zondag 31 januari 2016

Eenzaam

Ik voel me eenzaam, ik voel me alleen. En niet alleen omdat ik mijn ouders mis, maar ook omdat ik verder van niemand wat hoor. Ja, via de Facebook en ook via de Whatsapp krijg ik de nodige berichtjes maar het voelt koud. Ik bedoel een stukje tekst is makkelijk getypt. Dan leg je je telefoon weer weg en ga je lekker bezig met de dingen waar je mee bezig was. Het voelt weer als vroeger, dat ik gewoon alles weer alleen moet doen. Gelukkig heb ik een heerlijke man, die graag naast me staat en me steunt waar ie kan. Maar ik gun hem ook wat rust.
Ik ben niet goed in vriendschappen, en als vrienden op het moment dat ik het vraag geen tijd voor me hebben vraag ik niet weer. Gewoon om mezelf te beschermen. Zo heb ik dat geleerd van mam. Mijn moeder en ik hadden het er soms wel over. Ik geloof dat we beide eenzaam waren, we hadden elkaar. En nu zij er niet meer is, blijft mijn telefoon stil. Is er niemand meer met wie ik gewoon over dingen kan babbelen, met wie ik een uur aan de telefoon kan zitten. Tegen mam zei ik dan wel eens dat ze er gewoon om moest vragen, maar ja, tegen een ander is het vaak makkelijk zeggen. Mams kon ook zo verdrietig er van worden, mensen die zeiden dat ze klaar stonden, die zeiden dat ze snel eens lang zouden komen. Ik hoor mams nu gewoon zeggen: ze moeten nog komen!! En ze heeft gelijk!
Om vorige week aan de tafel te zitten met mijn neef en mijn nicht deed me goed. Gewoon met een lach en een traan. En dat wil ik vaker doen. Gelukkig krijg ik van mijn nicht ook het signaal dat ze wat meer contact wil. En de vriendin van mijn neef ook! Dat geeft een wat minder eenzaam gevoel. Maar schijnbaar ben ik zo verknipt geraakt in mijn jeugd door het pesten dat ik gewoon niet weet hoe ik met vrienden om moet gaan..

vrijdag 29 januari 2016

Het laatste

De telefoon gaat, R. neemt op. Ik hoor hem vriendelijk antwoord geven maar zie dat ie langzaam boos wordt. Ik kijk naar hem en ik heb geen idee wie hij aan de lijn heeft. Dan wordt het gesprek beëindigd en vertelt ie me dat het het verpleeghuis was, en dat we pa zijn kamer leeg moeten halen. Ik kijk met grote ogen. Dat was toch geregeld? Echt, ik krijg gewoon een punthoofd van die communicatie daar!
Tijd om er lang over na te denken is er niet. Want we gaan een avond uit. Ons uitje staat al heel lang gepland, en we hebben er best wel zin in. Het is wel een eindje van huis. In de stad aangekomen worden we bloednerveus van alle mensen om ons heen. Het voelt te vroeg, de mensenmassa om ons heen kunnen we nog niet aan! Het is een mooie test, waardoor we zeker weten dat we echt nog even rustig aan moeten doen. De afgelopen tijd is echt te slopend geweest.
's Morgens laat lief mij slapen. Hij weet dat ik tegen de morgen pas in slaap val en vindt dat ik die slaap nodig ben dus laat ie me liggen. En dus gaat ie alleen naar het verpleeghuis om papa zijn spulletjes te halen. Nu krijgt ie te horen dat de spullen niet met alcohol hoeft schoongemaakt te worden maar dat een gewoon sopje voldoende is. Weer een andere boodschap dus! Voor R. is de maat vol en hij dient een klacht in. Gisteravond op onze terugweg hebben we het samen nog over het verpleeghuis gehad. De onduidelijke boodschappen en andere verhalen gaven mijn moeder ook veel stress en veel verdriet. In de korte tijd dat wij verantwoordelijk waren voor de zorg van pa hebben we ook al verschillende antwoorden gekregen. Ik heb gisteravond zelfs tegen R. gezegd dat ik een heel wrang gevoel krijg bij de laatste maanden van mijn vader. Dat ik gewoon begin te twijfelen dat er goed voor hem gezorgd is. Dat voelt naar! De verzorgenden en verpleegkundigen ken je persoonlijk en je weet dat ze hun best doen, maar duidelijk geven ze niet. Het is te duidelijk dat ieder het op zijn eigen manier doet.
R. heeft de spullen van mijn vader naar het grof vuil gebracht. Weg! We dachten toch al dat het weg was. Pa zijn goede kleren zijn in de bak voor het Leger des Heils terecht gekomen. We hopen dat we er nog mensen blij mee kunnen maken!
De dag is nog niet afgelopen. Er zijn nog twee grote dingen die van mams huisje naar ons moeten. R. rijdt nog een paar ritjes. Ik heb eergisteren al afscheid genomen van het huisje door schoon te maken. De plek waar mams lag heb ik met dikke tranen schoongemaakt. Ik heb mijn best gedaan.
En dan als we denken dat het klaar is, bedenken we dat we de meterstanden nog niet hebben. Het energiebedrijf kan de meters van afstand uitlezen, maar het waterbedrijf niet. En zo ben ik dus toch nog mee. Echt, dit keer is de laatst keer dat ik het mams huisje kan noemen. We maken een foto van de waterstand en brengen dan de sleutels naar de woningbouw. Een hoofdstuk wordt afgesloten. Het boek is dicht, zal mams wel zeggen. Maar ik heb een idee dat het nu pas gaat beginnen. Want wat voel ik een gemis!

dinsdag 26 januari 2016

Lieve mam (9)

