Duidelijk

Lig in bed met verbazing naar mijn handen te kijken. Ze worden koud. Ja, ik heb net een paar dropjes in mijn mond gestoken. Ik heb namelijk een zak drop naast bed liggen want ik voelde me de afgelopen dagen grieperig en hangerig. En na het eten van de drop krijg ik weer koude handen. Dat gevoel was ik al bijna kwijt. Na het eten kreeg ik niet meer van doe extreem koude handen, een klein beetje maar. Dat ik nu wel weer enorm koude handen krijg is voor mij een teken dat ik de afgelopen paar dagen te veel suiker tot me genomen heb. Ja, ik begin mijn Rots echt te geloven! Het kan niet anders! Al een paar dagen eet ik een handjevol drop, gisternacht heb ik heerlijk van ijs genoten. Ik ben dol op stroopwafelijs en met gemak en met schaamte lepel ik een bak zomaar weg. Nog net geen liter. Afgelopen nacht is dat maar een halve geworden trouwens. Met moeite heb ik het bakje uit mijn eigen handen kunnen rukken en na verstandig geharrewar met mezelf de helft weer in de vriezer gelegd. Ja, straks geen last meer van overgewicht maar schizofreen! Vanavond met Eega aan de patatten gezeten, met een bamischijf. Ja ik heb mijn suikers en koolhydraten weer binnengekregen, besef ik nu. Want gisteren was het vrijdag en dan hebben wij stokbrood als avondmaal. Een enorme bevestiging krijg ik nu dus. Ik zat op de goede weg! Er zijn nog een aantal dingen die dat aangeven, mijn lopen wordt iets beter. Het gaat me wat makkelijker af. Een bepaalde moeheid is er wat uit. Ik kan het niet uitleggen maar die drie jaar sporten die hebben mij dat gevoel niet kunnen geven. Mijn stappen zijn iets groter en iets sneller, nu moet ik gaan trainen om het wat langer vol te houden. Misschien zelfs maar weer onder begeleiding fitnessen bij de fysiotherapeut. Want stiekem mis ik dat ook wel. Na die drie jaar was ik er wel klaar mee. Het was voor mij een frustratie dat ik gewoon niet verder kwam. Dat ik na drie jaar de steps op stand 1 had. O, dat ding heb ik zo vervloekt! En wat was ik blij dat ik er van af was. Maar ik mis het, het je echt afbeulen. Kijken wat je in je hebt. Eens kijken of ik het vergoed kan krijgen van mijn zorgverzekeraar, dat kon drie jaar geleden ook.

Kerstgedachte

Ik word enorm nerveus van deze dagen. Vooral omdat je van alle kanten en hoeken geconfronteerd wordt met eten. Lekker eten. De lekkerste recepten komen voorbij, en ook qua hapjes en drankjes komt het nodige voorbij. Vandaag is zo'n dag voor de kerst dat veel mensen nog boodschappen moeten doen en het nodig vinden om jou te vertellen wat ze allemaal wel niet nodig hebben. Allemaal koolhydraten komen voorbij en die passen niet in mijn nieuwe voedingsschema. Ik word er treurig van, en als ik treurig word krijg ik zin in zoet! En ik laat me opjutten, ik ben bang dat ik veel te weinig in huis heb. Dat ik ook hamsteren moet. Dat ik ook winkelwagentjes vol suiker, koolhydraten en vet moet halen om na deze dagen als een plofkip op de bank te zitten! 

Meestal ben ik tegen het einde van het jaar ook melancholisch, ik denk na over het afgelopen jaar. Weer een jaar voorbij met vele dalen en gelukkig ook wat pieken. Eén grote dieptepunt was het afscheid moeten nemen van een dierbare, wat juist in deze dagen voelbaar is. Het was de enige binnen de familie die heerlijk kon genieten van ons meegebrachte rollade! En meer van die kleine dingen. Een persoonlijk dieptepunt was mijn strijd met mijn jobhunter, die me het liefst in een grijze muis zat veranderen omdat ik dan beter te plaatsen ben. En ondertussen me complimenteerde met mijn uitstraling en kracht. Ik werd er helemaal onzeker van. Juist in mijn jeugd heb ik me in zoveel bochten gewrongen om maar niet op te vallen. Van introvert meisje ben ik veranderd in een zwaan die durfde te laten zien wat ze in huis heeft. En plots mocht dat niet meer. Moest ik weer een grijs muisje worden. Je kan veel van mij zeggen maar een grijze muis ben ik echt niet. En ja, ik heb een lichaam wat opvalt, daar kan je ook geen grijze muis mee worden! 

Ja, een jaar is bijna voorbij en voor mijn gevoel ben ik niet een steek verder gekomen. Als Eega dit leest zal ie wel zachtjes met zijn hoofd schudden, hij kan zo tien dingen opnoemen waarin ik wel vooruit ben gegaan. Op eigen kracht een tijdelijke baan vinden bijvoorbeeld, die in eerste instantie maar voor vier weken zou zijn en uiteindelijk 5 maanden werd. Of het beginnen van een stage voor een nieuw eetpatroon. Uit eigen beweging en niemand die zei dat het moest. 

Mijn baan ben ik kwijt in januari. beter gezegd mijn regelmaat, want ik wist dat het maar tijdelijk zou zijn. En ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar ik schijn toch ook een beetje regelmaat nodig te hebben. En het geld wat het met zich mee brengt, maar daar wil ik het nu niet eens over hebben! 

En natuurlijk zijn er ook positieve dingen te noemen, gelukkig wel anders had ik allang een greep gedaan in de suikerpot! Het lopen gaat me wat beter af, ben niet meer moe na honderd meter. Met grote stappen ben ik zomaar aan het einde van de straat, Eega schrikt er van! Alleen kan hij het tempo wat lang volhouden dan ik, met het gevolg dat ik toch nog helemaal buiten adem de winkel in loop. Maar het begin is er! En als iets je makkelijk afgaat, wordt het steeds leuker! En zo wil ik straks ook mijn onzekerheid de baas worden. En zal ik laten zien dat ik wel helemaal zelf een inkomen kan vergaren, dat ik echt eigen baas ben!

Groot, groter, grootst

Ik voel me groot, groter dan normaal. Het voelt echt of ik een grote tractorband onder mijn vel heb zitten. Zelfs het ademen lijkt moeizaam te gaan. Dat laatste komt waarschijnlijk meer door mijn astma, het maakt me echter wel vermoeid. En die tractorband komt waarschijnlijk voort door mijn menstruatie. Ik moet namelijk ongesteld worden. Dan voel ik me een reus! Dan sta ik liever in de bus dan dat ik naast een wildvreemde ga zitten. Of er tegenover. Of dat ik me op zo'n eenpersoons plekje wurm. Die zijn erg! Ik denk dan altijd dat de hele bus aan mijn komt blijft hangen bij het op staan. Nee, ik sta wel. 
In winkels voel ik me een kat met snorharen. Daar waar mensen staan probeer ik al snel in te schatten of ik er langs kan of toch om moet lopen. In drogisterijen is dat vaak erg, die gangpaden zijn erg nauw! Twee personen moeten elkaar bedachtzaam voorbij. Hoe vaak heb ik daar wel niet gestaan om te kijken naar iets wat ik eigenlijk niet nodig ben. Gelukkig heb ik ook goede dagen, dan boeit het me niets en druk ik iedereen aan de kant. Heb ik gewoon lak aan de wereld en zet mijn breedste glimlach op en heb lol. En mensen maken dan ruimte voor je. Nu niet. Iedereen wil eigenlijk wel door je heen. En je voelt je al uit je hum! En dit alles is zeer bevorderlijk voor je lekkere trek want chocolade helpt altijd!

Stilte

Momenteel heb ik weinig tijd om over dingen na te denken. Ik slaap, ik werk en ik reis. Uit deze drie dingen bestaat mijn dag. Ik heb weinig tijd om over eten na te denken, probeer me er voor af te sluiten. Want zo aan het eind van de middag is de behoefte aan een grote zak drop enorm groot. Heerlijk, het ene dropje na het andere dropje in mijn mond steken. En ik heb niets bij me! Erg vervelend. Maar als ik thuis kom heb ik geen tijd om die behoefte te bevredigen, Eega heeft dan namelijk het eten al bijna klaar. We drinken nog even een bakje thee en dan gaan we eten. Ik eet gewoon mijn aardappels en groente. Ik kan mijn aardappeltje niet missen, ik vind het veel te lekker om mijn groente met aardappelen te prakken met wat jus! Elke avond eet ik vol smaak mijn eten op.

