Nieuwe kleren

Eindelijk heb ik weer eens wat nieuwe kleren gekocht. Twee tuniekjes en twee shirtjes, een zwarte en een witte. Ik heb niet een shopper, heb de beurs er niet voor en ook de maat niet. Door het mistige weer van afgelopen nacht had ik opstartproblemen, met piepende longen vertrokken dus. En helemaal opgezet, dikke vingers en dikke enkels. Echt zo'n dag waarvan je denkt "dit wordt hem niet vandaag". In het pashokje paste ik graag mijn kleren, en omdat het warm was hoopte ik dat ik daardoor ging zweten. Vocht kwijt raken! Het is maar een beetje gelukt. Deze kleedruimte was aangekleed met een mooie grote spiegel. En daar zag ik de American Fat Last weer!! Want ga zelf maar eens op nog geen halve meter van je spiegel afstaan, halfnaakt. En als je dan nog opgezet bent is de confrontatie groot! Ik ben met de rug naar mezelf toe gaan staan, heb bij het keuren van mijn kleren gebruik gemaakt van een andere spiegel en ben heerlijk geslaagd. Zoals ik gisteren al schreef, het is goed om voorlopig geen feestjes en dergelijke meer te hebben. Ik moet echt weer met mezelf aan de slag. Maar ik ga eerst twee uren lekker zwemmen!

Grote stap

Zo, dat waren voorlopig de feestjes, nu kan ik weer aan mezelf werken. Misschien is het wel heel symbolisch om het met je eigen verjaardag af te sluiten, jouw feest voor het vasten. En ik heb er zin in. De drang naar suiker en koolhydraten werd langzaam maar zeker steeds groter. En daarbij mijn moeheid en neerslachtigheid!
Vandaag heb ik ook een grote stap gezet, ik heb mijn moeder verteld over mijn insulineresistentie. Deels om haar te steunen omdat zij kampt met diabetes. Omdat ik veel informatie kreeg en krijg van mijn Rots kon ik haar goed informeren. Zij heeft echter nooit het idee gehad dat ik er ook mee te kampen heb. Wat mezelf een beetje tegen het borst stuitte was de vraag waarom ik dan nog niet afgevallen was. Weer zijn kilo's dus belangrijker dan je gezondheid. Natuurlijk ben ik nog gezonder met minder kilo's maar voor mij is het bijzaak. We hebben het over de televisieprogramma's gehad, dat vier of vijf uur sporten op een dag wel heel zwaar is. En we hebben het over het jojo-effect gehad. Ik wil niet een jojo zijn, het ene jaar slank en het jaar daarna weer een aantal maten groter. Mijn moeder snapt dat niet helemaal. Wat zij dus niet ziet is dat er al een maatje minder Mudbabe is. Maar wat niet is kan altijd nog komen!!

Oordeel

Het oordeel van je moeder is heel belangrijk, vooral als dochter zijnde. Een negatief oordeel van je moeder blijft ook altijd extra hangen, heb ik het idee. Bij mij dus zeker wel. Dat was vroeger al zo, en dat is nu nog zo. Helaas heeft mijn moeder meer last van mijn overgewicht dan ik zelf. Op sommige momenten zelfs een beetje komisch te noemen, maar ik heb er heel veel last van gehad. Daarbij heeft mijn moeder ook nog het kunstje "ik-bedoel-het-wel-goed-maar-het-verlaat-zo-rottig-mijn-strot" ook heel goed onder de knie. Omdat Eega vandaag zijn stukken vergat, en ik die heel lief nabracht, besloot ik een kopje koffie te doen bij mijn ouders. Ik had mijn nieuwe sportbroek aan, die ik woensdag gekocht heb. Die zit enorm lekker, en staat ook goed, als ik Eega mag geloven. Want ja, nu komt het: volgens moeders had ie wel een maat groter gekund! En wiens oordeel is nu meer waar? Vertrouw ik op mijn Eega, of ga ik af op mijn moeder? Van beide weet ik dat ze me niet snel voor schut zullen laten lopen, of hoop ik dat ze dat niet zullen laten doen. Ik ga de dingen verstandelijk redeneren. Het is een sportbroek, die zijn meestal wat strakker dan een joggingsbroek. Moeders denkt eerder aan een joggingsbroek. Een joggingsbroek heeft voor mijn gevoel niets meer met joggen te maken, want ik zie nooit iemand in zo'n dikke broek lopen! Die broek is meer voor ná het joggen en douchen, om lekker met een grote kop thee op de bank te hangen. Eega vindt het lastig om me teleur te stellen dus zal me snel gelijk geven. Nee, dat laatste is ook niet helemaal waar, want als het niet staat durft ie het echt wel te zeggen. Eega houdt ook wel van wat strakker, dat ik een grote kont heb mag best gezien worden omdat het een fijne stevige kont is! Dus liever luister ik naar Eega, de broek zit lekker en heb niet een gevoel dat ie te strak zit. Het is voor mij een ideale broek om lekker in te sporten! Maar waarom blijven die woorden van moeders dan toch zo hangen??

