal lastig om het ritme vast te houden. Ik val pas vroeg in de ochtend in slaap, word dus laat wakker en bedenk me dan gelijk dat alle voornemens van die dag al verbroken zijn. Toch is dat niet helemaal waar, ik ben langzaam maar zeker mijn ritme aan het verschuiven. Ik ben een nachtdier, die pas wakker wordt als de zon weer langzaam de zee in zakt. Ik geniet enorm van de rust en de stilte die de nacht meebrengt en ook de nachtlucht lijkt beter te zijn voor mijn longen. Vooral vorige week, toen er een groot smoggebied over Nederland lag. Mensen met longproblemen kregen het advies zich niet in te spannen buiten om klachten te voorkomen. Ik had het benauwd, was enorm moe en baalde van dit begin van de challenge. Vooral omdat ik door iets waar ik geen invloed op heb, niet functioneer zoals ik graag wil. Dat frustreert. Ik werk hard voor extra longinhoud en conditie. Afgelopen dansles had ik het ook zo benauwd, dat ik niet eens het hele uur kon volhouden. De jive, de chachacha en zelfs de rumba vragen veel energie van me. Ik zat met tranen in de ogen aan de bar, verdriet en frustratie en vooral verslagen. Mijn longen zijn me af en toe de baas, mijn longen bepalen mijn conditie. En mijn longen zijn afhankelijk van de weersomstandigheden.
Bijna een tiende van de challenge is voorbij en ik ben voor mijn gevoel nog niet een steek verder. Toch is dat niet helemaal waar. Ik ben eindelijk eens begonnen met een boek te schrijven. Eén van de ideeën die ik heb, ben ik nu eindelijk eens aan het uitwerken. En als ik merk dat ik het eerste hoofdstuk binnen een kwartier af heb, besef ik me dat het me wel heel makkelijk af gaat. En dat motiveert enorm om door te gaan.
Ook ben ik eindelijk weer eens bezig met het computerprogramma waar ik al een jaar voor wegduik. De cursus heb ik nooit afgemaakt, maar dat wil niet zeggen dat ik het programma niet ga leren. Ik ben hard op weg en ik vind het zelfs leuk! Ik heb een ander invalshoek gevonden waardoor het concreter wordt, waardoor ik sneller resultaat zie en dat motiveert.
Negen dagen zijn voorbij van de 100 dagen feelgood-challenge. En zoals alles begint het met kleine stapjes. Ik geloof dat de mijne ook al gezet zijn!

woensdag 2 april 2014

Feelgood challenge!

Vandaag druk bezig geweest met werk zoeken. Ik geloof dat ik daar niet helemaal vrolijk van word. Natuurlijk zoek ik banen waar ik ervaring in heb en voor ben opgeleid, administratie. Stiekem word ik al treurig bij de gedachte. Ik ben niet een type voor dat keurslijf, dat hebben de tests ook al uitgewezen een paar jaar geleden. Toch is dat het enige wat ik kan, wat ik denk dat ik kan. Voor iets anders ben ik niet opgeleid of schiet ik op een andere manier wezenlijk te kort. Natuurlijk ga ik doorzetten, treurig of niet. Er moet hier geld binnenkomen. Anders staat hier straks een bord in de tuin en blijven Eega en ik met een restschuld zitten. Ik moet er niet aandenken! Ik doe mee met de 100 dagen challenge van Smart & Sexy. Hier vind je meer info daarover: Feelgood challenge. In 100 dagen wil ik een leuke baan hebben gevonden, wil ik mijn hobby uitbreiden en daar misschien een kleine inkomstenbron van maken. Kortom, ik ga uit mijn schulp en ik ga de wijde wereld in! En toch kies ik weer voor het vertrouwde, een baan in de administratie. Een baan op een klein administratiekantoor lijkt me tof. Daar waar je direct contact hebt met de directeur, en waarbij je zijn secretaresse en koffiejuffrouw en telefoniste tegelijk bent. Zo'n plek waar je niet in een bepaald keurslijf hoeft te zitten. Op dit moment lijkt trouwens een callcentre-baantje ook heel gezellig. 100 dagen! Nee, de eerste is al om dus ik heb nog 99 dagen! Dit moet lukken!!