Mijn klus loopt op het einde, waarschijnlijk zit ik weer thuis in januari. Stiekem zie ik er nu al tegenop. Mijn regelmaat zal dan wegvallen. Ik hoef 's morgens niet meer zo nodig het bed uit, vooral niet als het koud is. En ja, er liggen nog genoeg klussen te wachten, maar die kunnen ook in de avond. Of telkens uitgesteld worden, daar ben ik ook goed in. Dus tijd voor scherpe to-do-lijstjes. Dus dan moet ik én op mijn eten letten én op mijn regelmaat..

Ik wil het wel graag, want ik merk dat het goed voor me is. Zat ik vorige week nog te snotteren en te klagen, merk ik nu gewoon dat mijn lichaam zich wat prettiger voelt. Zelfs mijn poeperij wordt regelmatig! Door het koolhydraatvrije brood dat ik doordeweeks krijg, stinkt het wel wat meer, geloof ik. Maar gelukkig, poepen doe je nog steeds alleen!

Beperking

Nadenken met een volle buik, ja! Vanmiddag samen met Eega oliebollen gekocht en doordat ik een dutje ging doen was mijn zakje krentenbollen onaangeroerd. Nu kon ik niet in slaap komen, het gesnurk is net iets te luid en ik kan ook mijn gedachten niet stil krijgen. En dus maar even bloggen. Het is twee uur en in mijn buik voelt vol door de krentenbollen. Ze waren erg lekker! Ik schrijf dit blog niet om zielig gevonden te worden of medelijden te willen. Ik ben niet zielig. Ik heb alleen last van overgewicht. Dat is geen handicap maar een beperking! Eega en ik praten er over, soms vallen er bij mij ook ineens dingen op zijn plaats. Dat ik geen hoogtevrees op keukentrapjes heb, maar gewoon geen vertrouwen. Verkrampt sta ik op treden, om elke trilling te voelen. Voelen of de trap me wel houdt. En na een kwartier ben ik zo verkrampt en bekaf dat ik mijn schilderklus op moet geven. Kwaad ben ik dan en ook verdrietig. Waarom kan ik niet gewoon ontspannen? Tijdens mijn lagere schooltijd heb ik een stevige jongen een met zo'n gymnastiekkast om zien vallen. Hij zou er op springen maar kwam niet hoog genoeg en daar ging ie. De kast viel op de zijkant. En sindsdien durf ik een stuk minder. Dat heeft alles met vertrouwen te maken. Eén leerkracht heeft me ooit zover gekregen dat ik ging bokje-springen. Een hoge bok en een springplank. Wat was ik trots op mezelf! Het is bij één gymles gebleven. En een jaar later kreeg ik een andere leerkracht, die me op mijn zenuwen werkte. Nu snap ik de functie van gymnastiek, vertrouwen in je lichaam krijgen. Toen was het een enorme straf voor me! Mijn lichaam is ook een handicap in kleine winkeltjes met nauwe gangpaadjes en vol prullaria. Met de angst om van alles om te stoten loop ik heel bedachtzaam en behoedzaam. Soms sta ik voor mijn gevoel helemaal klem. Maar gelukkig kan ik er toch altijd weer tussenuit komen. Misschien heb ik wel onzichtbare snorharen. Wat mij het meeste stoort is dat andere mensen direct hun mening over je klaar hebben. Neem nou de benoeming van Sharon Dijksma als staatssecretaris. Sharon is geen slanke vrouw en dus is het enige waar men op diverse websites kan praten is haar omvang. Ik wil ook graag de politiek in, maar dit vind ik zo erg! Menigeen zal dan tegen me zeggen dat ik dan niet op die sites moet kijken, maar dat kan ik niet! Dat is struisvogelpolitiek en daar doe ik niet aan!! En natuurlijk weet ik dat het meer zegt over die ander, die achter een nickname lekker een ander zit te bespotten. Die nog niet zolang geleden het erg vond dat iemand zelfmoord pleegt omdat ie gepest wordt. Maar dat diegene dat misschien ook aan zichzelf te danken had dat ie gepest wordt. En nu schrijft diezelfde dat dik zijn een keuze is. Beste wie-dan-ook, de broek die je aan hebt is je keuze! Niet de maat van die broek!

Weekend

Ik kon de verleiding niet weerstaan gisteren. Eega had avonddienst en ik had rond zeven uur een afspraak. Het avondeten schoot er natuurlijk bij in. Ik ga immers rond de klok van vijf bij mijn werk vandaan en moet dan nog een uur rijden om thuis te komen. En nu ik het zo opschrijf, bedenk ik me dat ik best een half uurtje thuis had kunnen bivakkeren en dus kunnen eten. Maar bedenk me ook dat de gemiddelde pizza twintig minuten in de oven moet. En tja, hoeveel koolhydraten zitten er wel niet in pizza! Ik sla heel makkelijk mijn avondmaal over, dus dat dat gisteravond ook gebeurde is voor mij heel logisch. Eega kwam me in de stad ophalen en we moesten nog tanken. Bij het tankstation zit een junkfoodspecialist met een heel grote gele M; de MacDonalds. En ja! Nu heb ik trek dus ik wil Maccen! Een wrap met kip en een hamburger voor een euro en natuurlijk ook wat frites. De eerste hap van de hamburger was erg bevredigend, wat lekker!! De frites zijn het laatst aan de beurt. Volgens mij zit daar zoveel zout op dat menig dorp daar een week de gladheidsbestrijding mee kan sponseren. Maar naar een uur ben ik gewoon misselijk. Het eten ligt me niet lekker op de maag. Eega en ik hebben daar vaker last van, daarom nemen we tegenwoordig het meeste kip. En elke keer zeggen we tegen elkaar dat het voorlopig de laatste keer was. Hier kunnen we ons redelijk aan houden, maar op een of ander manier gaat het toch weer trekken. Vandaag ben ik zelfs lichamelijk uit mijn hum. Rond koffietijd boerde ik nog wrap op! Het voedsel van de Mac is dus maar zeer beperkt bevredigend, namelijk de eerste vijf minuten. 

Nu is het weekend, het is vanavond mijn sportavond. Eega en ik vinden het heerlijk om daarna voor de tv te zitten met een stokbroodje. Kruidenboter, eiersalade en filet americain en leverworst. Altijd zeg ik dat ik er een wijntje bij wil, maar als het dan zover is ben ik te moe. En neem dan vaak frisdrank of ranja. 

Morgen wordt voor mij een zware dag, ik kan niet compenseren. Met mijn ouders gaan we een dagje uit en dat eindigt meestal met een vette hap. Mijn ouders weten niet waar ik mee bezig ben, en dat wil ik voorlopig ook even zo houden. Dit is mijn geheimpje en ik deel het met wie ik het wil delen. Ik heb even geen zin in goedbedoelde adviezen. Of verwijten dat "we nu geen vette hap kunnen nemen wegens jouw dieet!', Misschien kan ik beter een broodje kroket nemen dan een patatje, maar dat moet ik nog even uitzoeken. En dan ga ik zondag gewoon lekker verder waar ik gistermiddag ben gebleven!! 