Het leven gaat door,  daar hebben we het zo vaak over gehad. Ik zou niet te lang over je treuren maar sterk zijn. En volgens mij lukt het me aardig. Vooral tussen de veilige muren van mijn huis. En af en toe naar jouw huis. Af en toe, want R. haalt voor mij die kastanjes uit het vuur. Zo fijn! Af en toe wordt ie gek van me want dan wil ik alles maar bewaren. Alles waar jij zo je best voor hebt gedaan, wat zoveel waarde voor je had. Dat kan ik niet zo maar wegdoen! En toch moet het er een keer van komen want ruimte in je huis is ook ruimte in je hoofd!
Gisteren is je dure koffiezetter hier heengehaald.  Hij rook voor mij een beetje naar rubber,  maar lief rook het niet dus niets aan de hand. Onze koffiezetter hebben we op een weggeefgroep op facebook gezet en zowaar hadden we één reactie. Gisteravond hadden we dus iemand blij gemaakt, dat gaf een goed gevoel. Tot we de stekker van jouw koffiezetter in het stopcontact deden. Toen vloog bij ons gelijk de stoppen door. Waarschijnlijk heeft jouw koffiezetter de dag van jouw overlijden ook een tik gehad. Het heeft toen meer dan 24 uur aangestaan!
Maar goed, we hebben nu dus maar een nieuwe gehaald en geleerd dat we nooit dingen te snel weg mogen doen. Ach, de kan van de onze lekte toch, misschien zijn we daar nu eindelijk van af.
Het leven gaat door,  daar begon ik al mee. Vandaag ben ik begonnen met die zwemlessen om de crawl goed onder de knie te krijgen. Het viel me niet tegen! Kreeg ik vroeger mijn diploma niet omdat ik te veel met mijn kop onder water zat, moet ik dat nu helemaal opnieuw gaan aanleren. Want voor de crawl is het essentieel. Heb jij dat wel geweten over mijn zwemles vroeger? Weet je nog dat er iemand op de groene ster was die hele afstanden zwom en dan met zijn hoofd onder water ging? Als je het nog wist, zou je gelijk zijn naam noemen, zo'n geheugen had je wel. Maar goed, die probeerde ik altijd een beetje na te doen omdat ik vond dat ie een mooie rustige slag had. Het heeft waarschijnlijk dus me een diploma gekost!
En nu dus de crawl aanleren. Ik vind het spannend. Natuurlijk kreeg ik weer van die bekende blikken toen ik het zwembad instapte. Vooral in onbekende groepen ben ik daar alert op. Maar schijt! Ik die het voor mezelf! En om dit jaar niet als laatste aan te komen met de City Swim! 
Het geeft me een fijn gevoel dat je dat hier nog hebt meegemaakt. Dat je het zo geweldig vond dat ik als laatste aankwam. Vooral omdat ik er zelf geen moeite mee had. En wat was pa ook trots! Hoe is het trouwens met pa? Is die al gewend aan zijn nieuwe stek? Blij dat jullie weer bij elkaar zijn?
Mis jullie enorm maar ik voel jullie nog zo dichtbij...

zaterdag 23 januari 2016

Lieve mam (8)

Straks, om half tien, gaat het los. Dan halen we de laatste spullen uit je huis en gaan we schoonmaken. De nieuwe bewoonster is al bekend en heeft veel spullen overgenomen. Natuurlijk voor een veel te lage prijs. Maar ach, wij zijn liever arm en gelukkig! En nu scheelt het ons heel veel gesjouw en ritjes naar ons huis en plek op zolder. De stola heb ik vanmiddag samen met R. weggehaald. Dat was het moment. Morgen hebben we  daar te veel mensen voor om ons heen. Ik weet nog niet of ik de stola in de doos doe of dat ik em naast mijn bed leg. Hij biedt troost!
Mijn neef en nicht komen morgen helpen. Ze zijn zo lief. Misschien is het nu tijd om weer wat dichterbij elkaar te komen. Ik weet dat jij dat ook wel graag wilde. En dat ik tegen je zei dat je moest loslaten. Lieve mam, ik hoop niet dat je het als verraad ziet. Want dat is het zeker niet. Het zijn de enige mensen die nog een beetje met mij zijn verbonden. Die ook een beetje van hetzelfde bloed hebben. En natuurlijk weet ik dat bloed niet alles zegt, ik geloof dat papa en ik daar het bewijs van zijn. Maar het is ook jouw bloed! Er is verder helemaal niemand! Niemand die een beetje tegenwicht kan geven bij mijn schoonfamilie.
Zie hier, zelfs nu ga ik in de verdediging,  zelfs nu heb je invloed. Ik ken je te goed. Ik ken bijna je hele gedachtegang en je doen en laten. Dat geeft troost.
Lieve mam, gisteren heb ik een nieuwe camera gekocht. Heb er grote plannen mee. Misschien schrijf ik zelf een troostboek.  Of schrijf ik over mijn dubbele verdriet zoals ik hier ook doe. Als we het huis terug gegeven hebben aan de woningbouw ga ik met mijn nieuwe speeltje op stap. En bij elke mooie foto ga ik je missen. Enorm missen!

donderdag 21 januari 2016

Verder

Ik was vannacht even vergeten dat de klap steeds 's morgens bij mij komt. Of wanneer ik wakker word.
Het is licht mistig buiten en het heeft gevroren. Het ziet er wat troosteloos uit.
Straks nog naar het huis van mams, volgende week leveren we de sleutel in. En ik moet nu toch eens die administratie gaan afmaken...

Harteloos

Ik zit op de bank, midden in de nacht en klaarwakker. Ik ben de laatste tijd veel 's nachts wakker. Zoals ik al zei, het doet me denken aan de burnout. Of ik heb de afgelopen tijd veel te veel koffie gehad.
Ik stel mezelf de vraag: is dit het nu? Is dit nu een leven zonder ouders? Ik had twee prachtige mensen als ouder en die zijn er niet meer. Ik kan dat accepteren. Voor mama was dit loslaten en papa was gewoon te ziek. Mama had ook haar kwalen en door zo plotseling te gaan is haar veel ellende bespaard. Ook de nuchterheid van papa gaat door mijn hoofd: als het je tijd is, is het je tijd. Iedereen weet dat doodgaan bij het leven hoort. Iedereen weet dat ie zijn ouders eens moet gaan missen. Ik heb ooit eens een boekje van Stephen King gelezen waarin een lifter een lift kreeg en aan het eind van de rit moest ie antwoord geven op de vraag: je moeder dood of jij. En natuurlijk moest ik daar over nadenken. En sorry mam, ik heb toen voor jou gekozen. Niet omdat ik zo egoïstisch ben om ten koste van alles te blijven leven, nee. Ik koos voor jou omdat ik je het verdriet niet aan wilde doen om mij te moeten verliezen.
En nu is zij weg en is pa weg. Met R. heb ik het over de laatste jaren. Na de kanker van mams is ze nooit meer echt haar zelf geworden. Toen bleek al dat papa niet voor zichzelf kon zorgen.
Mama haar hulpvraag werd de laatste tijd ook steeds groter. Ze liet steeds minder mensen toe. Had verwachtingen van mensen en was helemaal teleurgesteld als mensen niet aan die verwachtingen voldeden. Het was een draaikolk. R. en ik hebben haar zoveel mogelijk opgevangen, het werd bijna een dagelijkse klus.
Is dat het dan waarom ik het zo makkelijk kan accepteren? Of moet de klap nog komen? Of ben ik echt zo harteloos?

Dag

Ik ben vooral voldaan als ik thuis kom. Het is een kort en krachtig afscheid geworden, net als bij mam. Tijdens de dienst zelfs een paar keer kunnen denken dat het gewoon klopt. De muziek, het verhaal, alles. Mams heeft ooit eens gezegd dat we met zijn drieën gewoon afscheid zouden nemen van pa, ze was toen weer eens boos op haar omgeving. En eigenlijk gebeurde dat vandaag ook. Miste ik eerder de symboliek bij de bloemen en mijn verhaal, uitvaartverzorger Leo bracht het helemaal terug. De manier waarop hij pa van het uitvaartcentrumterrein begeleidde, tot de opwachting bij het crematorium. Hij stond al bij de rotonde op pa te wachten! Onderweg zijn we trouwens zoveel roofvogels tegen gekomen, en zoveel reigers met ook nog een witte reiger dat het wel een ereboog leek. Dat gaf me echt het gevoel dat mam heel dicht bij ons was.
R. en ik werden nu in de familiekamer gezet, afgezonderd van de rest. Hier konden wij ons in alle rust voorbereiden op wat ging komen. En natuurlijk weer aan de koffie. Ik kan voorlopig echt geen koffie meer zien.
Leo had het mooi verzorgd, een mooie foto op de beamer, de bloemen op de kist en de prachtige foto van papa erbij. Ook de rouwkaart, die voor mij voor de foto stond. Misschien maar goed ook. zo zag ik de foto van pa niet en kon ik mijn brief zo goed mogelijk voorlezen. Het was echt mijn afscheid. R. en ik hebben ook bij de kist gestaan toen ie wegzakte. De rest van de familie stond een eindje achter ons vandaan. Het voelde goed!
Van Leo heb ik zelfs nog een compliment gekregen dat ik zo mooi had gesproken. Oo, wat zouden ze trots geweest zijn. Dankzij hun opvoeding kan ik dat. Ik ben misschien niet goed in poetsen zoals mijn moeder dat kon, maar ik kan wel een verhaal overbrengen. Kort en krachtig met veel gevoel. En het is mooi als iemand met ervaring en afstand in de uitvaart je complimenteert. Ik weet nog wel dat ik na de dood van mijn oom heel graag uitvaartverzorger wilde worden. Gewoon ook omdat verdriet een pure emotie is.
En nu zit ik op de bank en denk aan mijn leven zonder ouders. Zonder hun zorg, zonder hun bezorgdheid maar ook zonder hun humor. De klap zal vast nog wel komen. Maar misschien ook wel niet, ik heb heel bewust afscheid genomen. Ik heb ook geaccepteerd hoe mama is weggeglipt. En ik weet dat het voor papa ook veel beter was. Mijn liefde voor hen stopt niet. En hun liefde voor mij vast ook niet!!

woensdag 20 januari 2016

Laatste afscheid

Over twaalf uur gaat het beginnen, het laatste afscheid. Ik heb mijn brief klaar, ik heb de foto klaar. Alles is doorgesproken met Leo. Tijd om pa nog één keer flink in het zonnetje te zetten. Daar waar ie juist zo'n hekel aan had. Dat vond ie helemaal niet nodig.
Ik begin steeds meer te herinneren van pa zijn goede tijd, en dat is zo fijn. Ik ben dubbel gezegend want ik heb zelfs ook de verkeringstijd van pa en ma mee mogen maken. De blikken over en weer. Hoe trots ie naar mama kon kijken. Of gewoon dat ene knipoogje naar haar, als ze weer eens het middelpunt van de belangstelling was. En ondertussen vraag ik me af hoe lang geleden dat het al is dat we dat voor het laatst gezien hebben. Ik denk op die ene vakantie op Vlieland. Waar we allen heerlijk ontspannen waren. Waar pa en ma ontspannen waren. We hadden toen al bericht gekregen dat de aderen van pa niet helemaal goed waren. En of ie nu om zijn hart niet mocht fietsen of vanwege de omleidingen in zijn knieën, ik weet het niet meer. Daar had ik mams voor om zulke dingen te onthouden. Mams wist dat! En eigenlijk is het helemaal niet belangrijk.
Gisteren ging het even mis, we waren in het verpleeghuis. Er was een verpleegster die ik niet kende. En we mochten de kamer niet leeghalen want vanwege die bacterie was dat moeilijk. Zij wist helemaal niet hoe en wat. En dus naar de andere huiskamer, pa zijn vriendinnetje had daar dienst. Die heeft met ons de kamer leeggehaald. Papa zijn paardje, foto's en de deken en ook zijn rolstoel meegenomen. Gek, ze zijn als de dood voor die bacterie, maar toch stond zijn rolstoel op de gang.
Het verpleeghuis geeft wel vaker dubbele signalen af, mams kon daar helemaal gek van worden. Pa zijn vriendinnetje zou voor de rest zorgen. De kleren worden afgevoerd. Want ineens konden die ook niet mee vanwege de bacterie. Terwijl de verpleger had gezegd dat die toch gewoon in de kast hingen, dus niets mee aan de hand. Het zijn maar kleren. En toch gisteravond op de bank had ik er last van. Het ging te snel. Kleren waar mams zo trots op was, zo zuinig vooral worden nu gewoon vernietigd. Pap zijn mooie vest en mooie jas. Zomaar weg door een stomme bacterie. Maar wat wil ik dan? Die kleren bewaren op zolder? Die al helemaal vol staat! Of op een zielige avond op de bank zitten in de jas van pa? Oo, dat zou hij verschrikkelijk vinden! En daarbij, ik besef me ineens dat zijn luchtje al een hele tijd weg is. Hij rook vroeger altijd zo lekker, altijd een heerlijke aftershave op. Dat heeft ie al heel lang niet gedaan. Hij wist op een bepaald moment niet eens meer hoe hij het moest gebruiken. Smeerde het in zijn haar.
Maar goed, het zijn maar kleren. En ze zijn weg! De kamer is leeg. Ook zijn geest is weg uit het verpleeghuis. En toen lief en ik vandaag de bloemen op de kist zetten, was ie daar ook niet meer. Hij is weg. Hij is bij mama! En die gedachte sterkt me zo! Het doet me denken aan hun verkeringstijd. Ze zitten vast samen met een goed glas naar beneden te kijken. Met trotse ogen, dat hoop ik wel! En af en toe die speciale blik naar elkaar! Ik zal ze zeker missen, maar ik ga eerst zelf nog een tijdje speciaal naar mijn eigen man kijken!!