Lopen naar Fysio

Voor en na flink sporten. De koolhydraten van de afgelopen week zitten dus in mijn benen. Vooral de terugweg was lang!

Bekentenis

Wat is dat toch met ons? Gisteren boodschappen met Eega gedaan en de lekkere dingen riepen me weer als ooit tevoren. Alles leek erg aantrekkelijk. Je zou toch zeggen dat ik dat had afgezworen, maar ik moet bekennen dat ik gisteren weer wat extra lekkere dingen in het mandje legde. In plaats van kwark heb ik een pak vla meegenomen, met de smaak van spekjes! De koekjes kon ik aardig weerstaan maar de stroopwafels met een laagje chocolade deden me me bij voorbaat al watertanden! Komt dit door de weekenden? We hebben zo ongeveer elk weekend wel een feestje de laatste tijd, dus ik smokkel wat af. Is het omdat ik me een beetje zielig voel met mijn oor? Ik weet zeker dat ik morgen alweer zwemmen ga, dus zo zielig ben ik niet. Wat is het toch dat we blijven verlangen naar suiker en koolhydraten? Iedereen kent wel iemand die zwaar afgevallen is na een periode van streng lijnen. En iedereen weet ook dat diegene het hardste brullen dat ze dat nooit weer willen, ze willen het nooit weer zo uit de hand laten lopen. Want dun zijn maakt gelukkig. Waarom kunnen we de verleiding niet weerstaan? Terwijl ik dit schrijf, staat mijn televisie aan. De reclame van Mac Donalds spat van het scherm. Is dat het? Elke dag weer worden we bestrooid met reclames, vooral van dingen die ongezond zijn. Door het blaadje sla bij de Big Mac lijkt het wel of het een heel gezond broodje is, maar met bijna 600 calorieën is het bijna een aanslag. Een Big Tasty bevat zelfs nog meer, 885 van die kleine beestjes die 's nachts je kleren een stukje kleiner maken. Gelukkig ben ik niet meer zo van die gele M. Het geeft mij maar een korte bevrediging, alleen de hap is erg lekker maar na een poosje ligt één en ander al gauw zwaar op de maag.
Reclame is een raar iets, we laten ons er graag door beïnvloeden. Is dat dus waarom de drang naar lekkere dingen steeds groter wordt? Of is suiker één grote drug die enorm verslavend blijkt te zijn??
Ondertussen heb ik dus weer iets meer in huis, chocolade en drop, en ik zal dat een lange tijd kunnen weerstaan. Maar stiekem baal ik best wel een beetje dat ik me toch weer heb laten verleiden..

Hobbel

Na het goede nieuws van afgelopen donderdag is er een kleine hobbel gekomen. Geen grote gelukkig, maar het weekend heb ik het enorm benauwd gehad. Of dit kwam van de spanning die van me afviel of dat het ergens anders aan lag, ik weet het niet. Maar knap lastig was het wel! En ook kreeg ik enorm last van mijn oor! Ik heb wel een geschiedenis met oorontstekingen, dus ik zag mijn hele trainingen alweer weg vallen. Zo plotseling als dit opkwam, zo plotseling is het ook weer weg. Nou ja, ik voel het nog wel en ik gebruik ook wel mijn druppels maar zelf denk ik dat het wat anders is. Ik heb namelijk ook vaak last van zogenaamde stressbulten. Van die grote dikke abcessen vol push en rotzooi. Vaak heb ik ze onder mijn borst, als een tennisbal zo groot. Heb ze ook wel rond mijn schaamstreek en de laatste tijd ook op mijn oor. Er komt geen rotzooi uit mijn oor, het is alleen erg dik en als ik druk is het pijnlijk. De kenmerken van mijn stressbulten. Toch denk ik dat het niet verkeerd is geweest dat ik vandaag niet naar het zwembad ben geweest. Het is tenslotte wel mijn oor!

Boost

Je kan eigenlijk niet meer energie krijgen dan als je hoort dat je harde werken beloond wordt. Ik maak mijn hele omgeving gek, maar ik ben ook zo trots!! Ik zou echt niet blijer zijn als ik tien kilo zou afvallen. Ik werk hard voor meer longinhoud en dat heb ik nu ook gekregen. Natuurlijk ben ik weer gaan zwemmen, donderdag had ik zware ledematen van de training van woensdag dus ik mocht van mezelf rustig aan doen. Zo ben ik tenminste richting het zwembad gegaan. Het was echter zo rustig in het water dat ik moest wel! Daarbij werkte het goede nieuws als een aanmoedigende coach dus lekker met tempo gezwommen.
Op vrijdag zwem ik met een stel maatjes, lekker babbelend en ouwehoerend gaan we van overkant naar overkant. Ik besloot maar eens een matje uit te proberen. En nu lig ik dus midden in de nacht met lichte spierpijn op de bank! Niet alleen omdat mijn benen enorm hard gewerkt hebben, maar mijn armen zijn enorm zwaar! Kortin; ik heb me weer enigszins aangesteld en ben toch vrij fanatiek geweest. Fysio zou trots zijn, ik ben het ook wel. 

Beloning

Vandaag had ik mijn longfunctietest. En natuurlijk zoals altijd was ik al dagen vantevoren nerveus. Vooral voor deze test, want voor mijn longen werk ik hard, longinhoud vind ik belangrijker dan mijn gewicht. Om de test niet te veel te beïnvloeden heb ik niet gepuft vanochtend. Ondanks dat ik licht benauwd wakker werd. Ik heb bij de vorige testen ook geen puf gebruikt, dus voor mijn gevoel kon het gewoon niet. Drie keer moest ik zo lang mogelijk uitademen, ik zag er bijna sterretjes van. En ik hoorde een klein rocheltje. Wat spannend allemaal! En toen was het tijd voor blijdschap. Mijn harde werken is beloond! Mijn longfunctie is van 64% naar 72% gegaan. Dikke winst dus. Wat ook belangrijk is, uk ben uit de gevarenzone! Alles beneden de 70% zou blijvend longletsel kunnen betekenen, COPD dus. Daardoor gingen mijn alarmbellen rinkelen de vorige keer. En daardoor besloot ik alles op alles te zetten. En hoewel ik het soms niet meer leuk vind, vandaag heb ik mijn beloning gekregen. En ik ben enorm trots!!

Rollercoaster

Hoe gaat het met je lopen? vraagt een vriend me, en heel braaf zeg ik dat ik daar momenteel niet aan toe kom. Ja, daar ben ik eerlijk is. O, wat jammer, moet je wel weer oppakken hoor, want je had er zoveel baat bij! Bij deze zin ontplof ik bijna en is het voor degene die het zegt maar goed dat het per mail gaat. Ja, ik weet zelf ook wel dat het goed voor me is, en ja, ik weet zelf ook wel dat ik het weer oppakken moet! En dat gaat ook heus wel gebeuren. Als ik er weer energie voor heb! Als mijn hoofd er weer naar staat. Ik moet namelijk op zoek naar een uitdaging, want dan gaat het wat makkelijker allemaal. Kijk, ik zwem zo bijna drie keer in de week, misschien soms vier keer. En elke keer trek ik trouw mijn baantjes. En omdat ik elke keer de tel weer kwijt raak, tel ik ze maar niet meer. Want ja, soms raak je ook eens met iemand in gesprek en dan zwem je een tijdje met elkaar. Maar of ik nu snel ga of langzaam, het boeit niemand. Ik moet mezelf van de bank af sleuren, ik moet mezelf pushen om meer dan 100% te geven, ik moet mezelf enorm coachen om door te gaan om tot het gaatje te gaan. Ik heb niet zoals bij de programma's Obese en I used to be fat een eigen trainer die me aanmoedigt om het laatste baantje te sprinten, of die me opvangt als mijn hoofd vol zit. Waar ik tegenaan kan boksen als ik vol woede zit! Ik mag het helemaal zelf doen. En soms is dat een opgave, momenteel is dat een opgave! En dan denk ik bij zo'n opmerking: kom dan eens langs en loop een stukje met me, of ga met me zwemmen! Help me dan! Maar deel me niet iets mee wat ik zelf al weet!