Pesten

Voor de tweede keer in korte tijd pleegt er iemand zelfmoord, een tiener die lijdt onder het vele pesten. De media zit er boven op natuurlijk. In actualiteitenrubrieken komen mensen langs die verstand hebben van pesten, denken ze. De man die ik nu hoor praten zegt letterlijk: kinderen zijn enorm hard naar elkaar. Maar pesten gaat niet alleen tussen kinderen. Heb maar eens ruzie met de buren, plotseling reageren de kinderen ook anders op je. En voor je het weet word je tijdens oud en nieuw bedolven onder vuurwerk. Of andere narigheid. Gelukkig heb ik dat zelf nooit mee hoeven maken. Ik ben in mijn jeugd erg gepest, getreiterd en uitgescholden. Het meisje wat nu zelfmoord heeft gepleegd heeft in haar afscheidsbrief staan dat ze niet meer anders wil zijn dan anderen. Ik herken dat gevoel enorm. Nog heb ik te kampen met de pesterijen in mijn jeugd, want daardoor heb ik de problemen met eten gekregen. Gelukkig durf ik nu wel anders te zijn dan anderen. Ik wil geen saaie grijze mus zijn, waarvan er dertien in een dozijn gaan. Maar vroeger had ik er heel wat voor gegeven om niet meer op te vallen. En juist ik werd groter en breder en dikker. 

Ik durf nu wel te bekennen dat ik ook dacht dat de wereld beter zonder mij zou kunnen, ik was het allemaal zo zat! En ik dacht echt dat ze mij ook allemaal echt zat waren! Nu weet ik beter, de gepeste draagt de littekens, de pester noemt het plagen. Voor mij zit er tussen plagen en pesten een heel verschil: plagen is echt leuk, pesten is moedwillig iemand willen kwetsen. Bij kinderen wordt het gedaan, bij tieners gebeurt het en ook bij volwassenen. Pesten is van alle leeftijden! Pesten zullen we nooit de wereld uit kunnen helpen, want pesten heeft ook met jaloezie te maken. Met je beter voelen dan de ander. Ik draag zelf een kluwen van onzekerheid met me mee, door het pesten. En ik ben blij dat ik niet in deze tijd aan het opgroeien ben. Thuis had ik rust, met de sociale media van tegenwoordig zou dat niet het geval zijn. 

Mijn gedachten gaan uit naar de ouders van het meisje. Ik hoop dat dat het meisje haar rust gevonden heeft. 

Onvrede

Lichaam en geest hangen samen. Een wetenschap waar ik momenteel ook weer eens tegenaan loop. Ik ben moe. Begin deze week weet ik dat nog aan mijn weekend vol zonde. Er is gelukkig iets anders aan de hand. Ik heb op dit moment een oersaaie klus. Althans voor mij is het oersaai. Het is grijze-muizen-werk en daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Jaren terug is dat zelfs uit diverse testen gekomen. En nu doe ik het. Het is namelijk wel wat ik kan. En ook nog redelijk goed in ben. Er moet ten slotte wel (koolhydraatvrij) brood op de plank komen. Leuke collega's heb ik, maar het werk is geestdodend. Kijken of vinkjes en getalletjes goed staan, meer is het niet. Graag wil ik voor mezelf beginnen in een creatief beroep, maar ik ben een beetje bang om de stapjes te nemen. Grote stapje die me ergens brengen. Bang dat mensen niet op mij zitten te wachten. Dat moet toch eens anders! Want ik heb in de gaten dat ik hiervan ook niet gelukkig word.

Normaal haalde ik mijn energie uit lekkere dingen. Dat kan nu even niet. En dus voel ik onvrede. Onvrede met mezelf omdat ik net te weinig lef heb, onvrede met mezelf omdat ik een dikke buik heb en gewoon onvrede met alles en iedereen. Maar ik ben niet gaan eten!! Ik heb heel netjes geen tussendoortjes gehad, op die ene negerzoen na gisteravond. Eigenlijk was het een mailtje van mijn Rots die me even wakker schudde. Zij was erg geschrokken van mijn laatste blog. En stiekem had ik deze reactie van mezelf al wel verwacht. En ook kwam mijn dip voor Eega niet als een verrassing. Toen ik vorig jaar bij de diëtiste liep, durfde ik plotseling helemaal niets te eten. Durfde ik soms niet eens naar beneden, gewoon omdat ik bang was dat ik alles in één keer op zou eten. En dan natuurlijk nog honger zou hebben.

Van mijn Rots mag ik ook niet meer op info-sites kijken en van Eega ook niet meer. En ik denk dat ik dat ook maar niet meer ga doen, ik word er niet beter van. Ik ga gewoon door met mijn stage! En vanavond eet ik lekker gebakken aardappelen! Met kip en appelmoes!

Dilemma

Ik kijk in de spiegel op het toilet op het werk en zie tot mijn schrik dat ze er weer is. Ik zie de American Fat Lady! Een rol, vanuit mijn zij gaat schuin naar onder, naar het midden. Net boven mijn broek! Ja, deze rol laat mij me kolossaal voelen. En terwijl het toilet iets minder onder mijn gewicht kraakt dan de vorige keer voel ik me verslagen! Want juist alles waar ik een enorme hekel aan heb, doe ik nu! Ik surf op internet om maar meer te weten over afvallen, koolhydraten en insulineresistentie. En dat is niets voor mij. Ik word er ook alleen maar treurig van. Juist hierom heb ik geen weegschaal in huis. Ik wil niet dat mijn lichaam mijn obsessie wordt. Waar was deze rol vorige week? Toen heb ik haar niet gezien, en het kan toch niet zo zijn dat ze weer terug is door één fout weekend? Ik heb koolhydraten gegeten maar ik heb niet het frituurvet opgedronken of zo! Misschien komt het omdat ik nu een andere broek aan heb, een ander model, iets hoger in de taille en iets strakker om mijn billen. Maar het kwaad is geschiet, ik ben niet meer tot rede vatbaar. Ik voel me kolossaal! 

O, wat heb ik hier een hekel aan, ik ben zo met mijn lichaam bezig. Ik wil dat niet. Ik doe zulke dingen niet. Ik lees niet eens bijsluiters van medicijnen. Als de dokter het voorschrijft zal het goed zijn, en ik hoef gelukkig de naam niet te onthouden. Sommige mensen weten precies wat ze slikken en wat voor werking dat het heeft. Ik doe het niet. Ik krijg de bijwerkingen vanzelf wel, of niet. Misschien wel juist niet omdat ik het niet weet. Pas later, als ik me bedenk dat het niet helemaal goed met me gaat, ga ik die bijsluiter eens lezen. En dan is de kuur vaak ook al afgelopen. 

Nu lees ik van alles, over diabetes, over suiker, en over coma en over symptomen dat je adem naar aceton kan ruiken! En ik word er niet vrolijk van, dit wil ik niet. Ik heb alleen koude handen na een maaltijd, of soms voor een maaltijd. Ik ben juist bezig om mij minder neerslachtig te voelen, ik wil weer lekker in mijn vel zitten. 

Lastige dag

Fout, fout, fout. Het blijft maar door mijn kop gaan. Sinds gisteravond is het mis. Nee, gistermiddag eigenlijk al. Er lag nog brood in de trommel, met koolhydraten en ik heb de laatste hap nog niet weg of mijn handen zijn al koud. Op zich niet zo erg natuurlijk, maar 's avonds zouden we buiten de deur eten. Met een hele club! Om de ergste honger in de middag al wat te stillen, nemen we een kop bouillon. Ja, dat vindt ook Eega tegenwoordig lekker! Gewoon even een lekker pittig tussendoortje! Het eren was best lekker, biefstuk met champignons in roomsaus, rijst en rode kool met appelen en nog een stoofpotje met rund en ook eentje met vis. Best lekker.. Als voorgerechtje een mandje stokbrood met kruidenboter en ook gefrituurde hapjes. Een dame in het gezelschap is dol op bitterballen dus dit moest er bij. Doordat de schaal aardig vol was, kon de eerste honger gestild worden. En zo'n honger had ik ook al niet. Eten in gezelschap blijft moeilijk voor me. Gelukkig kan ik goed toneelspelen en valt het vaak niet op! Maar goed, ik heb lekker van het buffet gegeten. En heb vooral saus laten staan. Thuis ben ik ook al niet zo weg van veel saus dus voor mij en Eega niets nieuws. Het nagerecht was een bavarois in drie smaken. De aardbeien vond ik zalig, lekker zoet. Zo zoet had ik ze in tijden niet gehad. Zou mijn smaak aan het veranderen zijn??Vandaag liep het alleen even mis. Een lekker croissantje om de dag mee te starten en ik had lekker kerstkransjes gekocht. Die doe ik dan in een glazen pot omdat het zo gezellig staat. De kerstboom zou even opgetuigd worden, maar dat liep even anders. Een beetje uit mijn hum heb ik aardig van die pot zitten snoepen! En eigenlijk geen idee waarom ik nou zo uit mijn hum ben. Bij de thee wil ik Engelse drop, want heb vandaag toch al de wetten geschonden. Maar dat smaakte me niet. Volgens Eega was het net zo lekker als anders maar meer dan een handjevol hoefde ik niet. Weekends zijn voor mij moeilijk, ik heb dan totaal geen ritme of structuur. En ik weet ook niet hoe dat gaat worden over een paar weken als de klus ten einde is. Ik ga me er nu nog niet druk over maken, over een paar weken heb ik misschien echt al mijn nieuwe eetgedrag onder de knie!