donderdag 27 maart 2014

Marteling

Ik voelde het al vandaag, vandaag bij het sporten maar even rustig aan doen. Ik ben vandaag een beetje uit mijn velletje. Moe, vervelend en ja, ongesteld. De eerste dag gaat bij mij gepaard met een hangerig gevoel, een rommelende buik en aardig wat bloedverlies. Geen optimale dag om even lekker fanatiek te sporten dus. En als ik dan ook nog het bericht krijg dat we bij moeten betalen bij de belastingen is ook mijn humeur op graadje vriespunt. Ik voel me een kale kip waar niet van te plukken valt maar waar iedereen toch nog het zijne wil hebben. En ik weet dat ik de negatieve energie die ik op dat moment voel moet omzetten in iets concreets, cv bijwerken en sollicitaties versturen. Ik kan het even niet opbrengen, en dan moet ik nog sporten. Bij Fysio doe ik makkelijke dingen, ik loop wat en fiets wat. Roeien gaat zwaar en als ik een zware stang boven mijn hoofd moet heffen voel ik mij duizelig. Mijn buik krampt samen. De tranen zitten hoog en ik wil niet opgeven. Gauw iets doen wat ik kan, dus de crosstrainer. Helaas, ik kan niet in mijn tempo komen en krijg mijn ademhaling niet onder controle. Wat een marteling! Tranen rollen inmiddels en Fysio staat naast me om de ademhaling goed onder controle te krijgen. Ik probeer het nog een laar keer, daarna geef ik op. Tijd om deze marteling te laten voor wat ie was. Dit was duidelijk niet een goed moment. Ik probeer het gevoel van falen van me af te zetten en van mezelf mag ik dan wel er verdrietig over zijn dat dit uurtje sporten niet lekker ging. Volgende week ga ik weer alles op alles zetten. Beloofd!

donderdag 20 maart 2014

Bijbabbelen

Wat kan er veel gebeuren in een week. Mijn afgelopen week is er eentje geweest van uiteenlopende emoties. Nare dingen die opgevolgd zijn door mooie dingen. Tijd dus om eens lekker te bijbabbelen. Eega ligt op bed, op de televisie is even niets meer, dus tijd voor het laptopje en nu eindelijk maar eens de blog schrijven die al dagen om aandacht vraagt. Meestal wordt er al een hoofdstuk geschreven in mijn hoofd, maar ik laat vandaag mijn eigen vingers eens het werk doen. Dus niets in het hoofd, maar gelijk lekker uiten wat je voelt en wat je denkt.
Vorige week is er dus een knoop doorgehakt, door de teamleidster. Na een dikke week kiespijn en kaakontsteking en vijf keer tandarts kwam mijn baas op mijn werkplek. Meestal beginnen dan al alarmbellen te rinkelen, maar dit keer niet. En juist nu had het wel gemoeten. Mijn inlener wilde dus van mij af, en dat kwam mijn uitlener even zeggen. Ik mocht dus vrijdag mijn spullen inpakken en de sleutel inleveren, maar ik heb dat woensdags gelijk gedaan. Als ik dan toch niet meer gewenst ben, kan ik beter gelijk gaan. En ik voelde opluchting! En ik voel me enorm genaaid. Er is daar een vuil spelletje gespeeld en ik krijg niet helemaal mijn vinger erachter. Is ook niet meer belangrijk, ik ben er weg en ik heb er eigenlijk niet eens erg hard om gehuild. Het enige waar ik om huil is het inkomen, Eega en ik hebben nu beide geen werk dus ons inkomen is enorm gedaald. Dat is lastig en heel erg vervelend. Ik hoop dus snel weer een leuke plek te hebben met een leuk inkomen!
Goed tijd voor leuker nieuws! Mijn rok kan ik aan!! Maandag heb ik het weer eens geprobeerd, ik durfde het weer aan en warempel kreeg ik nu mijn rok over mijn kont! Ik was zo blij! En wat voelde het weer onwennig! Gelijk mijn rok aangehouden bij de dansles natuurlijk. Het is een heel fijn zwierende rok, alleen die afgezakte pantysokjes maakte het geheel iets minder aantrekkelijk! Ach, ik moet een minpuntje hebben.
En dan komen we aan bij het meest leuke nieuws van mijn blog, afgelopen dinsdag heb ik een heel bijzondere dag mee mogen maken. Ik kan niet helemaal in detail treden, maar ik ben gereset zeg maar. Ik heb een healing mee mogen maken waar ik stiekem altijd naar verlangde maar ook best wel een beetje eng vond. Mijn blokkades en belemmeringen zijn me afgenomen, mijn rugzak heb ik van me los mogen rukken en sinds die dag voel ik me anders. De nacht erna sliep ik dieper, moest ik vaker plassen en ook heel veel in plaats van een paar druppels en voel ik meer warmte van binnen uit. En nu, twee dagen later merk ik dat ik meer rechtop zit, dat ik mensen opener benader, dat ik toegankelijker ben en dat ik dingen makkelijker naast me neer leg. Een heerlijk gevoel, eindelijk voel ik mezelf en het voelt zo enorm goed. Ja, het voelt enorm goed en ik wil dit gevoel vasthouden. Ik ben echt wel sceptisch geweest tijdens de sessie, ik ben zo verbaasd geweest tijdens en er na. Dit is wat ik wilde en het voelt zo fijn, dat kan ik echt niet negeren! Ik heb vertrouwen in de toekomst en ik ga morgen heerlijk op zoek naar die leuke baan. Want iemand heeft me ingefluisterd: ik kan alles worden wat ik wil! En daar ga ik nu eens goed over nadenken!!

