maandag 17 februari 2014

Moeders

Wat is dat toch met moeders? Als je een beetje lekker in je vel zit, als je een beetje zelfvertrouwen hebt opgebouwd, dan weten zij dat met één lullige opmerking gewoon weer af te pakken! Waarom trek je je de opmerkingen van je moeder dubbel aan? Er is veel op internet te vinden over de relatie moeder-dochter, en het stelt me ook wel gerust dat ik niet alleen ben, maar ik voel toch een tegenstrijdigheid. Natuurlijk willen moeders het beste voor hun dochters, is het allerbeste soms niet eens goed genoeg. Maar alleen als die dochter het niet beter krijgt dan zij! Want o wee als dochterlief het net even iets beter voor elkaar heeft, dan zijn de rapen gaar!
In tien minuten tijd heb ik gisteren te horen gekregen dat zij mijn profielfoto op de sociale media niet mooi vindt, ze vindt hem afschuwelijk! De foto die in korte tijd veel positieve reacties opleverde, vindt zij niet mooi! En dat zegt ze niet één keer, nee natuurlijk zegt ze dat meerdere keren achterelkaar en haalt ze mijn vader erbij. Ze moet natuurlijk wel gelijk hebben! Ik vind mezelf daar een mooie open uitstraling hebben, met een goede twinkel in de ogen, ik vind dat ik mezelf ben op die foto. Ik heb deze foto omgezet naar zwartwit, want ik zit zelf in zo'n periode dat ik profielfoto's in het zwartwit net even iets mooier vind. Ik vind de foto mooi en zal deze dan ook bij mijn sollicitatie-activiteiten gaan gebruiken. Maar niet als het aan mijn moeder ligt dus! Voor jaren terug heb ik een tekening op internet gevonden, van een volle vrouw in lingerie met wijn en chocolade om haar heen. Een heerlijke tekening van een vrouw die helemaal in haar element is met haar eigen lichaam en vormen. Zo voelde ik me toen ook en daarom had ik die tekening als profielfoto. Mijn moeder gebood (!) me op een bepaald moment zelfs om de foto te verwijderen! Want zij kreeg er commentaar op! Natuurlijk heb ik de tekening een poos laten staan, zoals ik nu ook met mijn foto ga doen, maar toch is er een zaadje gepland! De twijfel is gezaaid! De onzekerheid begint langzaam te knagen. Hoe kan het dat met moeders altijd weer lukt om een stevig huis zachtjes in de fundering te laten trillen??

dinsdag 11 februari 2014

Zwanger

Nee, nee, ik ben niet zwanger en ik zal het ook niet worden. Het is niet mijn levensdoel en ik denk dat het ook nooit mijn levensdoel zal worden. Maar één van mijn lieve vriendinnen is wel zwanger, hartstikke! En ik vind het zo leuk voor haar! Ja, voor haar! Ik heb er zelf toch vrij veel moeite mee gehad. Ik voelde een band met haar. Zij en haar lief hebben een heel proces van vijf jaar achter de rug en de diagnose was dat er hoogstwaarschijnlijk geen kindje zou komen. Ik heb tijdens het plaatsen van mijn eerste spiraal te horen gekregen dat ik verklevingen en cystes op mijn eierstokken heb en dat ik hoogstwaarschijnlijk geen kindjes kan krijgen. Bam, zo recht in mijn gezicht terwijl ik nog duizelig was van de pijn van het plaatsen van de spiraal. Pas later drong echt door wat er tegen me gezegd was, en ben ik goed over dingen gaan nadenken. Ik wilde niet een traject in om te kijken of ik wel of niet een kindje kan krijgen. Ik had nog niet eens een serieuze relatie! Ik was al jaren met de pil gestopt, en het was met een scharrel op de bank uit de hand gelopen. Condooms natuurlijk niet bij de hand, en dus na het weekend gelijk de morning-after gescoord! Dat wilde ik nooit weer, dus kijken naar de andere mogelijkheden. Een ouderwets spiraal werd het! En het is me prima bevallen! Alleen die opmerking bleef me achterhalen.
Kinderen staan niet hoog op mijn prioriteitenlijstje! Ik zie mezelf niet als moeder, en van een baby word ik niet warm of koud. En er zijn vrouwen die dat niet kunnen begrijpen, die dat niet willen begrijpen. Ik dacht in mijn vriendin een bondgenoot te hebben gevonden. Samen met haar de vrijheid te hebben. O, ik snapte haar verdriet volkomen toen ze me samen met haar man vertelde over hun proces. Ik heb daar zelf ook verdriet om gehad. En samen weten we dat kinderen niet iets is wat je bestelt, het zijn echte cadeautjes. En zij heeft zo'n cadeautje gekregen en ik blijf met lege handen. Eigen keuze, dat besef ik me terdege, maar het raakt me wel!

dinsdag 4 februari 2014

Ook dat nog!

Het is nu zeker, ik ben een dag minder aan het werk in een andere functie. Helaas! Over het gevoel van falen ga ik het niet hebben, ik ga alleen zeggen dat het me heel veel doet. Vooral omdat ik zie dat het ook nu met iemand anders ook niet goed gaat. Die persoon lost het alleen anders op, die haalt zijn schouders op en gaat verder. Ik word emotioneel. Ik leg de fout direct bij mezelf neer, kan niet uitleggen waarom ik iets gedaan heb zoals ik het gedaan heb en ondertussen komen de emoties los. Die verdomde emoties die ik jaren heb kunnen verstoppen komen nu te pas en te onpas om de hoek! Uit alle macht probeer ik mijn muren weer om hoog te krijgen, me te verstoppen. Of in ieder geval mijn emotie. En hoe harder ik probeer, hoe harder mijn tranen mijn wangen proberen te bereiken.
Een dag minder, een dag minder inkomsten. Ach, Eega en ik zullen ook uit dit dal wel weer komen. We glijden echter wel steil naar beneden! Maar genoeg nu! Hoe meer aandacht dit krijgt, hoe meer het gaat groeien, hoe groter het probleem gaat worden. En we laten ons niet kisten!
Gelukkig gaat het momenteel beter met mijn vader. Ja, die kwam er ook nog tussendoor. Terwijl ik krampachtig mijn functie probeerde te behouden belandde hij in het ziekenhuis. Zijn aderverkalking heeft hem nu bijna helemaal weggenomen. Elke keer hoop ik dat ie terug is, dat ie roept dat alles een grapje was en dat ie weer staat te klussen als een jonge god. Helaas, en wanneer het bed van zijn ziekenhuiskamer leeg is, ook de wc niet bezet blijkt, is het uitzoeken waar hij gebleven kan zijn. En als ie dan met een verpleegster de afdeling komt op lopen en zij vraagt hem of ie weer wat herkent, besef ik me dat ik hem echt kwijt ben. Zijn ogen lichten op als ie mij ziet staan, tuurlijk herkent ie iets. Zijn meissie! Ik neem hem mee naar zijn kamer en hij begint aan de maaltijd. Even later is hij het hele voorval vergeten en bloedt mijn hart nog een beetje. Mijn vader, mijn veiligheid, mijn haven. De man die voorkwam dat mijn moeder en ik geheel stuurloos rond dwalen.
Ooit heb ik hem zelf nog kunnen bedanken voor zijn liefde, zijn warmte en vertrouwen. Voor zijn aanwezigheid. Hij haalde zijn schouders op en zei me dat ie niets bijzonders had gedaan. Dat zijn de echte helden!!