Goed gevoel

Het zal toch niet. Het zal toch niet zo zijn dat het me gaat lukken? Ik ben nog steeds met mijn stage bezig. Nog steeds eet ik teveel koolhydraten volgens het boekje, maar ik eet veel minder suiker op een dag. Beter gezegd eigenlijk helemaal niet. Het zakje muizen en kikkers heeft nog dezelfde inhoud als twee dagen geleden en ook uit het zakje chocoladekruidnoten heb ik zelf nog geen graai gedaan. De chocolade van mijn inlener heb ik wel aangebroken, maar dat was omdat Eega wilde proeven en ik kon niet achterblijven natuurlijk. En twee dagen geleden aten we zomaar een echte goede maaltijd! Ja, we aten spinazie! Wel met aardappelen. En gisteren hebben we die gebakken. Smullen! Samen met gemixte groenten. Vandaag echter oud gedrag. Niet naar huis om te eten, we zijn de hele middag en avond wezen shoppen zonder wat gekocht te hebben. Twee meubelzaken waar we zowat elke bank uitgeprobeerd hebben. Zitten, opstaan, stukje lopen. Erg vermoeiend kan ik vertellen. Maar ik hield het vol! Ik zeurde niet, ik ging door. En mijn broek maar optrekken want die zakt enorm af. En van de ene winkel naar de volgende. 

Dit hield wel in dat wij niet naar huis gingen om fatsoenlijk te eten. Nee, ver na de normale etenstijd scoorden we een saucijzenbroodje. En nog later, toen we thuis waren hebben we een pizza gedeeld. Ja, gedeeld! Voorheen namen we allebei eentje!! 

Maar ik voel me goed dus. En dus of de antibiotica slaat aan of mijn stage doet zijn werk. Maar sceptisch als ik ben denk ik dat ik het eerste maar geloof.. 

Twijfel

Af en toe twijfel ik. Nu al! Af en toe twijfel ik of ik dit blog wel voort wil zetten. Of ik het niet bij een mail-wisseling tussen mijn Rots en mij wil houden. Gewoon haar de dingen mailen die mij dwars zitten, en zij me aanmoedigen en met allerlei tips aankomen. Dat dit blog voor iedereen te lezen is maakt het voor mij wat luchtiger. Maar tegelijkertijd ook meer anoniem. Ja, er zijn goede bekenden die weten wat ik schrijf en dat ik het schrijf. En soms voelt het alsof ik in mijn blootje voor hen sta! En dat maakt me enorm kwetsbaar en onzeker. Want als er iemand is die weet hoe het is om uitgelachen, uitgejoeld en uitgescholden te worden, ben ik het wel. Jarenlang! Ik ben nu een meid vol humor en zelfspot, maar dat ben ik niet bij iedereen. Ik sta geloof ik nog liever naakt voor iemand dan dat ik me bloot moet geven. Bij de dokter of fysiotherapeut doe ik, gelukkig, heel gemakkelijk mijn shirtje uit. Nee, preuts ten opzichte van mijn lichaam ben ik niet. maar ik geef me niet snel bloot. Vooral emoties als woede en verdriet slik ik in, kauw ik weg. De nare emoties zeg maar. Plezier kan ik gelukkig wel uiten. En soms lach ik wel eens iets te hard. Dan prikken de tranen van verdriet me achter de ogen, en sla ik dicht. Geen hap krijg ik dan nog door de keel. Met iemand in de buurt zal ik me niet overgeven aan een vreetbui, dan eet ik niet. Maar meestal komt het later. 

Maar mijn twijfel komt ook uit het feit dat ik denk dat mensen mij nu zielig vinden. Dit is absoluut niet het geval, ik ben niet zielig en ik vind mezelf ook niet zielig! Ik ben gewoon te zwaar, en verder ben ik een mens als ieder ander! Zelfmedelijden heb ik heus wel eens, want dat is menselijk. Gun me een dag of gun me twee dagen om te zwelgen in mijn eigen verdriet en ik heb heel snel genoeg van me. Heel snel sta ik m'n mannetje, want ik weet dat zelfmedelijden nooit een oplossing bied. Ik ben vaak stevige vrouwen tegengekomen die zoveel medelijden met zichzelf hadden omdat ze niet een vriendje hadden, of omdat ze hun leven niet leuk vonden. Ik heb ook een tijdje gedacht, vooral na mijn jeugd, dat ik niet aantrekkelijk zou zijn voor mannen. Gelukkig hebben een aantal mannen mij dit tegendeel bewezen en hebben ze ook echt de tijd genomen om mij daarvan te overtuigen. En ik ben overtuigd. Want zelf vind ik een volle vrouw vaak ook mooier. Zelfmedelijden is nooit een oplossing, de enige oplossing ben je zelf om wat tegen de situatie te doen! 

Weggooien is geen optie!

De kastjes moeten leeg. En langzaam maar zeker gebeurt dat ook. Helemaal leeg is geen optie, maar dat is meer omdat Eega hier ook in huis is en die hoeft niet op rantsoen. Ik begin langzaam aan het idee te wennen, dus langzaam begin ik mijn hang naar al verboden dingen op te geven. 

Er zijn nog een paar dingen waar ik echt dol op ben en waar mijn Eega totaal niet omgeeft. Weggooien is voor mij geen optie, bij de gedachte word ik al helemaal gek!! Ik hou er sowieso al niet van om eten weg te gooien, maar met chips, koek en snoep is dat nog even wat erger. Ook als het net over de houdbaarheidsdatum is gooi ik het niet weg! En als het in de kliko ligt, ben ik echt in staat om het er uit te vissen. Een soort van paniek gaat er dan door mijn lichaam en als het dan echt weg is, En ik ben dan ook nog in staat om naar de winkel te rennen om nieuwe voorraad te kopen. Nee, weggooien is geen optie.

Weggeven?? Aan wie? De voedselbank? Nee, zoveel is het nu ook weer niet. Die zien me aan komen! En ja, misschien ook wel, maar het voelt voor mij niet goed. Het afscheid zou voor mij veel te abrupt zijn. En dan kan ik in de toekomst nog steeds niets in huis hebben. Ik wil gewoon dat het me niet meer in de macht heeft, ik wil de macht! 

Gisteren ben ik al begonnen met leegruimen. En in deze tijd ligt er altijd wel wat extra's, want het Sinterklaasfeest is ook één grote vreetfestijn! Chocolade, kruidnoten of chocoladekruidnoten of schuimpjes, ik vind het zalig! De negerzoenen kon ik weerstaan. Die zijn het weekend in een opwelling gekocht en zitten nog dicht. Of anders heeft Eega ze misschien opengemaakt en heeft er lekker van gesnoept. Ik weet het niet. Maar wat vond ik? Een zakje chocolade muizen en kikkers! Die kon ik echt niet weerstaan! Dus zakje opengemaakt! Ik kan daar zo een stuk of wat van opeten, maar wat gebeurde er gisteren.. Ik had er twee gehad en toen ging de zoetigheid mij tegen staan!! Het werd me te zoet! Een week weinig zoet gegeten en dan in eens zo'n suikerbom! 

In mijn tas vond ik trouwens nog een zak chocoladekruidnoten voor onderweg. En die heb ik netjes gedeeld met mijn collega's! Op dit moment is het een half zakje, waar ik zelf nog niets van gehad heb. Ook die verleiding kon ik weerstaan. Ik leer het al!! 

