Ik ben vooral voldaan als ik thuis kom. Het is een kort en krachtig afscheid geworden, net als bij mam. Tijdens de dienst zelfs een paar keer kunnen denken dat het gewoon klopt. De muziek, het verhaal, alles. Mams heeft ooit eens gezegd dat we met zijn drieën gewoon afscheid zouden nemen van pa, ze was toen weer eens boos op haar omgeving. En eigenlijk gebeurde dat vandaag ook. Miste ik eerder de symboliek bij de bloemen en mijn verhaal, uitvaartverzorger Leo bracht het helemaal terug. De manier waarop hij pa van het uitvaartcentrumterrein begeleidde, tot de opwachting bij het crematorium. Hij stond al bij de rotonde op pa te wachten! Onderweg zijn we trouwens zoveel roofvogels tegen gekomen, en zoveel reigers met ook nog een witte reiger dat het wel een ereboog leek. Dat gaf me echt het gevoel dat mam heel dicht bij ons was.
R. en ik werden nu in de familiekamer gezet, afgezonderd van de rest. Hier konden wij ons in alle rust voorbereiden op wat ging komen. En natuurlijk weer aan de koffie. Ik kan voorlopig echt geen koffie meer zien.
Leo had het mooi verzorgd, een mooie foto op de beamer, de bloemen op de kist en de prachtige foto van papa erbij. Ook de rouwkaart, die voor mij voor de foto stond. Misschien maar goed ook. zo zag ik de foto van pa niet en kon ik mijn brief zo goed mogelijk voorlezen. Het was echt mijn afscheid. R. en ik hebben ook bij de kist gestaan toen ie wegzakte. De rest van de familie stond een eindje achter ons vandaan. Het voelde goed!
Van Leo heb ik zelfs nog een compliment gekregen dat ik zo mooi had gesproken. Oo, wat zouden ze trots geweest zijn. Dankzij hun opvoeding kan ik dat. Ik ben misschien niet goed in poetsen zoals mijn moeder dat kon, maar ik kan wel een verhaal overbrengen. Kort en krachtig met veel gevoel. En het is mooi als iemand met ervaring en afstand in de uitvaart je complimenteert. Ik weet nog wel dat ik na de dood van mijn oom heel graag uitvaartverzorger wilde worden. Gewoon ook omdat verdriet een pure emotie is.
En nu zit ik op de bank en denk aan mijn leven zonder ouders. Zonder hun zorg, zonder hun bezorgdheid maar ook zonder hun humor. De klap zal vast nog wel komen. Maar misschien ook wel niet, ik heb heel bewust afscheid genomen. Ik heb ook geaccepteerd hoe mama is weggeglipt. En ik weet dat het voor papa ook veel beter was. Mijn liefde voor hen stopt niet. En hun liefde voor mij vast ook niet!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten