Eenzaam

Ik voel me eenzaam, ik voel me alleen. En niet alleen omdat ik mijn ouders mis, maar ook omdat ik verder van niemand wat hoor. Ja, via de Facebook en ook via de Whatsapp krijg ik de nodige berichtjes maar het voelt koud. Ik bedoel een stukje tekst is makkelijk getypt. Dan leg je je telefoon weer weg en ga je lekker bezig met de dingen waar je mee bezig was. Het voelt weer als vroeger, dat ik gewoon alles weer alleen moet doen. Gelukkig heb ik een heerlijke man, die graag naast me staat en me steunt waar ie kan. Maar ik gun hem ook wat rust.
Ik ben niet goed in vriendschappen, en als vrienden op het moment dat ik het vraag geen tijd voor me hebben vraag ik niet weer. Gewoon om mezelf te beschermen. Zo heb ik dat geleerd van mam. Mijn moeder en ik hadden het er soms wel over. Ik geloof dat we beide eenzaam waren, we hadden elkaar. En nu zij er niet meer is, blijft mijn telefoon stil. Is er niemand meer met wie ik gewoon over dingen kan babbelen, met wie ik een uur aan de telefoon kan zitten. Tegen mam zei ik dan wel eens dat ze er gewoon om moest vragen, maar ja, tegen een ander is het vaak makkelijk zeggen. Mams kon ook zo verdrietig er van worden, mensen die zeiden dat ze klaar stonden, die zeiden dat ze snel eens lang zouden komen. Ik hoor mams nu gewoon zeggen: ze moeten nog komen!! En ze heeft gelijk!
Om vorige week aan de tafel te zitten met mijn neef en mijn nicht deed me goed. Gewoon met een lach en een traan. En dat wil ik vaker doen. Gelukkig krijg ik van mijn nicht ook het signaal dat ze wat meer contact wil. En de vriendin van mijn neef ook! Dat geeft een wat minder eenzaam gevoel. Maar schijnbaar ben ik zo verknipt geraakt in mijn jeugd door het pesten dat ik gewoon niet weet hoe ik met vrienden om moet gaan..