zaterdag 16 januari 2016

Dementie

Ineens speelt dementie geen rol meer in mijn leven. In ons leven, lief voelt hetzelfde. Ik had namelijk een boek over dementie besteld en op de dag van mijn vaders overlijden kreeg ik het in handen. 19 euro kostte het. De noodzaak, nee beter gezegd de nieuwsgierigheid om het te lezen is weg. Misschien komt het terug, ik weet het niet.
Ik heb sowieso het woord dement en ook dementie verschrikkelijk gevonden. Lang heb ik het aderverkalking genoemd, klonk wat vriendelijker. En nu is papa niet eens overleden aan dementie maar aan een val! In het verleden heeft ie de meest rare dingen gehad, zoals een aneurysma tot verbrijzelde benen aan toe. En hij overlijdt door een val. En natuurlijk snapt deze dame wel dat het de combinatie met dementie juist de dodelijke cocktail is geweest. En er is mij waarschijnlijk heel veel verdriet bespaard gebleven. Dat werd vandaag erg duidelijk zichtbaar toen ik de kist opende om te kijken of ie er in lag. Om voor de laatste keer dag te kunnen zeggen. Ingevallen, mager en stokoud! Het eerste wat ik dan ook tegen hem zei was: o papa, wat ben je oud geworden!
Ik durfde hem niet aan te raken, in verband met die bacterie. En hij had zijn handen ook naast zijn lichaam, dus dat nodigde niet uit. Ik heb hem goed bekeken en toen de kist gesloten. Samen met mijn lief! Een mooi moment.
Het voelt voor mij heel raar om mijn vaders uitvaart nu te moeten regelen. Het is een rol die mijn moeder hoorde te doen! Mijn moeder en ik hadden het hier vaak over, dat we papa zijn rust gunden. En toch is het mama zelf geweest die hem de genade-klap heeft gegeven. Door haar dood verloor hij zijn glans, zijn vreugde en je zag hem elke keer slechter worden. Ik denk dat als mijn moeder nog zou leven, pa ook nog zou leven. Dat ie het nog heel lang vol had kunnen houden. En hoe verdrietig dit allemaal is, die lijdensweg is hem bespaard gebleven. En even heel egoïstisch, ook mij! Ik heb al zoveel tranen om hem gehad. Mama en ik waren al in de rouw om zijn persoonlijkheid. En nu kan ik verder met mijn rouwproces. Helaas met mijn dubbele rouwproces. Maar o, wat ben ik dankbaar dat dit mijn ouders waren!

Op

Ik lig in bed nadat ik al bijna de halve nacht op de bank gezeten heb. Ik ben op, leeg en voel even niets meer. Het voelt als mijn burnout. Toen gooide ik ook muren om me heen om me niet te laten raken en om niet te voelen. Langzaam heb ik veel mensen weggedreven. Ik moet er voor waken om het nu niet te doen. Dat leer ik nu van pa en ma. Eigenlijk waren die best eenzaam. Pa vond het prima zo, die had niet veel mensen om hem heen nodig. Mijn moeder was wel een gezelligheidsdier. Maar de laatste jaren slokte de verzorging van pa al haar energie op. Dat klinkt zwaar maar ze vermaakten zich prima! De auto was de grote vrijheid en samen hebben ze nog veel van de provincie gezien in de laatste jaren. Ik ben nu degene die het oordeel eenzaam geeft. Misschien wel omdat ik bang ben om in dezelfde valkuil te stappen. Iedereen is momenteel zo lief voor me, maar ik ben die blikken vol medelijden zo zat! Ja, ik heb in een maand (die extra dag vergeet ik gemakshalve) mijn beide ouders verloren. En ja, dat is best heftig. Maar het hoort wel bij het leven! De dood van mijn moeder kwam rauw op mijn dak maar die van papa zagen we aankomen. Waren we ook al jaren mee bezig. En wat als hij nu toch nog een jaar had geleefd of zelfs een half jaar? Was het dan minder onterend omdat hij mijn enige ouder nog was? Afgelopen maandag is een dag die ik koester, toen was ik me ervan bewust dat die dagen steeds minder zouden komen. Elke keer als ik mijn vader breekbaarder zag worden, brak mijn hart in nog meer stukjes!
Ik heb vanavond tegen lief gezegd dat het zo goed is. Dat dit beter te hanteren is als andersom. Stel dat mijn vader eerder zou zijn gegaan en een maand later mijn moeder. Dat had ik verschrikkelijk gevonden. Bij deze gedachte krijg ik al hartkloppingen. 
Ik heb geen ouders meer,  en dat is best verdrietig. En ja, het gemis zal vast nog wel komen. Misschien morgen al. Nu moet ik proberen mijn hoofd in de rust te krijgen. Mijn brein uitschakelen. Maar net als tijdens mijn burnout blijft het vol adrenaline. En als ik mijn ogen dicht doe zie ik beelden van mijn vader dood in het bed en mijn moeder weer tussen de bank en de tafel. Misschien moet ik gewoon maar het lichtje aan laten vannacht..

