zondag 23 oktober 2016

Ontlading

Ik moet naar bed. Morgen moet ik naar het werk. Moet, moet, moet. Ik moet de laatste tijd weer. Ik ben druk in mijn hoofd, het is niet stil te krijgen. De spanning in mijn lichaam loopt maar op. Ik schreeuw om ontlading, ik wil ontspanning. En ik krijg het maar niet voor elkaar.  Moe, ik ben zo moe! Door een lieve vriendin is me dat al gezegd dat dat er bij hoort. Zij heeft er al drie jaar last van, zegt ze. Drie jaar, dan heb ik de helft nog niet gehad. Dan ben ik nu bijna klaar met het eenderde deel. Doet me denken aan een cityswim,  die zo koud was dat ik er bij eenderde deel er wel uit wilde stappen.
Die keuze heb ik nu niet, ik moet door. Ik wil door. Bijna werk ik weer volledig,  75% nu. En het lijkt wel of ik haast heb met die laatste 25%. Maar het lukt maar niet. Ik wil zo graag naar de 100%, echter de laatste loodjes zijn zo zwaar. Geen wonder dus dat ik een druk voel, die leg ik mezelf op. En waarom? Ik heb werkelijk geen idee. Of toch? Zolang ik bezig ben, hoef ik niet na te denken. Zolang ik een vol hoofd heb is er geen ruimte voor andere dingen. Het gemis is nog alle dagen groot. En terwijl ik dit schrijf voel ik de tranen alweer opkomen. De dikke tranen van verdriet, van gemis en van rouw. Heb ik dan nog niet genoeg gehuild??

dinsdag 12 juli 2016

Verstoten

Verstoten, verlaten, verdrietig. Zo voel ik mij. Alsof ik terug ben in mijn jeugd en ik ook bij iedereen de aansluiting miste. Roepende in de woestijn,  op zoek naar een aai over mijn bol.
En iedereen holt maar voorbij, haalt zijn schouders op en loopt verder.
De afgelopen weken ben ik veel aan het werk geweest, ik ben echt trots op mezelf. Verder heb ik een idee dat het niemand interesseert. Dit gevoel is me zo bekend en ik doe echt mijn best om me staande te houden. Om de negatieve gevoelens de overhand te laten krijgen. Vrienden waarmee je hebt afgesproken en dan zeggen: als het je niet uitkomt.. we hebben elkaar al zolang niet gezien, is de behoefte om elkaar te zien dan groter bij mij. Om dit moment voelt het voor mij als desinteresse..
Mijn telefoon is al tijden akelig stil,  mijn mailbox heeft een echo. Maar ach, wat kan het jullie schelen?!

donderdag 7 juli 2016

Een teken..