Voorbeelddagmenu

Dieet.. Dat woord heeft een nare klank. Of zou dat meer aan de betekenis van het woord liggen? Als je het de mensen vraagt vindt bijna niemand het leuk om op dieet te gaan. Als je op dieet bent, dan mankeer je wat. Of je bent te dik, of je hebt een allergie of er is een andere reden waarom je een bepaalde stof niet mag hebben. Voedingsdeskundige, daar kan ik veel meer mee. Dan heb je verstand van voeding. En dat heb ik niet. Het enige wat ik van voeding weet is wat ik lekker vind of niet. En o ja, de schijf van vijf heb ik vroeger ook nog geleerd. Maar om ze nu gelijk op te noemen, sorry, dat lukt me even niet. Mijn Rots is voedingsdeskundige en dat vind ik een veel mooier woord. Ze noemt zich wel diëtiste hoor, maar voor haar zal het wel een andere betekenis hebben dan voor mij. Bij mij gaan alarmbellen rinkelen en zie ik in grote neonletters RANTSOEN staan. En als ik geen rantsoen heb, kan ik niet overleven!! Maar toch, dieet.. Klinkt echt niet als een woord wat ik vol ga houden. Ik heb ook al zoveel geprobeerd, al vanaf mijn jeugd. In zaaltjes met tientallen andere vrouwen, die met je mee juichen als je weer een kilo bent afgevallen. Of juist jaloerse blikken sturen als blijkt dat jij wel 3 kilo kwijt bent en dus de topper van de week bent. Of je een schouderklopje geven met de woorden "komt wel goed" en eigenlijk naar de buurvrouw fluisteren dat ze blij zijn dat zij dit keer niet zijn aan gekomen. En vooral dat "Komt wel goed" is het ergst. Alsof je gewoon op de bank kan zitten wachten of het goed komt. Ja, je moet maar even geduld hebben en dan komt het vanzelf goed. Meestal komt het niet vanzelf goed, meestal moet je zelf hard knokken om het goed te krijgen. Van het woord dieet naar "het komt wel goed". Nee, ik wil niet meer afwachten, ik wil het goed maken! Want als ik ga afwachten dan verander ik wel langzaam in een American Fat Lady. O nee! Ondanks mijn gewicht ben ik altijd wel heel lening en soepel geweest. Ik legde mijn benen zo in mijn nek, en ook het bruggetje was geen probleem. Zwemmen is goed voor je, en vooral goed voor de soepelheid van je lichaam. Maar ik merk dat ik stijver en strammer word. En daar ga ik nu dus hard aan werken! Niet met een dieet maar met een nieuw eetpatroon! Tjakka! Ik heb een nieuw eetpatroon. Vandaag ontvangen van mijn Rots. De schat is op zondag voor me aan de slag gegaan!

Mijn Rots is heel mild voor me geweest. Het belangrijkste is dat ik mijn bloedsuiker stabiliseer. Dus geen suiker. En ook fruit komt niet vaak in het lijstje voor. Het schijnt dat daar ook nog de nodige natuurlijke suikers in zitten. Koffie en thee drink ik gelukkig al zonder suiker en ook light frisdrank ben ik gewend. Ik vind light zelfs lekkerder dan de reguliere frisdranken. En om het voor sommige mensen nog erger te maken, ik ben dol op Pepsi Max! 

Als ik mijn voorbeelddagmenu zo bekijk, is het helemaal niet een raar lijstje. Echt niet. En als ik alles wat ik mag hebben uit ga stallen op de tafel zal ik van de hoeveelheid schrikken. Want 10 glazen vocht op een dag is veel hoor! Vergis je niet! Ik mis echter nu al mijn zoetigheid! En ik moet ontbijten! Dat is ook lastig voor me. Meestal moet ik 's morgens eerst goed wakker worden om wat te kunnen eten. Maar ik stap uit bed, kleed me aan en zit in een tijdsbestek van drie kwartier in de auto. Als ontbijt heb ik dan een plakje ontbijtkoek met een kop koffie gehad. Zo ga ik momenteel naar mijn werk. Een broodtrommel vol lekkere broodjes, wel mager beleg, waar ik elk uur een boterhammetje uit mag pakken. Ik kan alles wel om 7 uur naar binnen werken, maar dan weet ik zeker dat ik om 10 uur trek krijg en dan is een cracker met een mager belegje niet voldoen!! Mijn motor moet constant brandstof hebben. Thuis heb ik er minder last van. Meestal ben ik al een tijd wakker en dan zet ik alles op tafel. Een broodmaaltijd zeg maar. Maar dat is geen ontbijt meer te noemen en ook geen brunch, en als ik eerlijk ben is het ook voor een lunch laat. Hier is dus echt een omschakeling nodig! Hier zie ik ook erg tegenop. Men lijdt dikwijls het meest door het lijden dat men vreest, laten we hopen dat het ook hier het geval is.. Ach.. Het komt wel goed! 

Fruit

Mijn keukenkastjes raken langzaam maar zeker leeg. Ik hou er niet van om voedsel zomaar weg te gooien, en zeker mijn comfort-food niet! Maar de chips die ik afgelopen week heb opgemaakt wordt gewoon niet bijgevuld. Joepie! 

Mijn koelkast raakt echter wel wat voller. Ik moet immers wel compenseren. Stel dat ik honger krijg en er is niets in huis. Echt niets! Lijkt me zo verschrikkelijk! Dus vandaag fruit gehaald. In tegenstelling tot groente ben ik dol op fruit. Ik laat het vaak niet merken, want vaak moet ik fruit weggooien. Dan heb ik liever toegevoegde suiker in plaats van natuurlijke suiker. En natuurlijk is het zonde! Ik sta ook heel beteuterd te kijken als het de kliko in gaat. Potdikkie, Mudbabe, je had je zo voorgenomen om het nu allemaal op te eten! 

Fruit is duur, is voor mij ook nog wel eens een excuus om geen fruit te halen. Ja, fruit is duur, vooral als je het weggooit. Maar in plaats van een zak chips kan je ook vier appels meenemen. Of al die extra lekkere chocolaatjes. Leg maar weg en loop maar langs de fruitafdeling! Veel extra zal het niet kosten. 

Dit geldt ook voor yoghurt. Voor de zoete smaak na het eten eet ik tegenwoordig een toetje. De mierzoete Mona en Nestlé toetjes zijn zo weg. De yoghurt die ik meenam blijft staan. Ik zou de yoghurt dan natuurlijk mengen met fruit of met Karvan Cevitan natuurlijk anders is het wel heel zuur! 

Gelukkig dat ik nog stage loop in het koolhydraat-beperkt dieet. Ik heb lekker druiven, appelen en mandarijnen gekocht! En ondanks dat Eega geen aardappelen eet ook een hele zak aardappelen! O, geloof dat ik nu alweer gezakt ben!

Beweging

Ja, ik moet bewegen. En dat wil ik ook best wel. Nu heb ik even de puf er niet voor maar ik zwem gemiddeld twee keer in de week. Heerlijk! En ja, er zijn badpakken in mijn maat. De eerste keer dat ik weer naar het zwembad ging, vond ik het best eng. Natuurlijk weet ik hoe de mensen naar me kijken, hoe er achter mijn rug om gesproken en gelachen wordt, maar ach. Als ik niet sport of beweeg, is het eerste advies wat ik krijg dat ik ook maar eens wat aan beweging moet gaan doen. En als ik wel sport of beweeg schijn ik me te moeten schamen voor mijn lichaam of zo! Dan word ik liever uitgelachen omdat ik wel aan beweging doe!

Ja, ik ben groot. Een American Fat Lady ben ik niet. Tenminste niet in mijn ogen. Maar soms als ik foto's zie, dan weet ik dat ik al aardig in de buurt kom. De honderd kilo ben ik met tientallen al reeds gepasseerd. En ik hoor mensen nu vragen: 'Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen?' En dan moet ik altijd denken aan een grootouder die altijd gezegd heeft dat als hij continent zou worden, dat ie dan niet meer zou willen leven. En de beste man had in zijn laatste dagen dag en nacht een luier om. Je verzet je hek. Eerst denk je dat het niet zo ver komt. Dat als je honderd kilo zal zijn, dat je dan het overtollige wel zo kwijt bent. En dan ben je er over. De eerste keer is een schok. Maar ach, het went. 