vrijdag 15 januari 2016

Dag pa

Vandaag rond half 1 is mijn vader rustig ingeslapen. Hij heeft zijn rust gevonden.  Dat voelde ik toen ik bij zijn lichaam stond. Ik schrok van zijn ingevallen gezicht. O wat is die man mager geworden. Wat is hij snel achteruit gegaan.
En dus heb ik weer een crematie te regelen. En zo stellig als ik bij mijn moeder was, zo lastig vind ik het nu. Tekst, muziek, aanhef? Ik klik wat rond op het internet en vind de tekst:
Wat je in je hart bewaart
Raak je nooit kwijt
Dat is het! Dat is de tekst! Gewoon ook omdat pa tegen R. Heeft gezegd dat wat er ook gebeurt er nooit iemand of iets tussen hem en zijn dochter kan komen. Pa en ik hebben elkaar in het hart gesloten. En wij laten niet meer los! Ook zijn overlijden kan daar niet voor zorgen.
Een lieve vriendin drukt me op het hart om daar de klemtoon wat op te leggen maar dat hoeft niet. Ik heb pa ooit zelf kunnen bedanken voor zijn zorgen en zijn liefde. En ik heb dat hele mooie stukje in dat weekblad!
De uitvaartbegeleider komt nu niet eerder weer als zondag. Met de kaarten. En dan ga ik ook naar pa. In verband met die bacterie die hij ook nog onder de leden had is de kist dicht. Misschien kijk ik zelf even hoe pa in de kist ligt. Maar ik heb zijn rust al gezien toen hij in het bed lag. En het past wel bij hem dat de kist al dicht is. Pa was helemaal niet van het liekje-kieken. Maar ik denk dat ik toch de zekerheid wil dat hij er ligt! Teveel thrillers gelezen!
En hoe het nu met mij is? Ik ben moe. En ik heb er vrede mee. Pa heeft rust. Zoals het ging kon echt niet langer. Heb immers al zoveel tranen om hem gehad! Ik was al begonnen met rouwen en nu kan ik daar verder mee. Woensdag zal ik afscheid nemen, een afscheid die hij verdient!

donderdag 14 januari 2016

Slecht-nieuwsgesprek

Vandaag met de dokter gesproken en die had geen goed nieuws. Het gaat totaal niet goed met papa. Hij ligt in bed, heeft af en toe pijn maar krijgt morfine. Hij heeft ook ondergewicht dus weinig reserves om bij te zetten. Eet en drinkt bijna niets dus krijgt geen energie binnen. De dokter geeft hem nog een aantal dagen!
Al tijden ben ik voorbereid dat mijn vader kan komen te overlijden. Al tijden hoop ik dat mijn vader niet meer hoeft te lijden. En nu heb ik zo de neiging om hem wakker te schudden en te roepen dat ik em nog niet wil missen! Maar ik weet ook dat hij toe is aan rust,  dat hij uitgeput is zoals ie zelf steeds zei.
En wat doe ik nu? Mijn eerste reactie is spulletjes pakken en me te nestelen op een stoel naast hem. Handje vasthouden en hem gewoon laten voelen dat ik er ben. Maar ik ben zelf ook moe. Mijn rugzak zit vol, mijn tranen zijn bijna op. Er wordt goed voor hem gezorgd, ik zie dat de verpleging ook aangeslagen is. De dokter heeft me op het hart gedrukt om goed op mezelf te passen. Dat ik straks mijn energie nodig ben bij het definitieve afscheid.
We leven al zolang met het idee dat papa er binnenkort niet meer zal zijn dat ik het nu ook zo onwerkelijk vind. Ik kan het nog steeds niet geloven. En toch, toen ik het hoopje mens vanmiddag in bed zag liggen.. Het is een schaduw van wie hij ooit was.
En o wat prijs ik mij gelukkig dat hij mijn vader was! Dat hij mijn vader wilde zijn! En ja, dat zal hij ook altijd blijven!

woensdag 13 januari 2016

Ook dat nog!

De telefoon gaat, verpleegster Antje belt. Papa is gevallen. Ja, dat deed ie de laatste tijd wel vaker, hij staat erg wankel op zijn benen. De laatste keer dat mams met hem onder de douche stond was ze erg geschrokken. Zijn benen schijnen er niet uit te zien. Ik denk omdat we nu meer dan een maand verder zijn dat het nog erger is. Maar goed, nu is ie gevallen en aan de stand van het been te zien heeft ie zijn heup gebroken. Shit, dat kan er ook nog wel bij!! Met Antje heb ik het over het plan van aanpak. In het gesprek met de dokter wat mams en ik voor ongeveer twee maanden terug hebben gehad, is naar voren gekomen dat pa erg breekbaar is. Bloeddruk is erg laag, hartconditie is erg slecht en ook zijn verwardheid is toegenomen. Toen we met de dokter spraken hebben we gezegd dat het geen lijden moet worden voor pa. Dus als ie het benauwd heeft en dus vocht achter de longen heeft, wordt dat bestreden maar er wordt niet gekeken waar het vandaan komt. Dat is ook zo iets, wanneer papa te veel vocht krijgt, gaat het achter zijn longen zitten. Wanneer ie pillen daarvoor krijgt, raakt ie weer uitgedroogd. Het is momenteel moeilijk een balans te vinden bij hem.
Maar nu heeft hij dus zijn heup gebroken. Een operatie is niet mogelijk. Niet in zijn conditie.
Ik kon het vandaag nog niet aan om hem te zien. Tineke vertelde me maandag dat ie ondergewicht heeft dus bij de gedachte om het breekbare mannetje te zien liggen in het grote witte bed, doet me al genoeg. Ik heb vanavond wel gebeld om te vragen hoe het met hem is. Tineke nam de telefoon op. Elke keer als er wat is met pa, is Tineke in de buurt. Dat vind ik fijn! Tineke meldt me dat het redelijk met papa gaat. Hij wordt wat onrustig maar ze zullen hem straks wat morfine geven tegen de pijn. Tineke vindt het niet onverstandig dat ik vandaag voor mezelf heb gekozen. Dat ik morgen wel even langs kom. Ze moest eens weten dat ik vandaag eigenlijk gewoon lamgeslagen ben geweest. Dat ik voel dat ik leeg ben.
Het huis van mams moet ook nog steeds leeg. We hebben maar even wat hulptroepen gevraagd, mijn neef en nicht komen me volgende week helpen. Het gaat vooral om dingen naar het grof vuil te brengen. We hebben geen auto met trekhaak. Vanavond hebben we de zolder en de voorste kamer wat opgeruimd om daar spullen van mams neer te kunnen zetten. Spullen die ik niet zomaar weg kan geven. De prullaria waar ik het vannacht overhad gaat wel gewoon naar de kringloop, die keuze heb ik gemaakt. Ik ben erg toe aan rust!

