Dag pa

Vandaag rond half 1 is mijn vader rustig ingeslapen. Hij heeft zijn rust gevonden.  Dat voelde ik toen ik bij zijn lichaam stond. Ik schrok van zijn ingevallen gezicht. O wat is die man mager geworden. Wat is hij snel achteruit gegaan.
En dus heb ik weer een crematie te regelen. En zo stellig als ik bij mijn moeder was, zo lastig vind ik het nu. Tekst, muziek, aanhef? Ik klik wat rond op het internet en vind de tekst:
Wat je in je hart bewaart
Raak je nooit kwijt
Dat is het! Dat is de tekst! Gewoon ook omdat pa tegen R. Heeft gezegd dat wat er ook gebeurt er nooit iemand of iets tussen hem en zijn dochter kan komen. Pa en ik hebben elkaar in het hart gesloten. En wij laten niet meer los! Ook zijn overlijden kan daar niet voor zorgen.
Een lieve vriendin drukt me op het hart om daar de klemtoon wat op te leggen maar dat hoeft niet. Ik heb pa ooit zelf kunnen bedanken voor zijn zorgen en zijn liefde. En ik heb dat hele mooie stukje in dat weekblad!
De uitvaartbegeleider komt nu niet eerder weer als zondag. Met de kaarten. En dan ga ik ook naar pa. In verband met die bacterie die hij ook nog onder de leden had is de kist dicht. Misschien kijk ik zelf even hoe pa in de kist ligt. Maar ik heb zijn rust al gezien toen hij in het bed lag. En het past wel bij hem dat de kist al dicht is. Pa was helemaal niet van het liekje-kieken. Maar ik denk dat ik toch de zekerheid wil dat hij er ligt! Teveel thrillers gelezen!
En hoe het nu met mij is? Ik ben moe. En ik heb er vrede mee. Pa heeft rust. Zoals het ging kon echt niet langer. Heb immers al zoveel tranen om hem gehad! Ik was al begonnen met rouwen en nu kan ik daar verder mee. Woensdag zal ik afscheid nemen, een afscheid die hij verdient!