Ik vond het de afgelopen jaren veel belangrijker om met mezelf vriendjes te worden dan het gevecht tegen de kilo's. Zelfacceptatie! Ik ben een Big Beautiful Woman, een mooie volle vrouw. Met veel onzekerheid! En ja, ik vond het belangrijker om daar wat aan te doen, en ik dacht dat het dan met mijn gewicht vanzelf wel weer goed zou komen. Niets is minder waar. 

Vaak heb ik het voor mijn gevoel ook veel te druk om te bewegen. Ja, mijn zwemavond is een vaste avond, daar wijkt veel voor. Alleen bijzondere dingen. En door omstandigheden heb ik deze maand nog niet met mijn kont in het water gelegen. Ja, dit was geen excuus. Toen ik vorig jaar bij de diëtist en fysiotherapeut liep, kreeg ik het advies, nee.. Kreeg ik de opdracht om elke dag een uur te bewegen. Te lopen of te fietsen. En plotseling is er wel iets wat je graag op de televisie wil zien, of blijf je weer te lang achter de computer hangen. Of moet je een vergadering voorbereiden. Dat moet ook veranderen! Want wat is er eigenlijk belangrijker dan mijn gezondheid?

Uitslag

Met het zweet in mijn handen pakte ik vanmorgen de telefoon om de resultaten van de bloedtest te horen. En ik was stomverbaasd! Glucose was goed, nierfunctie was goed en ook mijn schildklier is goed! Joepie!! Maar waarom blijf ik dan toch met een ontevreden gevoel zitten. Waarom voel ik mij niet goed. Het andere waarvoor geprikt moest worden was voor de ziekte van Lyme. En ook die test was negatief. Gelukkig!! Maar moe en futloos blijf ik nog steeds. Maar gelijk mijn Rots mailen. "Joehoe, ik heb de uitslag!!" En ook zij was blij, gewoon blij dat ik geen rare en nare ziekte onder de leden heb. "Maar ik ben nog zo moe.." En toen kwam haar antwoord: "Als de bloedsuiker gestabiliseerd wordt, ga je je ook vast beter voelen." O, ik geloof haar direct. Zij heeft er voor geleerd, en heeft er ervaring mee in haar praktijk. Maar in de eerst week 'stage' ben ik al twee keer gezakt. Heb me inmiddels alweer een keertje tegoed gedaan aan chips en ijs! Want ja, als ik me rot ga voelen dan ga ik snoepen. Gelukkig niet meer van die ellendige vreetbuien die ik vroeger had. Dat ik na een half brood nog niet zat ben. Ik kan me redelijk in toom houden, vergeleken met toen. Maar gisteravond weer ijs. Een halve doos! Een halve liter! En het was heerlijk! Misschien was het toch teveel suiker voor me, en voel ik me daardoor uit mijn hum. 

Ik moet ook toegeven dat ik nog geen meter bewogen heb, deze week. De puf er niet voor. Een grieperig gevoel met vastzittende hoest en benauwdheid maakt het plaatje compleet. Dan ga je niet naar buiten. Tenminste ik niet. En eigenlijk moet ik het gewoon doen. Een rondje om de vijver, een wandelingetje van tien minuten. En op het moment dat ik me voorneem om mijn schoenen aan te trekken, gaat het regenen. Nee, ik heb geen zin om me nat te laten regenen, ik ga straks wel. 

Ik moet ook wel, want ik heb immers aan mijn Rots gevraagd of ik mijn koolhydraten kan weg lopen. En dit antwoordde ze me: Ik zag je vraag over koolhydraatbeperkt of caloriebeperkt. Het is idd niet hetzelfde. Maar als je beweegt verbruik je wel koolhydaten. Als je beweegt maak je je lijf ook minder insulineresistent. Het is eigenlijk wel de helft van het resultaat. Als je daarbij kunt letten op het verminderen van de koolhydraten, is de kans dat je je snel fitter gaat voelen heel groot. Dus eigenlijk zit ik in een vicieuze cirkel! Ik voel me rot, ik wil suiker. Ik eet suiker en voel me rot. En dan beweeg ik ook niet!! Dit moet doorbroken worden! 

Beetje down

Veel volgers heb ik niet, en maar een handjevol mensen weten dat ik deze blog schrijf momenteel. Aan de ene kant vind ik het jammer, ik wil een soort taboe doorbreken. En aan de andere kant wil ik  liever in de vergetelheid. Niet te veel opvallen, want dan kunnen ze ook niet kwaad over je spreken. Die tweestrijd heb ik vaker in mee. En als ik erin geloof schijnt het bij mijn sterrenbeeld te horen. En een ander gaat me vertellen dat het gewoon mijn rugzakje is die ik mee zeul. Wie zal het zeggen. Feit is wel dat ik in mijn jeugd erg veel gepest ben met mijn omvang. Ik heb me erg verloren gevoeld, erg eenzaam. En ik had een vriendje. Dat vriendje was eten. Ja, die bekende vicieuze cirkel. 

En nog, wanneer ik mij onzeker voel eet ik. Nadenken gaat beter met een zak chips of iets anders wat op dat moment maar voor handen is. Of is het even aan niets denken? 

Momenteel zit ik een beetje in een impasse. Ik steek niet lekker in mijn vel. Of dat door de nodige ontstekingen in mijn lijf komt, of de antibiotica-kuren of de insulineresistentie, ik weet het niet. In gedachten ga ik de keukenkastjes langs. Ga ik scannen waar nog wat te eten valt. 

Vorig jaar ben ik gestopt bij mijn werkgever, het gaf me totaal geen voldoening meer en het zoog gewoon de energie uit me. Een goede beslissing om te stoppen dus. Het gekwakkel met mijn gezondheid was een stuk minder. Maar goed, op een bepaald moment wil je weer meedoen, weer wat collega's om je heen en ook financieel kan je wel weer wat extra's gebruiken. Zeker in deze tijd. Een leuke tijdelijke job kondigde zich aan. En die werd iets langer dan gepland. Veel verantwoording heb ik niet, het nalopen van dossiers en zorgen dat wat er instaat ook klopt met het systeem. En nu begin ik weer te kwakkelen met mijn gezondheid. Oké, Eega heeft ook een tijdje in het ziekenhuis gelegen, dus dat vrat ook energie. Ik kom totaal niet meer toe aan de dingen die ik leuk vind, die me energie geven. Morgen maar gauw bellen voor de uitslag, en dan kunnen we verder! 

Spanning

Mijn bloed is geprikt en waarschijnlijk kan ik al bellen voor de uitslag. Maar ik durf niet goed. En toch zal er niets veranderen. Ik ben een weg in geslagen die ik ook moet hebben als de uitslag positief is. En als de uitslag negatief is, zal ik ook deze weg gaan bewandelen. Het mankeren, dat is het enge. Als het positief is dan mankeer je wat. In mijn ogen ben ik dan een kneusje. Wat ik ook al ben met mijn luchtwegen. 

Voor mij voelt het nog een beetje alsof ik vrijwillig deze afslag heb genomen. En vrijwillig is goed, dan is de kans van slagen het grootst. Als het moeten wordt, wordt het in mijn hoofd een ander verhaal. Een soort roze olifant! Wanneer je niet mag denken aan een roze olifant zie je het beest erg gedetailleerd voor je! 

Ik kwakkel nu met mijn gezondheid, en heb voor mijn gevoel mijn energie nodig. Niet alleen gevoel trouwens, ook gezond verstand. Juist nu is de drang naar suiker groot! Want daar haal ik mijn energie vandaan. Omdat ik nu kwakkel is het iets zwaarder voor me om positief te zijn. Heb geen puf, ben enorm verkouden met zware vastzittende hoest en kan dus niet naar buiten. Ik kan dus niet even een lekker stuk langs het water lopen om me weer op te laden. Of om mijn extra calorieën weg te trappen. Ik moet nog ergens een stappenteller hebben liggen. 