Zelf-gesprek

De hele dag ben je in gesprek volgens Dr. Phil, maar het meeste toch met jezelf. Ik kan dat enorm beamen, ik ben altijd met mezelf in gesprek, ik ben een echte babbelkous. Maar mijn gesprekken met mezelf zijn niet altijd leuk. Meestal leg ik de lat erg hoog, en ben ik dus ook de eerste die mezelf er goed van langs geeft als ik het weer niet haal. Zelfs Eega weet niet dat ik meerdere malen op een dag met mezelf de competitie aanga. Dit is erg vermoeiend, en soms ook frustrerend. Ik hoef niet verder te lezen in het boek om te weten dat deze negatieve gesprekken een laag eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen opleveren. En die dingen helpen al helemaal niet wanneer je wat kilo's kwijt wil! Dus overboord met die gedachten!! Sinds ik mijn koolhydraten beperk en meer beweeg, heb ik ook wat minder negatieve gedachten. Op het moment dat je op een bank gaat hangen, kost het energie om positief te denken, maar zodra je in beweging komt gaat het eigenlijk een stuk gemakkelijker. Geloof me maar, ik spreek uit ervaring!
Om mijn gesprek met mezelf een beetje onder ogen te kunnen komen heb ik een brief aan mezelf geschreven. Deze heb ik eerst op papier gezet, ik tik het nu graag voor jullie over!

Lieverd,

Al jaren heb jij te kampen met je overgewicht. Je hebt echter als geen ander weten te voerleven met dit gewicht. Gepest, afgewezen en genegeerd. De bijbehorende gevoelens hebben gezorgd dat jij een muur om je heen bouwde. Wat is gemakkelijker; afgewezen worden omdat je te dik bent of omdat je niet aardig gevonden wordt. 
Hierin heb jij je weg gevonden en dit leren accepteren, jij bent daardoor een krachtige vrouw geworden. Maar door de onzekerheid maakt dit dat jij je af en toe een buitenstaander voelt en hierdoor maak je zelfs dingen niet af, of durf je je kansen niet te grijpen. 
Je hebt een grote zelfkennis, vooral wat betreft de dingen die je niet kan of de eigenschappen die je niet bezit. Je durft jezelf af en toe een grote spiegel voor te houden en dus jezelf onder ogen te zien. Het wordt echter nu tijd dat jij eens meer naar je eigen goede kanten gaat zien, want die heb je in overvloed! Wees trots op wie je bent, je mag er zijn!! 

Liefs, jezelf

Teken

Nadat ik gisteren mijn blog geschreven had, las ik dat het anti-dieet-dag was. En hoorde ik het op Radio 2. Daar werd gevraagd om te bellen over nare dieten en ander dieetleed. Na twee keer het nummer te hebben ingedrukt heb ik bij de laatste keer de telefoon overlaten gaan. Ik kreeg een aardige meneer aan de telefoon, een redactielid. Ik heb verteld dat ik, vanwege mijn gezondheid wel weer moest. En ik heb hem van mijn blog verteld. Als mijn verhaal interessant genoeg zou zijn, zou hij me terugbellen en dan zou ik in de uitzending komen. Helaas is de telefoon niet overgegaan.
Ik kreeg er wel een enorme kick van, ik durfde dus zomaar mijn verhaal aan een vreemde te verteleln, en eventueel ook te delen voor de radio. Een radioprogramma met duizenden luisteraars.En dat geeft mij de kracht om morgen weer de kilostrijd aan te gaan. Omdat ik in voortekens geloof, en een hele dikke was!! Er is zoveel leed, vooral op het gebied van snelle diëten. Laat mij maar lekker met kleine stapjes vooruitgaan, met af en toe een wankel pasje naar achteren. Ik ben wel op de goede weg!