Lieve mam (7)

Ik kan niet slapen, nog steeds niet. Langzaam verandert mijn nacht weer in mijn dag. Je kent me. Zodra ik van slag ben leef ik 's nachts. En dat is nu niet anders.
Ik lag er mooi op tijd in, maar ben er na drie uren plafond staren maar uitgegaan. En besloot jou en brief te schrijven. Want ik kan je raad op dit moment zo goed even gebruiken!
Lieve mam, wat moet ik toch doen met je spullen? De spulletjes die jij met zoveel zorg bij elkaar gescharreld hebt. Ik moet er niet aan denken om ze bij mij neer te zetten, want je weet dat het niet mijn smaak is. Eerst dacht ik "we huren een kraam" maar wat als het niet te verkopen is. Ik weet dat dit gedachte komt omdat ik het zelf niet mooi vind maar toch. "We zetten alles op zolder" was de volgende gedachte. Die tip kregen we van Jena. Want dan kunnen we het later altijd nog uitzoeken en desnoods verkopen. Die hebben me zo op het hart gedrukt om voorzichtig met de familie om te gaan. Want ja, het zijn geldwolven!! Ja, dat waren haar woorden. Ik heb dus nu jou en ook haar op het schouder.
De derde gedachte was dat we het gewoon naar de kerk brengen. Daar waar jij nog een koffie-afspraak hebt staan. R. is het manneke tegengekomen wat met jou die afspraak gemaakt heeft. En ook dit manneke is zich rot geschrokken! Maar ja, wie niet! Ik zie mezelf steeds staan achter het raam, terwijl ik je hand op de bank zag liggen. O, mam! Gek mens! Ik had je zo graag hier nog je rust gegund. Maar ik snap het ook zo! Voor papa wordt op dit moment gezorgd, ik heb het fijn met lief. En ik hoorde van schoonmoeder dat jij er heel erg tegenop zag om alles alleen aan te moeten pakken. En dat snap ik zo! Want jij bent op je best als je kan zorgen, als er drukte om je heen is. De laatste jaren werd je zo opgeslokt door de zorg van pa dat je er niet aan moest denken. En je deed het zo goed, je was al zo bezig om een leuke kennissenkring op te bouwen. Neem die koffie-afspraak! Daar had je me helemaal niet voor nodig! Ik ben zo trots op je!
En daarom kan ik je spulletjes zo moeilijk weg doen. En dan denk ik aan jou, aan de verhuizing van een half jaar geleden. Jij hebt veel naar de kringloopwinkels her en der gebracht. En ik denk dat ik die lijn maar door zet. Handelaars zijn we toch niet. En stel dat ik een kraampje huur en het verkoopt niet. Dan moet ik er straks weer mee zeulen! Ik stelde me net de vraag of ik rust wil of geld. Ik wil rust. Rust om jou straks dat plekje in mijn hart te geven wat je verdient. En natuurlijk doe ik niet alles weg. Je orkestkikkers staan hier in de kast! En ook de laatste kikker die je van papa hebt gekregen. Maar lieve mam, die zilveren prullen wil ik echt niet!

maandag 11 januari 2016

Goede dag

Gisteren was ik totaal in paniek. Om alle vaste lasten van mams af te kunnen zeggen dacht ik slim te zijn en wilde samen met R. inloggen op haar bankrekening. Na twee keer werd de pas geblokkeerd, foute pincode. Totale verbazing bij ons, want ja, we hadden de pas al eerder gebruikt. Meerder malen zelfs om maar wat geld achter de hand te hebben voor de bank de handel zou blokkeren. En nu deden we het dus zelf.
Er zat voor mij dus niets anders op dan naar de bank te gaan. Dus pasjes mee, testament mee, en natuurlijk ook mijn eigen dingen. Op het moment dat ik vertellen moet waar ik voor kwam, barst ik natuurlijk weer in tranen uit. Ik word liefdevol opgevangen en er is voor mij gelijk ruimte om me verder te helpen. Een dik uur heb ik bij de bank gezeten. Het komt er op neer dat ik voor niets bang ben geweest, de bankzaken mag ik nog steeds doen. De rekening wordt niet geblokkeerd, en ook niet doordat mijn vader in de war is.
Het pasje wat geblokkeerd werd met onze actie, was niet het pasje van mijn moeder. Het was het pasje van mijn vader! Dus nog eens controleren met zijn pincode en inderdaad! Ik snap alleen niet hoe het kan dat de pasjes zijn verwisseld. Hoe wij in eens met pa zijn pasje in de handen zaten.
Feit is echter wel dat ik nu rustig ben, dat ik niet meer het idee heb dat ik illegale dingen doe.
Verder heb ik vandaag ook de bereidverklaring bij het maatschappelijk werk ingeleverd, met een kort briefje over de band die ik met mijn vader heb en dat het totaal niet wenselijk is dat er contact met zijn eigen kinderen wordt gezocht. Ik hoop maar dat ze naar me luisteren.
Ik blijf epistels schrijven over mijn persoontje. Toen ik 18 was moest het in verband met de studiefinanciering. Ik moest opschrijven dat ik geen contact had met mijn biologische vader en waarom niet. Een paar jaar later moet ik me verantwoorden bij de Raad van de Kinderbescherming omdat ik mijn achternaam wil wijzigen. En nu dus weer in de verdediging dat mijn stiefvader gewoon mijn vader is. En dat ik graag voor hem wil zorgen.
En dus ook maar even bij pa langs geweest. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, hij is weer wat meer helder. Ik krijg meer response en dat is zo fijn! Liefdevol streek hij mijn lange haar uit mijn nek en aaide mijn haar. Misschien doet ie het ook bij de verpleegsters maar op dat moment deed ie het bij mij. Ik voelde mijn tranen gewoon over mijn wangen lopen, dit had ik zo nodig. Het gevoel dat er ook echt niets maar dan ook niets tussen ons komt, zoals ie mijn lief al eens verteld heeft toen we net verkering hadden. Even later loopt ie achter me, voorzichtig lopend en zich vasthoudend want zijn benen willen niet meer. "Wat kan ik voor je doen, pa?" vraag ik. En op vertrouwde wijze krijg ik te horen: "Niets meissie". De tranen zijn niet meer te stoppen. Ik heb een stukje papa terug!! Alleen is ie nu weer zijn bovengebit kwijt. Nou ja, het zal morgen wel weer zijn bril zijn! Ik ga me er maar niet druk over maken. Als ie gevallen is, en het bij een val kwijt geraakt is, komt het vast wel weer te voorschijn.
Na een half uur ben ik leeg en moe. Word ik ook heel onrustig van het heen en weer lopen van pa. Ik ga naar huis, even bijtanken voor R. thuis komt. En terwijl ik naar de lift loop, voel ik mijn moeder. Ze loopt een stukje met me mee. En zoals we altijd op maandag liepen, heb ik natuurlijk weer tranen over mijn wangen.
Ja, het was een goede dag!