Trouwens een leuke vraag voor mijn Rots: koolhydraten-beperkt betekent dat ook zo weinig mogelijk calorieën?? Met andere woorden: kan ik ook koolhydraten weg lopen?? Of denk ik nu te simpel?? 

Bewust

Bewust worden van mijn lichaam. Dat is nu waar ik mee bezig ben. Kijken hoe het reageert, waarom het reageert en wanneer het reageert. Ik vind het maar niets. Want dit betekent dat ik moet nadenken over wat ik eet. En wanneer ik eet. Maar vooral dat wat ik eet.

De komende tijd moet ik vooral suiker laten staan, en brood en mag ik af en toe nog maar eens een bord pasta. O help, dat gaat me niet lukken. Ik ben dol op zoet, het kan me niet zoet genoeg zijn! En brood, als ik één maaltijd op zou moeten geven zou het eerder de warme maaltijd zijn dan brood. Ik ben gek op brood! En dan hoeft er nog niet eens zoet beleg op. En ik ben dol op pasta, maar ook aardappels met jus en groente vind ik best smullen, maar dan wel een kruimelige aardappel en donkere jus met het liefst doperwten en worteltjes. Het water loopt me al in mijn mond!

Wat heb ik bewondering voor mensen die chocolaatjes kopen en daar echt de hele week mee toe kunnen. Die elke dag een chocolaatje nemen, maar één!! Nummer twee is eigenlijk nog lekkerder en weet je dat nummer vijf helemaal niet te versmaden is!

Bewust van mijn lichaam ben ik al. Ik zie ook wel de blikken, ik zie mezelf ook wel eens op foto's en dan zijn nog de makkelijke dingen. Bij je vriendin op de bank ploffen, die enorm onder jouw gewicht kraakt. Dat is echt een moment waarbij mijn hart een slag mist. Maar breed glimlachend natuurlijk, want ze mag het niet merken. Of gezellig een terrasje pakken en naar het saaiste terras moeten omdat je daar tenminste tussen de stoelen past, is ook zo'n heerlijk moment. Twee keer door een tuinstoel zakken! Goed, de stoelen waren oud maar toch, het is een ervaring die je meeneemt richting andere tuinstoelen. Nog een leuke, die nieuwe toiletten van tegenwoordig. Die uit de muur komen. Als ik bij Ikea ga plassen, zakt ie voor mijn gevoel altijd een centimeter of vijf!

Ik vind het niet erg om een volle vrouw te zijn, maar de laatste tijd voel ik me meer een American Fat Lady. En dat wil ik toch niet!

Insulineresitent

Insulineresistent! Weleens van gehoord? Ik nog nooit! Ongevoelig voor insuline. Ho, wacht! Dat klinkt als suikerziekte! 

Mijn Rots stuurt me informatie die ik aandachtig door lees. Hypoglykemie valt gelukkig af, alhoewel ik dat wel in eerste instantie dacht. Koude handen en voeten zijn wel een symptoom maar treden veel later op. Bij mij is het ongeveer na een kwartier tot half uur. Volgens de informatie van mijn Rots twee tot vijf uur. Nee, dan heb ik allang alweer ergens anders op gekauwd! Transpireren doe ik ook niet. Soms wel, maar niet overmatig. Wazig en dubbelzien komt alleen voor als ik erg gedronken heb. En trillen doe ik eigenlijk nooit. Gelukkig, hypoglykemie kan ik dus wegstrepen. Dat wil niet zeggen dat ik geen risico loop, trouwens. Een onregelmatig eetpatroon, ja heb ik. Lange tussenpozen tussen de maaltijden? Geen moeite mee. Overmatige lichamelijke inspanning? Nou, als een slank iemand mijn overgewicht mee moet sjouwen.. Haha, nee, geen overmatige inspanning voor Mudbabe. Een onvolwaardige voeding, ja daar kan ik me wel wat bij voorstellen en chronische stress staat vooraan bij mij. 

Voor de volledigheid heeft mijn Rots ook informatie over insulineresistentie mee gestuurd. En daarbij hoort een koolhydraatbeperkt dieet. En gelukkig, je hoeft geen suikerziekte te hebben om insulineresistent te zijn. Klachten die horen bij een schommelende bloedsuiker zijn vermoeidheid en lusteloosheid, moeilijk af kunnen vallen, een sterke behoefte aan zoetigheid en snel na een maaltijd een soort honger-gevoel te hebben. Bingo!! Mijn Rots heeft gelijk! Insulineresistentie!!

Help

Vandaag mijn bloed geprikt. Kijken hoe mijn bloedsuiker er voor staat. Mijn Rots vertelde me dat dat ook maar een momentopname is, maar ach, ik moest toch al voor wat anders bloed afstaan dus nog maar een kruisje extra op het formulier! En in de auto, na het bloedprikken bedenk ik me ineens dat ik het afgelopen weekend weinig last heb gehad van koude handen, intens koude handen. Ik heb momenteel antibiotica tegen een blaasontsteking, zouden mijn koude handen door de blaasontsteking zijn veroorzaakt? Of komt het doordat ik mezelf afgelopen weekend vrij weinig suiker gegund heb. Hoe kom ik er achter? En wil ik er eigenlijk wel achterkomen? Wil ik niet liever doorzetten? Ja, dat laatste klinkt wel goed. Doorzetten... Is iets wat enorm in mijn straatje past! Want ik sta wel bekend als een enorme doorzetter in de ogen van een ander. In mijn eigen ogen geef ik veel te gauw op.  Drie jaar sportschool met een enorme hekel aan fitness, de een vindt het doorzetten. En ik vind het falen want het heeft toch geen resultaat gehad. Bij mezelf! Bij een ander niet. Een ander zou ik ook prijzen over die lange periode, en zeggen dat als het niet meer lukt dan lukt het niet meer. Ja, ik kan een lat aardig hoog legen voor mezelf! 

Ik ga de uitslag afwachten!!

Het heden

Er moet me even wat van mijn hart. Door de vorige stukjes lijkt het nog of ik nu nog dagelijkse vreetbuien heb, en dat ik een eenzaam bestaan leid. Dit is niet zo! Ik vermaak me prima. Heb fantastisch vrienden, een heerlijke echtgenoot en fijne ouders. Eten is niet meer om leegte op te vullen. Eten is gelukkig ook gezelligheid. Alleen wanneer ik me onveilig voel eet ik niet. Krijg geen hap door mijn keel. Maar ik heb niet meer een idee dat ik deze maaltijd in moet halen. Ik kan letterlijk en figuurlijk uit de situatie stappen! Een fijne overwinning!

Vreetbuien heb ik echter nog wel, de zoete smaak van snoep geeft me een gevoel dat ik leef! Gebak kan ik nooit weigeren, hoe ziek ik ook ben! Ik kauw mijn stress weg met snoep, koek en chips. En langzaam wordt dit weer mijn levensstijl! Vorig jaar heb ik veel stress gehad in mijn werksituatie. Hier kon ik ook uitstappen en dit gaf me veel rust. Mijn toekomst is nu veel onzekerder dan toen. Toch had ik toen veel meer stress en begon ik weer met verkeerde dingen te eten. Toen de toenmalige diëtiste mij dus op een energie-arm dieet zette, raakte ik compleet in paniek! Geen suiker, geen koolhydraten, en weinig fruit! Op dat moment kon ik gewoon die drempel niet over! Ik zag mezelf 's nachts al voor de koelkast zitten en alles opeten wat maar een beetje energie oplevert! Dus ik ben uit die situatie gestapt! Heb nee gezegd!

Afvallen lukte niet, fitnessen ging me veel moeite kosten. Ik deed enorm mijn best. Ik trapte me kapot op die hometrainer, of stepper. Maar het lukte niet. In plaats van een niveau om hoog ging ik naar beneden. Ik kon niet meer, en ook de weegschaal werkte niet meer mee. Ik was helemaal leeg en toch ging mijn gewicht niet naar beneden. Mijn begeleider vond het tijd worden voor één op één begeleiding, straftraining zo als ik het noemde. Want zo voelde het. Het is ook niet fijn om ergens heel erg hard je best op te doen en dan te horen krijgen dat het niet goed genoeg is. Dat je nog harder moet. Maar meer dan je best kan je niet doen! Ik ben uit deze situatie gestapt.