Wat je eet ben je zelf!

Dr. Phil is heel duidelijk: Je bent wat je eet. En ik geloof hem gelijk. Ik heb zin in koek, in zoetigheid en ik heb vooral zin om op de bank te kruipen en niets te doen. Of beter gezegd, ik hang op de bank en ik ben omringd met pakken koeken, zakken chips en bekers vol ijs. Ik heb geen zin in een gezonde boterham, ik heb geen zin in fris fruit. Ik wil hangen en eten. Ik ben moe. Ik word moe van mijn eigen schommelingen, de ene moment wil ik strijden, het andere moment zit ik liever op de bank. Het kost energie om me dan op te peppen. Zelfs het schema van Fysio kost me moeite. Wat is dat toch? Ik mis mijn flow!! Het is heerlijk weer, ik heb genoeg projecten waar ik mee kan starten. Toch wil ik lekker op de bank zitten met alles om me heen wat ik beter niet om me heen kan hebben. Het voelt alsof ik geen energie heb heb, geen energie om mijn dingen te doen die ik moet doen maar vooral geen energie om mezelf te coachen en aan te moedigen. In gedachten hoor ik nu een boze dr. Phil, hij gaat tegen me tekeer. Dat ik een keuze moet maken en dat ik alles zelf in de hand heb. En hij heeft gelijk!

Betrekkelijk

En ineens lijkt alles minder belangrijk door de dood van een lieve vriendin. Het enige wat belangrijk is is gelukkig zijn!

Rok

Ik ga straks de beruchte rok weer eens aantrekken, of een poging daartoe doen.  Ik ben er nu al wat nerveus voor. Al een tijdje wil ik dit, en steeds weet ik het weer uit te stellen. Bang voor de teleurstelling. Misschien dat door het zwemmen mijn kont veel en veel groter aan het worden is, dat alle vet rond mijn heupen gaat zitten of gewoon dat ik niet afval. Dat laatste is niet helemaal waar. Mijn velletje gaat steeds ruimer zitten. Toch had ik verwacht dat mijn kleding ook wat ruimer zou gaan zitten. Soms is het wel zo, en soms is het niet zo. Ik sanp er niets meer van. Daarom is het goed dat ik bij Fysio op de weegschaal ben geweest. Schiet me trouwens te binnen dat ik een nieuwe afspraak daarvoor moet maken, vastberaden heb ik tegen hem gezegd dat ik de volgende keer tien kilo kwijt wilde zijn. Ik mag van hem dus bepalen wanneer. Op zulke momenten is voor mij het getalletje van mijn gewicht erg belangrijk. In de dagen voor zo'n afspraak ook. En daarna is natuurlijk de verwerking van het getalletje, verdriet of blijdschap. In deze dagen ben ik gelukkig veel minder met het getal bezig. Andere dingen vallen me op! Kon ik een paar weken geleden nog net een meter onder water zwemmen, gisteren waren dit enkele meters. Ik heb weer lucht om onder water te kunnen zwemmen. Dit betekent voor mij dat ik weer een goede longinhoud heb! Het kan altijd beter natuurlijk, maar het begin is er. Ik heb eer van mijn werk. Een andere goede graadmeter is ook dat ik me energiek voel. De neerslachtigheid waarmee ik mijn blog begon, ben ik nog niet tegengekomen. Mijn zelfvertrouwen begint te groeien. Ik heb geen chips of koek nodig om mij goed te voelen, ik heb gewoon af en toe een flinke schop onder de kont nodig! Dr. Phil maakt duidelijk in zijn boek dat je bent wat je eet. Als je koek eet, omdat je jezelf zielig vindt, ga je je daardoor echt niet beter door voelen, want de weegschaal houdt je daarna een spiegel voor. En dan voel je je nog zieliger en gaat nog meer koek eten.
Gelukkig zit ik momenteel in een andere flow, ga me energieker voelen en dus gaat bewegen en sporten me veel makkelijker af. Ik voel me net Emile Ratelband, maar positiviteit werkt echt!! Alleen die rok...