We doen een dagje Duitsland. Eega heeft hier al zo lang zin in en heeft mij eindelijk kunnen overhalen. Na 's morgens vroeg zijn moeder uitgezwaaid te hebben gaan we op pad. Hoe dichter we bij de grens komen hoe donkerder de lucht. Ik kijk voor we de grens overgaan nog even op de buienradar en zie dat we echt een regengebied inrijden. Zucht. Ik had al niet zo'n zin. Goed voorbereid zijn we wel, we hebben koffie en broodjes achter in de auto staan. Meestal gaan we veel minder voorbereid op pad, dus daar ligt het vandaag niet aan. Eega rijdt zo ver mogelijk door, richting de Duitse Wadden. Water, als ik water om me heen heb gaat het goed. Alleen zo jammer van die grijze lucht. Ik zucht nog eens en probeer mijn moeheid aan de kant te zetten, we gaan wat van deze dag maken. Ondanks grijze luchten, ondanks af en toe een bui, we gaan het gewoon gezellig maken met zijn twee. Het is al een tijd geleden dat we echt oog hadden voor elkaar, en dat is nu het belangrijkste van deze dag. We zijn samen, we gaan samen!
We besluiten in een havenstadje onze koffie aan te breken. Eega moet plassen, dus die gaat een beetje op verkenning uit. Ik ben nog steeds moe, dus ik vind het allemaal wel prima. Eega wekt mijn interesse als ie zegt dat er achter de struikjes een monumentje is. Daar hou ik van, dus ik besluit ook te kijken. Het duurt even voor ik weet wat het is. Het is een asverstrooiingsplek! Dat is toevallig! Het is een grote steen met allemaal koperen plaatjes met namen en data. Die mensen zijn aan de horizon verstrooid. Ik ga op het bankje zitten en laat de plek op mij inwerken. Ik heb net de beslissing genomen om pa en ma te laten verstrooien op de Noordzee, zonder toeschouwers, zonder poespas. Wil ik dat wel, zou ik ook zo'n monumentje willen? Ik kijk om me heen en besluit dat een brief met de coördinaten voor mij goed zal zijn. Ik heb niets nodig om mijn ouders te herdenken. Nu ik hier zit en de boel eens bekijk weet ik het zeker: ik heb de juiste beslissing genomen. Geen steen of buisje of wat dan ook om mijn nek, ik geef ze vrijheid. Ik geef ze rust, dat gun ik ze zo!!
We rijden verder naar een ander plekje, beetje meer toeristisch. We kopen een sneeuwballetje, want die heb ik ook al van de Nederlandse Waddeneilanden, dus de Duitse kan daar zeker bij. Bij het volgende winkeltje (wat me een beetje aan Van Houten op Vlieland deed denken) staat een kauwgomballenautomaat, maar dan niet met kauwgomballen maar met edelstenen in de vorm van hartjes. Ik voel gewoon dat ik eentje wil, ik moet er echt eentje uit halen!! Ik krijg twee euro van eega en draai met heel mijn gevoel! De steen valt en mijn hart klopt. Ik pak het hartje en zie een paarse kleur. Oei, een amethist. Tja, die hoort bij mijn sterrenbeeld maar ik voel niets bij die steen. En dan kijk ik nog eens goed, het is helemaal geen amethist, het is een rozenkwarts! Ik glimlach van oor tot oor, want die geeft zelfvertrouwen. Oo, wat heerlijk! Die kan ik heel goed gebruiken nu ik zo moe ben! Een rozenkwarts is een heerlijk positieve steen en ik ben er heel erg blij mee.
We lopen verder en zien een winkeltje met Afrikaanse spullen. Een mooie donkere jongen zit achter de toonbank en heeft een smile van oor tot oor. Hij geeft me de mooiste complimenten en ik word helemaal vrolijk van hem. Natuurlijk ga ik wat van deze jongeman kopen! Ik zie geweldig leuke tafeltjes en terwijl Eega en ik eentje uitzoeken hoor ik de klanken van Ladysmith Black Mambazo. Nee, ook dat is niet toevallig. Dat is mijn muziek waar ik altijd zo heerlijk rustig van binnen door word.
Deze dag is één groot teken. Voor mij een positief teken. Ik raak er bijna niet over uitgesproken. Natuurlijk wist ik als geen ander dat er meer zit tussen hemel en aarde. En natuurlijk wist ik dat ze me zouden proberen te bereiken, maar dat het zo duidelijk en makkelijk kon had ik nooit durven dromen.
We besluiten Eega zijn moeder nog even op te vangen na het dagje uit. En terwijl we wachten tot ze aankomen zie ik een man die heel erg op de man van mijn moeders vriendin lijkt. Helaas zijn ze elkaar uit het oog verloren en was het contact verbroken. Mams en ik waren wel nieuwsgierig hoe het met ze zou gaan en wij dachten dat deze man al overleden zou zijn. Echter, die man die vijftien meter van me af stond leek er wel heel erg op. Ik besluit een praatje te maken, en te zeggen dat deze man wel heel erg lijkt op mijn 'oom'. Ik noem zijn naam en ik zie de verbazing in de ogen van deze man. Het is hem!! Daar staat de man die samen met zijn vrouw getuige bij het huwelijk van mijn ouders (daar waar ik ook bij was) is geweest. Daar staat de man bij wie ik vaak in de schoolvakanties mocht logeren, en wiens vrouw mij veel vertelde over mijn biologische vader en huwelijk van toen. Ik vraag hem naar zijn vrouw en hoor dat 'tante' in 2014 is overleden. Ik vertel hem dat paps en mams een half jaar terug overleden zijn en ik zie hem schrikken. Ik vraag naar zijn zoons en daar gaat het goed mee. Twee zoons, iets ouder dan ik en waarbij ik altijd mezelf kon zijn. Wat ben ik blij dat het goed met hen gaat. Ik geef mijn 'oom' een dikke knuffel en twee zoenen en ik kan hem alleen maar alle goeds wensen.
Die avond liepen tranen over mijn wangen, van verdriet, van dankbaarheid en meer emoties. Het was een hele wonderlijke dag, die 25ste van juni.
En ik weet zeker dat als iemand het nodig vindt ik ooit weer zo'n dag krijg!!