Een goede vriendin van me zit ook in het vak. Op zondagmiddag aan haar keukentafel hebben we hier over gesproken van haar heb ik materiaal gekregen wat mij enorm heeft geholpen. Weten wat je dagelijks mag, wat af en toe en wat echt een uitzondering is, geeft ook veel rust. Want het blijkt dat je soms denkt dat je goede dingen eet maar het is niet zo. Hagelslag is beter dan pindakaas!Gewoon door de vetten in plaats van de suiker. Allebei is trouwens een "liever-niet". En je weet natuurlijk zelf ook wel dat beweging erg goed voor je is.

En nu staat ze weer voor me klaar, als een Rots in de branding! Want ik denk dat er wat anders aan de hand is. Na het lezen van deze site dacht ik: o, dat heb ik ook, en dat en dat is ook herkenbaar!  Dus Rots vragen: wat weet je hier van en kan je me helpen. Ze aarzelde geen moment en zei gelijk ja! Mijn Rots!

Rust

Nu ik eenmaal los ben wil ik alles vertellen. Alles tegelijk, door elkaar het liefst. Wie mij een beetje kent, weet dat ik ook zo praat. Soms compleet met wapperende handen. Als een volgevreten kuikentje die maar niet van de grond af komt. Het blog heeft voor mij dus al een hele therapeutische werking. 

Ook ben ik al aan het stage lopen, zoals ik het zelf noem. Ik probeer van af nu met zo weinig mogelijk snoep, chips en koek mijn weekend door te komen. En als ik wel honger krijg ga ik een vervanger zoeken. Uitzoeken wat ik dan wel lekker vind. 

Zelfs met boodschappen doen sta ik op scherp. Vaak koop ik van lekkere dingen twee stuks! Eentje om nu op te eten en eentje om te bewaren. Voor als er bezoek komt of zo. Vaak is die tweede de volgende dag al de klos, gewoon omdat het zo lekker is. 

Nu sta ik aan het begin van alles. Vertel er makkelijk over. Maar denk er de hele dag aan. Constant ben ik nu met mijn blog bezig. Met eten, of juist niet eten. Scannen of er toch iets lekkers ligt, want stel dat die appels toch rot blijken te zijn. Crackers aan het uit proberen, want ik moet het straks zonder brood doen! O, daar zie ik enorm tegen op. Het moment dat ik echt los ga met het energie-arme dieet. Vandaar mijn stage, vandaar dat ik dingen nu uitprobeert. Die crackertjes voor lunch waren goed te eten. De pannenkoeken vanavond ook!

Dit blog

Ik ben al een tijdje in mijn hoofd bezig met de komende tijd, de kilostrijd. En ook met dit blog. Dit blog wil ik bijhouden om te laten zien dat afvallen voor sommige mensen meer is dan alleen wat kilo's kwijt. Eten om te overleven is soms echt eten om te overleven. Gevoelsmatig. Ik at om me staande te kunnen houden. De eenzaamheid weg kauwen. Mijn grootste vriend was de driedubbele boterham met pindakaas die ik op dat moment in mijn handen had. Waarbij ik elke hap een minuut lang probeerde te kauwen om zo lang mogelijk van onze band te kunnen genieten. Heel veel verdriet heb ik zo weg gekauwd. En was het alleen maar bij die driedubbele boterham gebleven. Nee, daarna had ik nog honger. Echt honger! In bed ging ik in gedachten de keukenkastjes langs, scannen of er nog wat in lag waar ik mijn volgende band mee kon opbouwen. Kaas! Er ligt nog een groot stuk kaas in de koelkast!! En hup, het bed uit en op zoek naar dat nieuwe vriendje.

Altijd met eten bezig. 's Nachts in bed eten, vreten, proppen. En overdag geen hap door mijn keel kunnen krijgen. Niemand mocht me eten zien, want dan was het commentaar niet van de lucht natuurlijk. "Kan wel zien waar jij zo dik van wordt.." Echt, als je dik bent, heeft plotseling iedereen het recht om zich met jouw eten te mogen bemoeien! En iedereen weet het beter. Dus dan maar niet eten. Want niet eten valt niemand op! 

De broodjes voor de lunch in de tas, die bewaarde ik voor in de nacht. Want stel je voor dat de koelkast leeg zou zijn! Dat er geen koekjes meer in de kast lagen! Stel dat er geen eten in huis was! 

Zo heb ik jaren geleefd. Het werd een leefwijze. En heel langzaam sluipen de kilo's er aan. Maar niet kotsen! Niet kotsen! Je hebt het zelf opgegeten, je draagt de consequenties! En daarbij, je hebt net de leegte in je binnenste weg, weg gegeten, dat volle gevoel wil je toch niet kwijt? Nee, met dat volle gevoel ging je heerlijk slapen. 

Langzaam maar zeker kwamen daarmee de kilo's ook. Maar dat hoorde er gewoon bij. Dat zijn de consequenties waar ik mee moest leven. De kilo's werden een muur om mij heen, letterlijk en figuurlijk. Maar de kilo's werden ook mijn zwakke plek, zo tegenstrijdig als het maar kan. En daarover gaat dit blog! Over willen en niet kunnen, of kunnen en niet willen.. 

Het begin

Ik ben niet een type die de hele dag maar met haar gewicht in de weer is. Die bij het kijken in de spiegel niet alleen haar haar checkt maar ook of de rolletjes om haar middel niet opvallen. Nee, zo ijdel ben ik niet. Die zwemband zit er gewoon, die kan ik niet verstoppen. Eigenlijk steek ik wel lekker in mijn vel, ik hou van lekker eten (heb trouwens nog nooit iemand gehoord die van vies eten houdt) en ik weet dat lekker en veel eten consequenties met zich mee draagt. Ik ben binge eater. Ik prop, ik eet een gevoel van leegte weg. En ik kots niet, want zo kan ik mezelf straffen. En mijn straf zijn de kilo's. Ik ben gewoon lekker consequent, als ik wil eten moet ik ook de gevolgen van dit eten dragen, de kilo's dus.

Voor twee jaar terug heb ik het geprobeerd bij de sportschool. Een diëtiste! Omdat ik het toch allemaal een kans wilde geven, er niet al te cynisch in wilde stappen, heb  ik al mijn kaarten op tafel gelegd. Gesproken over mijn excuusgedrag, en ontwijkgedrag. Ja, ik wilde echt wel. En toch, na een half jaar was ik er klaar mee! Eten is voor mij niet iets wat er bij hoort. Eten is voor mij niet weten dat je beter dieetmagarine kan nemen, en dat die van de Aldi net zo goed is, maar dan stukken goedkoper. Eten is iets waar ik de hele dag mee bezig ben. Ik raakte gewoon in paniek toen ik het energie-arm dieet zag. Dit betekende namelijk dat ik veel niet mocht hebben en veel van die dingen helpen me de dag door. Niet alleen door ze op te eten, de gedachte dat ik ze in de kast heb liggen is vaak al genoeg.

Deze diëtiste zit verbonden aan een sportschool, en ook daar ben ik geweest. Of liever gezegd: daar ben ik begonnen. Jarenlang heb ik het volgehouden. Veel personeel zien komen, en ook genoeg weer zien gaan. Ik was het inventaris. Iemand die totaal niet van fitness houdt, maar wel haar stinkende best deed. En in eens was de koek op! Het afvallen lukte niet. Het excuus van vet in spieren ging er nog wel in. Maar daarna stagneerde het. En zou ik één op één begeleiding krijgen. Toen knapte er wat. Ik wilde niet meer! De koek was op!

Maar er is iets wat mij dwars zit, ik begin kwaaltjes te krijgen. Kwaaltjes die naar alle waarschijnlijkheid bij overgewicht horen. Er zijn dingen die zeggen dat het anders moet, die me maken dat ik bewust word van mijn lijf en mijn omgang. Ik moet de strijd wederom aangaan. En ik moet winnen en overwinnen! En daarover gaat mijn blog!