zondag 2 maart 2014

Meisje Altijd Wat

Ik kan mijn naam beter veranderen in Meisje Altijd Wat. Nu lig ik middenin de nacht op de bank televisie te kijken.  Bang om te slapen, bang voor de dag van morgen. Om niets! Nou ja, een loszittende kroon en een gebroken kies. Aan beide kanten wat. Ik kan dus niet eten. Bang dat ik de kriin inslik en aan de andere kant kauwen werkt me op de zenuwen.  Net nu de rust op mijn werk weer terug is. Net nu ik weer in de goede flow zit. En dat het weer wat lekker loopt op mijn werk. Heb trouwens afgelopen vrijdag wel een leuk aanbod gekregen voor een andere baan waar ik hard over nadenk. Afstand en reistijd is ongeveer gelijk. Ander detacheringsbureau. En andere plek. Meer uren. Hoger tarief. Heb ik al nadelen genoemd? Mijn loyaliteit laat me nu weer twijfelen. Er is veel gebeurd de afgelopen tijd en alles is nu weer wat op orde. Met een kanttekening van de inlener. Waarom word ik altijd zo nederig en afhankelijk in zulke situaties? Eigenlijk weet ik het antwoord al en bedoel ik een andere vraag.  Hoe kan ik beter voor mezelf opkomen. Daar moet ik mee aan de slag! En met mijn emoties! Telefoonnummer van een psycholoog ligt hier op tafel.  Maandag toch maar eens bellen. Na de tandarts!!

maandag 17 februari 2014

Moeders

Wat is dat toch met moeders? Als je een beetje lekker in je vel zit, als je een beetje zelfvertrouwen hebt opgebouwd, dan weten zij dat met één lullige opmerking gewoon weer af te pakken! Waarom trek je je de opmerkingen van je moeder dubbel aan? Er is veel op internet te vinden over de relatie moeder-dochter, en het stelt me ook wel gerust dat ik niet alleen ben, maar ik voel toch een tegenstrijdigheid. Natuurlijk willen moeders het beste voor hun dochters, is het allerbeste soms niet eens goed genoeg. Maar alleen als die dochter het niet beter krijgt dan zij! Want o wee als dochterlief het net even iets beter voor elkaar heeft, dan zijn de rapen gaar!
In tien minuten tijd heb ik gisteren te horen gekregen dat zij mijn profielfoto op de sociale media niet mooi vindt, ze vindt hem afschuwelijk! De foto die in korte tijd veel positieve reacties opleverde, vindt zij niet mooi! En dat zegt ze niet één keer, nee natuurlijk zegt ze dat meerdere keren achterelkaar en haalt ze mijn vader erbij. Ze moet natuurlijk wel gelijk hebben! Ik vind mezelf daar een mooie open uitstraling hebben, met een goede twinkel in de ogen, ik vind dat ik mezelf ben op die foto. Ik heb deze foto omgezet naar zwartwit, want ik zit zelf in zo'n periode dat ik profielfoto's in het zwartwit net even iets mooier vind. Ik vind de foto mooi en zal deze dan ook bij mijn sollicitatie-activiteiten gaan gebruiken. Maar niet als het aan mijn moeder ligt dus! Voor jaren terug heb ik een tekening op internet gevonden, van een volle vrouw in lingerie met wijn en chocolade om haar heen. Een heerlijke tekening van een vrouw die helemaal in haar element is met haar eigen lichaam en vormen. Zo voelde ik me toen ook en daarom had ik die tekening als profielfoto. Mijn moeder gebood (!) me op een bepaald moment zelfs om de foto te verwijderen! Want zij kreeg er commentaar op! Natuurlijk heb ik de tekening een poos laten staan, zoals ik nu ook met mijn foto ga doen, maar toch is er een zaadje gepland! De twijfel is gezaaid! De onzekerheid begint langzaam te knagen. Hoe kan het dat met moeders altijd weer lukt om een stevig huis zachtjes in de fundering te laten trillen??