donderdag 7 januari 2016

Pa

Ik sta in de deuropening en kijk rond in de huiskamer. Papa zit aan de tafel, zijn ogen zien mij. Zijn gezicht klaart op en langzaam komt zijn hand omhoog. Hij steekt de duim op. Ja, er is herkenning. Ik loop naar hem toe. Omdat ie zijnbril niet op heeft is ie nog ouder en breekbaarder. Mijn hart bloedt als ik em zo zien. Ik ga naast hem zitten, hij kan bijna niet praten. Het is geen prettig gezicht om iemand die je dierbaar is zo te zien.
De verpleegster roept me bij zich. Ze vertelt me dat pa een resistente infectie of was het een bacterie heeft. Een hardnekkige! Voor mij en R. niet erg maar zij moeten hem met schorten en handschoenen helpen. Die arme man krijgt het nog erg te verduren!
Ik ga weer naast hem zitten en hoor Liesbeth List een stukje van de Pastorale zingen. "Ik heb je lief! Zo lief!"
Mijn stoere vader verandert in een kasplant! Het gaat me te snel! Veel te snel!!

woensdag 6 januari 2016

Lieve mam (6)

Vandaag belde je oude huisarts. Vlak na je overlijden heb ik de praktijk gebeld. En natuurlijk naar de verkeerde assistent gevraagd, je weet wel die boze! Dokter belde nu om gewoon even van zich te laten horen. Wachtte op een advertentie maar ik heb het heel besloten gehouden. Ook geen advertentie.  Gewoon omdat het zo duur is, en omdat we geen slapende honden wakker moeten maken! Nog niet! Dokter heeft veel moeite gedaan voor mijn telefoonnummer,  heeft daarvoor mijn eigen huisarts gebeld. En haastig zoals die man altijd kon zijn heeft ie me gerustgesteld. Je hebt echt niets gemerkt! Waarschijnlijk ging je staan. Misschien wel voor een kop koffie want die stond aan toen ik je vond. En dat verklaart voor mij ook die opgebrande sigaret!
O, en O.L. heeft ook gebeld. Die is zo van slag! En ze wil nu heel snel naar papa want het is zo zielig voor hem. Jaja, ik laat haar maar praten. Weet wel beter. Kreeg nog wel het compliment dat ik jouw afscheid mooi had gedaan. Kort maar zeer krachtig. Vond het wel fijn om te horen!
Morgen gaan we naar papa. Even kijken hoe het met hem is. Hij krijgt even een medicijn minder. Het medicijn wat hem rustig moet houden, minder angstig. Waarschijnlijk wordt ie daar zo suf van. Zo suf dat ie gewoon bij je in slaap valt. Zo erg als die maandag is het nog niet geweest. Meer zoals voor het kastje, dat ie vroeg hoe het met je ging en nog voor je antwoord kon geven was ie aan het knikkebollen.  Hoor je me nu verbeteren: hij sliep gewoon!!
Moet nog wel erg wennen aan mijn nieuwe rol, dat ze mij nu bellen. Je hebt het de laatste tijd ook wel erg zwaar gehad. Lieve mam, ik mis je en ik moet het nu wel heel plotseling zonder je redden. Dat je geen pijn hebt gehad is voor mij een troost! En gelukkig heb ik vandaag die bevestiging gekregen!
Ben jij al gewend aan je nieuwe wereld??
Dikke kus!

dinsdag 5 januari 2016

Ziek

Krijg net een belletje van het verpleeghuis. Pa is ziek. Gisteren heeft ie een nieuwe katheter gekregen, en ze vertrouwden het niet helemaal. En dat klopt dus, hij heeft een fikse blaasontsteking.
Dus hij krijgt medicijnen om de ontsteking tegen te gaan. Misschien dat ie dan gewoon weer rondscharrelt, want dat heb ik toch het liefst!!


Pas op de plaats

Ik heb me ziek gemeld, ik trek het even niet meer. Ik zit op de bank, domme spelletjes te doen met de televisie op stil en probeer maar niet na te denken. Er is nog zoveel wat ik moet doen. Het huisje van mams is in ieder geval opgezegd. Tot einde van de maand hebben we de tijd om het leeg te halen. Daarnaast moeten alle abonnementen en vaste lasten worden opgezegd. En ik kan me er maar niet toe zetten! Ik wil schreeuwen, ik wil boos worden, ik wil, ik wil, ik weet niet wat ik wil. Boos worden hoort bij het rouwproces maar ik kan toch niet boos worden? Ik heb nooit boos op mams kunnen worden, dus nu helemaal niet. Ze was op! Ze kon niet meer! Mijn dappere moedertje die altijd maar te veel hooi op haar vork nam! Ik kan alleen maar verdrietig zijn, verdrietig om de zware laatste maanden die mijn moeder te verduren heeft gekregen.
En dan mijn vader. De gedachte aan hem breekt mijn hart al in tweeën. Hij is zo breekbaar qua gezondheid momenteel. En toch staat ie nog steeds op zijn benen. Was hij vroeger al een lopend medisch wonder, dan is ie dat nog steeds! En ik zie de pijn in zijn ogen. Pijn omdat de man wel weet hoe hij er aan toe is. Iedereen vraagt me of ie het nog wel mee krijgt. Geloof me, dit krijgt ie mee! Heel zijn leven is ie al een binnenvetter geweest en sloot ie mams en mij buiten. Een avond vol drank of een beste woede-uitbarsting van mijn moeder moesten die man aan het praten krijgen. Ik kan ook niet boos op hem zijn. En ik kan er moeilijk een fles drank ingooien!
Van de verpleging hoef ik niet elke dag naar pa, dat advies gaven ze mijn moeder ook. En als ik het eens een weekend niet trek om naar pa te gaan, mag ik ook wel een week overslaan. En ik snap waarom ze het zeggen. Voor mij voelt het alsof ik het mannetje dan in de steek laat, hem aan zijn lot overlaat. Ik ben nu nog het enige wat ie nog heeft. En hij is het enige wat ik nog heb. Nee! Dat is niet helemaal waar. Ik heb R.! En met R. moet ik verder. Wil ik ook verder. Maar dit is wel een verdomd moeilijke hindernis in het leven!
De komende twee weken hoef ik niet aan het werk. In deze twee weken zal nog genoeg op me af komen. Maar ik kan wel zeggen dat ik het wel geprobeerd heb, om 'gewoon' door te gaan!!