donderdag 23 juni 2016

Een beetje meer dood

Afgelopen dinsdag reed ik met Eega in de auto naar huis. "Mijn ouders zijn nu een klein beetje meer dood" ging het door mij heen. Wanneer mams en ik de stad in gingen haalden we vaak een patatje op hetzelfde adres. Mams kende deze man al jaren en er was altijd wel even tijd voor een praatje. Na mij gepsrek met de psycholoog besloot ik nog even wat nieuwe kleren te scoren. En als toetje namen we een milkshake. En ondanks dat deze snackbarman al jaren aangeeft om het wat rustiger aan te doen, stond ie deze dag zelf achter zijn counter. Toeval? Ik weet het niet, maar ik ben wel naar binnen gegaan en zegt dat ik even met hem wilde babbelen. Omdat ik geen advertentie in de krant heb laten zetten zijn veel mensen nog onwetend. Deze man ook. Maar nu niet meer. Hij schrok, zoals veel mensen doen. We denken dat we allemaal het eeuwige leven hebben. En dat een overlijden alleen maar bij de buren voorkomt. Maar helaas..
De sessie bij Anneke was ook pittig. Ik ben er nog steeds niet goed in om mams haar nare trekjes ook te benoemen. Vroeger ging het me veel makkelijker af. En ik weet ook dat ze het niet kwaad bedoeld heeft. Het begin van deze blog staat daar vol van. En ondanks dat heeft mams en later paps ook het helemaal niet verkeerd gedaan! Ik had ook een alcoholverslaving gehad kunnen hebben, of drugs. Of misschien was ik wel één van de eerste loverboyslachtoffers geworden. Nee, het is bij een eetstoornis gebleven. Bij een veel te zwaar lichaam, maar wel een ijzersterke geest. En van dat laatste raak ik zelf steeds meer overtuigd. Ik heb zelfs letterlijk tegen Anneke gezegd dat ik blij mag zijn dat ik op deze leeftijd mijn vrijheid krijg, ik ben nu nog jong genoeg om er wat van te maken. Vrijheid, ja, zo voelt het wel. Ondanks mijn (middelbare) leeftijd zocht ik stiekem nog wel bevestiging bij mijn moeder, maar wilde ik haar ook enorm pleasen. En ik weet zeker dat als mams echt alleen was komen te staan, ik steeds meer in een spagaat terecht zou komen. Of ervoor kiezen om voor haar geluk te kiezen, of voor mezelf.. De gedachte alleen al..

De laatste tijd ben ik me er ook erg bewust van dat de lijn bij mij ophoudt. Na mij is er niets meer. Jaren geleden ben ik echter een verre nicht op internet tegengekomen. Zij is enorm geïnteresseerd in de stamboom en daardoor weten we ook dat we familie zijn. Vandaag vroeg ik haar of ze eventueel ook interesse had in foto's. En dat heeft ze!! Dus wanneer ik er aan toe ben, of wanneer ik er niet meer zal zijn: de foto's gaan naar haar!! En dat geeft me een fijn gevoel!

Ik huil momenteel weer veel, ben ook een beetje labiel door het benauwde weer en het telkens koolhydraatrijke eten, en ook gewoon omdat ik de stilte momenteel oorverdovend vind. Toch ben ik druk bezig mijn weg te zoeken en zegt Anneke dat ik dingen mooi bewust doe om alles al een goede plek te geven. Ik kom steeds meer in mijn kracht! En toen heb ik iets tegen haar gezegd wat ik eigenlijk ook te weinig tegen mezelf zeg: IK BEN TROTS OP MEZELF..