dinsdag 11 februari 2014

Zwanger

Nee, nee, ik ben niet zwanger en ik zal het ook niet worden. Het is niet mijn levensdoel en ik denk dat het ook nooit mijn levensdoel zal worden. Maar één van mijn lieve vriendinnen is wel zwanger, hartstikke! En ik vind het zo leuk voor haar! Ja, voor haar! Ik heb er zelf toch vrij veel moeite mee gehad. Ik voelde een band met haar. Zij en haar lief hebben een heel proces van vijf jaar achter de rug en de diagnose was dat er hoogstwaarschijnlijk geen kindje zou komen. Ik heb tijdens het plaatsen van mijn eerste spiraal te horen gekregen dat ik verklevingen en cystes op mijn eierstokken heb en dat ik hoogstwaarschijnlijk geen kindjes kan krijgen. Bam, zo recht in mijn gezicht terwijl ik nog duizelig was van de pijn van het plaatsen van de spiraal. Pas later drong echt door wat er tegen me gezegd was, en ben ik goed over dingen gaan nadenken. Ik wilde niet een traject in om te kijken of ik wel of niet een kindje kan krijgen. Ik had nog niet eens een serieuze relatie! Ik was al jaren met de pil gestopt, en het was met een scharrel op de bank uit de hand gelopen. Condooms natuurlijk niet bij de hand, en dus na het weekend gelijk de morning-after gescoord! Dat wilde ik nooit weer, dus kijken naar de andere mogelijkheden. Een ouderwets spiraal werd het! En het is me prima bevallen! Alleen die opmerking bleef me achterhalen.
Kinderen staan niet hoog op mijn prioriteitenlijstje! Ik zie mezelf niet als moeder, en van een baby word ik niet warm of koud. En er zijn vrouwen die dat niet kunnen begrijpen, die dat niet willen begrijpen. Ik dacht in mijn vriendin een bondgenoot te hebben gevonden. Samen met haar de vrijheid te hebben. O, ik snapte haar verdriet volkomen toen ze me samen met haar man vertelde over hun proces. Ik heb daar zelf ook verdriet om gehad. En samen weten we dat kinderen niet iets is wat je bestelt, het zijn echte cadeautjes. En zij heeft zo'n cadeautje gekregen en ik blijf met lege handen. Eigen keuze, dat besef ik me terdege, maar het raakt me wel!

dinsdag 4 februari 2014

Ook dat nog!

Het is nu zeker, ik ben een dag minder aan het werk in een andere functie. Helaas! Over het gevoel van falen ga ik het niet hebben, ik ga alleen zeggen dat het me heel veel doet. Vooral omdat ik zie dat het ook nu met iemand anders ook niet goed gaat. Die persoon lost het alleen anders op, die haalt zijn schouders op en gaat verder. Ik word emotioneel. Ik leg de fout direct bij mezelf neer, kan niet uitleggen waarom ik iets gedaan heb zoals ik het gedaan heb en ondertussen komen de emoties los. Die verdomde emoties die ik jaren heb kunnen verstoppen komen nu te pas en te onpas om de hoek! Uit alle macht probeer ik mijn muren weer om hoog te krijgen, me te verstoppen. Of in ieder geval mijn emotie. En hoe harder ik probeer, hoe harder mijn tranen mijn wangen proberen te bereiken.
Een dag minder, een dag minder inkomsten. Ach, Eega en ik zullen ook uit dit dal wel weer komen. We glijden echter wel steil naar beneden! Maar genoeg nu! Hoe meer aandacht dit krijgt, hoe meer het gaat groeien, hoe groter het probleem gaat worden. En we laten ons niet kisten!
Gelukkig gaat het momenteel beter met mijn vader. Ja, die kwam er ook nog tussendoor. Terwijl ik krampachtig mijn functie probeerde te behouden belandde hij in het ziekenhuis. Zijn aderverkalking heeft hem nu bijna helemaal weggenomen. Elke keer hoop ik dat ie terug is, dat ie roept dat alles een grapje was en dat ie weer staat te klussen als een jonge god. Helaas, en wanneer het bed van zijn ziekenhuiskamer leeg is, ook de wc niet bezet blijkt, is het uitzoeken waar hij gebleven kan zijn. En als ie dan met een verpleegster de afdeling komt op lopen en zij vraagt hem of ie weer wat herkent, besef ik me dat ik hem echt kwijt ben. Zijn ogen lichten op als ie mij ziet staan, tuurlijk herkent ie iets. Zijn meissie! Ik neem hem mee naar zijn kamer en hij begint aan de maaltijd. Even later is hij het hele voorval vergeten en bloedt mijn hart nog een beetje. Mijn vader, mijn veiligheid, mijn haven. De man die voorkwam dat mijn moeder en ik geheel stuurloos rond dwalen.
Ooit heb ik hem zelf nog kunnen bedanken voor zijn liefde, zijn warmte en vertrouwen. Voor zijn aanwezigheid. Hij haalde zijn schouders op en zei me dat ie niets bijzonders had gedaan. Dat zijn de echte helden!!