zaterdag 2 januari 2016

Mijn hart breekt

Vandaag bij mijn vader in het verpleeghuis geweest. Er staat een oude man in het keukentje een peer te eten. Hij heeft moeite met het eten van de peer. Hij kijkt me aan en ik weet niet of ie me herkent. Ik weet even niet of er bloed of chocolade om zijn mond heen zit. Ik wil het antwoord ook niet weten, ik ben bang dat het bloed is. Maar het is aannemelijk dat het toch chocolade is.
R. en ik gaan zitten, meestal komt mijn vader er wel bij zitten. Alleen ziet ie ons nu niet, hij staat met de rug naar ons toe. Ik zie pa moeite hebben met de schil van de peer. Ja, als ie nog niet zo rijp is, kan dat hard zijn. Hij krijgt het niet weg. Hij legt de stukjes schil op het senseo-apparaat. Hij trekt eens aan het apparaat, geen idee waar het voor dient. Ik zie zijn onrustige ademhaling. Ik zie dat ie wankel op de benen staat. Hij is totaal van de wereld. Het overlijden van mam is erg bij hem aangekomen. 
En dit zijn ook de momenten dat ik haar mis. Even overleggen wat we nou met die man aan moeten, even het verdriet delen. En toch bekruipt mij ook de gedachte dat dit haar nu bespaard is. Want zo goed als mijn hart breekt, zou die van haar ook breken. Misschien nog wel harder dan dat van mij. Pa was haar rots in de branding, haar rustpunt. En omdat ze altijd moest zorgen, zou ze weer elke dag gaan. Elke dag weer van zich zelf inleveren om voor pa te zorgen. Ik weet zeker dat ze dan rond half vijf bij ons binnen zou stappen, vol verdriet! En ik zou dat verdriet niet eens weg kunnen nemen! 
Na een dik kwartier besluiten R. en ik om maar naar huis te gaan. Pa gewoon lekker in zijn eigen wereld te laten. Ik veeg mijn tranen weg en zeg: "Dag pa" en hij zegt: "Dag meisje" zoals ie altijd deed. Tot aan de uitgang lopen de tranen over mijn wangen. En nu ik dit opschrijf weer. 
Komende dinsdag hebben we een afspraak over de verzorging van pa, dat ie echt onder mijn vleugels komt. Het is bij een maatschappelijk werkster waar mams ook lekker haar ei bij kwijt kon. Zij is er speciaal voor mensen met een demente naaste. Ik zal haar hulp nodig zijn. Het is voor mij moeilijker om met de ziekte van pa om te gaan dan met het plotseling overlijden van mams. Het verscheurt me!! 

vrijdag 1 januari 2016

Lieve mam (5)

Lieve mam

Gelukkig nieuwjaar!! Mag ik dat zo zeggen?? Vieren ze trouwens ook oud en nieuw aan de Overkant? Zal je blij mee zijn, en ja, dat bedoel ik een beetje cynisch. Ik weet nog goed hoe jij hier eigenlijk een hekel aan oud en nieuw had. Een grote huichelarij. Mensen die ene dag altijd een gelukkig nieuwjaar wensen terwijl ze de rest van het jaar je het leven zuur maakten.
Het was een vreemd gevoel dat ik vandaag niet bij je langs hoefde. Ook dat mijn telefoon niet trilde met een berichtje van jou. Toen jij hier net kwam stelde ik het mezelf zo leuk voor. Je woonde nu in de buurt, dus ik kon dan na twaalven nog even bij je langs komen! Gewoon om je te verrassen. En nu, nu zit ik deze brief aan jou te tikken.
Wij hebben vandaag het (verplichte) bezoekje aan schoonmoeder weer gedaan. En ze waren er allemaal verder. Ze proberen allemaal heel goed op me te passen, maar zien ook dat ik me vrij goed staande hou. De nuchterheid die we altijd bij R's vader hebben gezegd, straal ik nu uit. Ik kan wel in mijn verdriet blijven hangen maar daar kom jij niet mee terug. Ik krijg je nergens mee terug!
Afgelopen week ben ik ook aan het werk gegaan. Echter, het was wat te vroeg. Ik voelde het aan mijn lichaam en in mijn dromen heb je me op het hart gedrukt om goed op mezelf te passen. Ik ga naar je luisteren mam!
Na het bezoek zijn we nog even bij schoonbroer geweest. Schoonbroerin wilde de baard van R. wel even trimmen en dat laten we ons tegenwoordig geen twee keer zeggen. Ook ik ben even geknipt, zodat de slagen weer goed in mijn haar vallen. Daarna hebben we een paar spelletjes Rummikub gedaan, heel gezellig. R. en ik kwamen echt met een goed gevoel thuis. Ze beginnen steeds meer als een familie voor mij te voelen! En ik weet dat jij dat een fijn gevoel zou vinden!!
Morgen gaan we in je huisje bezig. Je kleding en zo zullen we eerst op zolder neer zetten. Je schoenen ga ik passen zodat ik ze kan verslijten. De andere spullen zullen ook langzaam een weg vinden. Het witgoed zullen we op marktplaats verkopen. Ik mag het niet zo maar weggeven van J. en A.! Ik hoor het A. nog zeggen: Je mem had er foar kromlein! We doen het morgen eerst zonder hen. Gewoon met zijn tweetjes. In ons eigen tempo.
En mam, het kentekenbewijs van je auto kan ik niet vinden! Is dat een teken?? Ik weet dat je die altijd een vast plek hebt gegeven maar ik weet het niet meer!! Schoonbroer wil de auto wel voor ons verkopen, hij kan er een mooie prijs voor krijgen. Ik heb er een beetje moeite mee. De auto was jouw vrijheid en ook je trots! Maar als ik hem nu hier zelf hou, wordt het net zoiets als ons Fordje! Die kwijnde ook langzaam weg. Ach, ik heb waarschijnlijk nog wel even. Eerst nog maar even achter dat kentekenbewijs aan!!
Lieve mam, je kan waarschijnlijk aan mijn gejeuzel nu merken dat ik moe ben, maar dat ik stiekem niet wil gaan. Nog even vasthouden aan het gevoel dat je bij me bent. Doordat het nu oud en nieuw was kan ik zeggen dat ik vorig jaar afscheid van je moest nemen, maar dit betekent wel dat ik dit jaar alles zonder je ga doen. Dat zal af en toe heel raar zijn.
Lieve mam, ik heb tegen mezelf gezegd tijdens de jaarwisseling: "dat de dromen die in 2015 dood gingen een basis mogen zijn voor de nieuwe dromen in 2016." Ik hoop dat ik het waar ga maken!!

X