Grote maten

Toen ik vanmiddag in het zwembad lag, was de man naast mij zichzelf een goede borstcrawl aan het aanleren. Ik werd gewoon jaloers. Niet zozeer op zijn crawl maar meer op het feit dat hij dat kan oefenen. Ik wilde heel graag met hem meedoen. Maar ik werd gehinderd door mijn eigen badpak. Ook met een gewone schoolslag moet ik er af en toe om denken. Mijn badpak gunt mijn borsten al snel het vrije leven. En dat zwemt niet prettig. Dus maar weer hijsen! De bandjes heb ik al vrij strak, de striemen staan in mijn schouder en kunnen dus echt niet strakker. De bandjes zitten meer bij mijn oksels en niet in het midden van de borsten, en het heeft verder een diep decolleté. Eigenlijk is het meer een zwempak voor het zonnen. Helaas zijn er geen Speedo's in mijn maat, wat ik enorm jammer vind. En ook niet snap. Ik denk juist dat vrouwen zoals ik erg gebaat zijn bij een Speedo! Of gaat zo'n fabrikant er gewoon vanuit dat mensen boven maat 50 niet aan sport doen? Misschien zijn het er ook maar weinig, maar ik vind het enorm jammer. Ik slijt veel badpakken, want ik zwem enorm veel. En niets maakt onzekerder dan het idee dat je borsten uit je badpak hangen!
Ik wil echt weer crawlen! Ik doe het vast niet goed, maar gewoon mijn eigen crawl die ik vroeger zelf aangeleerd heb is voor mij een heerlijke slag. Met mijn benen de schoolslag doen gaat niet helemaal lekker, waarschijnlijk door een heupblessure. Mijn kracht haal ik dus uit de armen en kan ik een redelijk tempo maken. Vaak doe ik de samengestelde slag, crawl met de benen en schoolslag met mijn armen. Dan ga ik als een speer!! En ook hier telt, hoe meer ik het doe, hoe makkelijker dat het gaat. Zwemmen wordt voor mij meer dan gewoon een beetje bewegen, ik probeer nu telkens een beetje over mijn grens te gaan om mijn conditie te verbeteren. Want dat is dus waar ik het allemaal voor doe. Ik wil af van het stempeltje "slechte conditie"!

Opscherpen

Een ander eetgedrag aanmeten kost tijd, veel tijd. Sluipend komt heel gemakkelijk oude eetgewoontes weer om het hoekje kijken. En wat zit die bank toch weer lekker 's avonds! Ineens besef ik me dat ik al een paar weken niet meer echt gelopen heb. Ineens schijn ik daar geen tijd meer voor te hebben. Ben ik druk met van alles en nog wat. En dat is best absurd omdat ik werkloos ben. Ik ben druk op zoek naar een baan maar dat kost geen 12 uren per dag. Ik heb best tijd! Ik doe het gewoon niet. Tijd dus om het weer op te pakken. Gelukkig heeft Fysio een samenwerkingsverband afgesloten met het zwembad. Hierdoor kan ik wat vaker zwemmen. Vorige week heb ik binnen een uur veertig baantjes gedaan en ook de nodige buikspieroefeningen. Een dag later lag ik alweer in het water. Toen had ik meer tijd dus na mijn veertig baantjes ben ik rustig door blijven zwemmen. Omdat ik de tel kwijt raakte weet ik alleen niet hoeveel. Zwemmen is heerlijk, ik doe het met zoveel plezier. Maar zwemmen is niet genoeg, tijd om er meer bij te lopen!
Ook wat het eten betreft is het tijd om weer even op te scherpen. We hebben net even wat te veel wat makkelijks klaar gemaakt. Zo sluipt de honger naar koolhydraten er ook weer makkelijk in. In de avond heb ik dan weer koude handen maar gelukkig duurt dat niet zo lang. Ja, het is tijd om de teugels weer even wat strakker te houden!!