dinsdag 28 januari 2014

Rollercoaster

Ik zit nog steeds in een rollercoaster, juist op het moment dat ik denk dat het wagentje stil staat en ik rustig uit kan stappen gaat het weer vol speed vooruit. En ik zit er helemaal alleen in, niemand die me kan helpen de boel te stoppen en niemand die  met me mee gilt. Dat klinkt eenzaam en zo voel ik me ook. Ben er nog niet helemaal achter of ik Eega probeer te ontlasten van mijn heftige emoties of dat ik hem gewoon buitensluit. Want dat laatste is natuurlijk heel goed aanwezig! Ik sluit me in ieder geval af voor mijn heftige emoties, dat heeft mij ook in een lastig pakket gebracht op mijn werk. Voor tien jaar terug deed ik ongeveer hetzelfde werk en ik dacht dat ik het nu wel op kon pakken. In tien jaar tijd zijn regeltjes erg veranderd, en is het niet meer zo makkelijk. Als je op een grote afdeling zit, heeft iedereen ook nog zijn specialisme, maar ik zit op een kleine. Met zijn tweeën proberen mijn collega en ik het draaiende te houden. Mijn voorganger had zijn zaakjes niet op orde en dus was het chaos! Dingen waren niet geregeld, dingen waren niet gedaan of juist helemaal verkeerd. En ik probeerde alles recht te krijgen, te herstellen waar dat nodig was en ik kreeg het maar niet onder controle. Dat maakte me erg verdrietig en bij elke fout legde ik mijn eigen lat nog hoger en hoger. Tot ik er zelf niet meer bij kon en knapte. Gelukkig heb ik het erg getroffen met mijn chef, zij wil mij houden maar ik had voor hetzelfde geld op straat kunnen staan. En juist dat probeerde ik te voorkomen!! Eega zijn contract is namelijk niet verlengd en dus zit hij momenteel thuis. Dat gaf een enorme druk bij me, ik schoot al vol bij de gedachte. In gedachten heb ik ons huis al tientallen keren moeten verkopen, en geloof me, dat doe je liever omdat je wil verkassen dan omdat je moet!
Ondertussen gebeurde er nog veel meer. Bij mij komen die dingen nooit alleen...

dinsdag 14 januari 2014

Flow

En dan ineens vliegt mijn goede flow weg! Als ik op een berg zou staan dan zou ik een lawine worden. Zo snel stort alles in! Mijn energie daalt tot een minpunt. Ik kan niet meer voor mezelf opkomen, ik ben alleen maar verdrietig.  En verbaast! Hoe kan iets zo snel instorten. Ik moet denken aan een spel van vroeger op de televisie;  boven de kandidaat hingen een aantal stokken die naar beneden konden vallen. De kandidaat moest ze dan vangen.  Zo voelde ik me ook, en ik greep vaak mis! Mijn hoofd slaat op hol en ik begin weer in mijn oude gedrag te vervallen. Dat is de bedoeling niet!! Door mijn werk mis ik mijn zwemmen, mijn beweging, mijn flow! En langzaam verlies ik ook mijn grip op mijn werk. De spiraal kan ik niet stoppen, hij blijft neerwaarts gaan! En mijn energie zakt mee! Na weken dit gevoel te hebben wil ik het nu echt stoppen! Ik roep dus keihard stop en besluit dat het morgen beter gaat!!