PS
Besef me nu ook dat ik me niet meer verborgen hoef te houden met deze blog. De persoon die ik hier het meeste pijn mee zou kunnen doen, leeft niet meer. Maar of ik al op een coming out zit te wachten weet ik even niet!




zondag 12 juni 2016

Asbestemming

Het is bijna een half jaar geleden dat ik het laatste afscheid nam van mama. Volgende week zondag zie ik nu. En dus moet ik een beslissing nemen over  de as. Die mag het eerste half jaar nog kosteloos in het crematorium staan. Daarna kost het iets van € 100 per jaar, en iets van € 350 voor vijf jaar. Je mag dan de urn niet bezoeken. Dat zeg ik wat raar, maar zo is het wel.
Al bijna een half jaar ben ik aan het nadenken over de as. Ik zocht op sieraden, ik zocht op andere mooie dingen die van het as in verwerkt kan worden. En ik kon maar niets vinden. Niets wat voor mij de moeite waard is. En deze week ben ik eindelijk tot een beslissing gekomen. Ik heb  de as van mams en ook van pa niet nodig! Ik heb alles al van ze gekregen, ik heb mijn hoofd vol herinneringen, ik voel dat ze in mij verder leven. Ik denk niet dat een iets van as een toegevoegde waarde voor me zal hebben. Ik weet het wel zeker. Eega zegt het ook al mooi: Je moet loslaten, je moet ze loslaten.
En dus heb ik besloten om ze te verstrooien in de Noordzee. Ik laat ze verstrooien in de Noordzee. Ooit eens is er een documentaire over cremeren op de televisie geweest. Die heb ik samen met mams gezien. De as wordt opgehaald bij het crematorium en op een schip gebracht. Dan wordt er een stukje de Noordzee opgevaren, de scheepsbel wordt geluid en de as wordt verstrooid. Het schip maakt nog een ereronde om de plek heen en keert dan weer huiswaarts. Dit is in grote lijnen wat er gebeurt. Ik weet nog dat mams en ik onder de indruk waren, toch nog zo plechtig, zo zonder nabestaanden. En toch ook heel mooi. We hebben nog geintjes gemaakt: Nee, niet op de achterbank dan word ik wagenziek en denk je erom, bij te hoge golven word ik zeeziek!
Toen ik vorige week woensdag voor het eerst met deze gedachte liep voelde ik mezelf opgelucht. Ik had een beslissing genomen. En toch vroeg ik stiekem om een teken. Ik blijf natuurlijk wel een dochter die het goed wil doen. Ik had ook voor mezelf besloten dat als ik niets zou merken van een teken ik alles wel bleef doorzetten. Ik moet niet te zweverig worden, natuurlijk. Toen ik donderdag in de kamer kwam en op de bank ging zitten rook ik echter de geur die na de crematie zo nadrukkelijk in ons leven was. We hadden namelijk geurkaarsen in de kast liggen bij documenten omtrent het overlijden die we toch nog wel vaak nodig hadden. En die geur hing ineens op de bank. De kast was niet open geweest. Ik stond niet bij de kast, ik zat op de bank. Ik heb het de weken ervoor nooit geroken en ik rook het de dagen erna niet. Bedankt mam!
Afgelopen vrijdag heb ik gebeld met het crematorium, om mijn keuze te melden. Ik moet daarvoor een formulier invullen. Het formulier voor pa heb ik nog, dat van mams ben ik kwijt. Ik heb toen ook gevraagd of het mogelijk is om ze samen, tegelijk te verstrooien. En toen voelde ik pa, toen voelde ik dat pa dat erg kan waarderen.
Vandaag gaan de papieren op de bus, het is goed zo..

vrijdag 6 mei 2016

Juni

Is het al juni, is een vraag die ik momenteel geregeld stel. Het is een moeilijke tijd. Eerst is mams jarig, dan is pa jarig en aan het einde van de maand ben ik zelf jarig. En tussendoor is het ook nog moederdag! En alhoewel we daar nooit aan deden is het redelijk confronterend. Zo zonder mijn moeder! En ook zonder mijn vader! Die laatste begint ook steeds meer in mijn dromen te verschijnen, heerlijk nuchter zoals ie bij het leven ook was. Ik merk dat ik dat nodig heb, ik word zo'n dag sterker wakker dan anders. Alsof alles weer wat meer naar zijn plek geschoven is. "Als het je tijd is, is het je tijd" is zo'n uitspraak wat me op dit moment sterkt. Eigenlijk al vanaf het overlijden van mams. Natuurlijk vind ik het erg verdrietig en totaal niet leuk, maar het was ook haar tijd. Ze was moe, ze was op. Ze was nog net niet zo op dat ze echt ziekelijk was, of bedlegerig , gelukkig niet. Nog vol plannen is ze heen gegaan. Zuur? Ja. Voor haar ook totaal onverwacht!
Dit is loslaten voor haar. Oma vindt me flink dat ik het zo kan bekijken. Dat ik hier troost in kan vinden. Ik weet echter als enige hoe moeilijk mams het echt had. Hoe moe ze was van alle strijd en hoe in de steek gelaten ze zich eigenlijk voelde. Ze dacht dat niemand meer naar haar omkeek en dat ze door iedereen vergeten was. Dat kon ze ook niet meer relativeren. De zorg voor pa viel haar ook erg zwaar, het verdriet dat de man die altijd je anker was van je weg dreef.  Bang dat hij haar de volgende dag niet meer zou herkennen. Bang om niet meer nodig te zijn. En bijna geen energie meer hebben om er te zijn.
Ja, ik heb verdriet. Er gaat nog niet een dag voorbij zonder tranen. En ik mis allebei enorm. En toch voel ik ze. Soms als ik een zin uitspreek is het net of ik mijn moeder hoor, of het grapje van mijn vader. En dan ben ik trots! Trots op hen maar ook op mezelf. Ik ben sterk! Mams zou niet anders gewild hebben!
Maar mag het nu dan toch al juni zijn?

vrijdag 15 april 2016

Wakker

Ik ben wakker, en toch ontzettend moe. Mijn hoofd is vol of zou het toch die cola zijn geweest die ik vanavond tot me heb genomen. Ik weet het antwoord zelf wel. Vandaag een herdenkingsdienst voor pa meegemaakt. Hoe confronterend dat dat weer even was om zijn naam in het boekje te zien staan. Om zijn naam te horen omdat hij niet meer bij ons is. Het is waar, hij wordt enigszins ondergesneeuwd door mams. Dat was bij het leven al zo. Mams was de herrie en pa was de stille kracht. Kracht, ja, de rust die hij had, de nuchterheid die hij had, en de kracht die hij uitstraalde. Ik mis hem ontzettend en vandaag is het erg voelbaar. Eega en ik besloten om niet een kaarsje voor mams te branden, wij wilden dit echt alleen voor pa doen. Dat verdient hij.
Ik was in een omgeving waar het helemaal niet raar is dat ik nog dikke tranen over mijn wangen laat vloeien, ik was bij mensen die veel met verdriet en dood te maken hebben. Met oud worden en de gebreken die daar bij horen. En dat ik de boel nog niet onder controle heb, vinden ze helemaal niet raar. Dat ik de tijd neem voor dit rouwproces vinden ze verstandig. Dit steunt mij. Ik kan nog niet zo maar door. Ik heb mams beloofd dat ik niet te lang zou treuren maar wat is te lang. Daar heb ik nu nog geen antwoord op. Het verdriet is nog te heftig, ik kan en mag dit niet zomaar aan de kant zetten.
Het was een mooie bijeenkomst en ik ben blij dat ik ben gegaan. Het overlijden en ook de crematie van pa was zo snel na mams, een beetje te snel. Maar dingen gaan zoals ze gaan, en dan moet ik toch ook weer aan de woorden van mijn tante denken: Kracht naar kruis. Of mijn kracht is enorm groot, of mijn kruis.

Eerder deze week was ik bezig met de papieren, dingen van mijn ouders opruimen. Hun spullen tussen onze spullen zetten, niet meer apart. De papieren omtrent de crematies uit de kastjes, en hup naar boven. Ruimte in onze kamer gaf me ruimte in mijn hoofd. Ik maakte het volgende gedicht:

Laden leeg. Tafel vol.
Herinneringen willen aandacht.
Hoofd vol. Gevoel leeg.
Alles krijgt een plek.
Fysiek. Mentaal.
Het komt goed.

En ik weet dat ik gewoon nog even tijd ga nemen, tijd moet nemen...