donderdag 23 juni 2016

Een beetje meer dood

Afgelopen dinsdag reed ik met Eega in de auto naar huis. "Mijn ouders zijn nu een klein beetje meer dood" ging het door mij heen. Wanneer mams en ik de stad in gingen haalden we vaak een patatje op hetzelfde adres. Mams kende deze man al jaren en er was altijd wel even tijd voor een praatje. Na mij gepsrek met de psycholoog besloot ik nog even wat nieuwe kleren te scoren. En als toetje namen we een milkshake. En ondanks dat deze snackbarman al jaren aangeeft om het wat rustiger aan te doen, stond ie deze dag zelf achter zijn counter. Toeval? Ik weet het niet, maar ik ben wel naar binnen gegaan en zegt dat ik even met hem wilde babbelen. Omdat ik geen advertentie in de krant heb laten zetten zijn veel mensen nog onwetend. Deze man ook. Maar nu niet meer. Hij schrok, zoals veel mensen doen. We denken dat we allemaal het eeuwige leven hebben. En dat een overlijden alleen maar bij de buren voorkomt. Maar helaas..
De sessie bij Anneke was ook pittig. Ik ben er nog steeds niet goed in om mams haar nare trekjes ook te benoemen. Vroeger ging het me veel makkelijker af. En ik weet ook dat ze het niet kwaad bedoeld heeft. Het begin van deze blog staat daar vol van. En ondanks dat heeft mams en later paps ook het helemaal niet verkeerd gedaan! Ik had ook een alcoholverslaving gehad kunnen hebben, of drugs. Of misschien was ik wel één van de eerste loverboyslachtoffers geworden. Nee, het is bij een eetstoornis gebleven. Bij een veel te zwaar lichaam, maar wel een ijzersterke geest. En van dat laatste raak ik zelf steeds meer overtuigd. Ik heb zelfs letterlijk tegen Anneke gezegd dat ik blij mag zijn dat ik op deze leeftijd mijn vrijheid krijg, ik ben nu nog jong genoeg om er wat van te maken. Vrijheid, ja, zo voelt het wel. Ondanks mijn (middelbare) leeftijd zocht ik stiekem nog wel bevestiging bij mijn moeder, maar wilde ik haar ook enorm pleasen. En ik weet zeker dat als mams echt alleen was komen te staan, ik steeds meer in een spagaat terecht zou komen. Of ervoor kiezen om voor haar geluk te kiezen, of voor mezelf.. De gedachte alleen al..

De laatste tijd ben ik me er ook erg bewust van dat de lijn bij mij ophoudt. Na mij is er niets meer. Jaren geleden ben ik echter een verre nicht op internet tegengekomen. Zij is enorm geïnteresseerd in de stamboom en daardoor weten we ook dat we familie zijn. Vandaag vroeg ik haar of ze eventueel ook interesse had in foto's. En dat heeft ze!! Dus wanneer ik er aan toe ben, of wanneer ik er niet meer zal zijn: de foto's gaan naar haar!! En dat geeft me een fijn gevoel!

Ik huil momenteel weer veel, ben ook een beetje labiel door het benauwde weer en het telkens koolhydraatrijke eten, en ook gewoon omdat ik de stilte momenteel oorverdovend vind. Toch ben ik druk bezig mijn weg te zoeken en zegt Anneke dat ik dingen mooi bewust doe om alles al een goede plek te geven. Ik kom steeds meer in mijn kracht! En toen heb ik iets tegen haar gezegd wat ik eigenlijk ook te weinig tegen mezelf zeg: IK BEN TROTS OP MEZELF..



PS
Besef me nu ook dat ik me niet meer verborgen hoef te houden met deze blog. De persoon die ik hier het meeste pijn mee zou kunnen doen, leeft niet meer. Maar of ik al op een coming out zit te wachten weet ik even niet!




zondag 12 juni 2016

Asbestemming

Het is bijna een half jaar geleden dat ik het laatste afscheid nam van mama. Volgende week zondag zie ik nu. En dus moet ik een beslissing nemen over  de as. Die mag het eerste half jaar nog kosteloos in het crematorium staan. Daarna kost het iets van € 100 per jaar, en iets van € 350 voor vijf jaar. Je mag dan de urn niet bezoeken. Dat zeg ik wat raar, maar zo is het wel.
Al bijna een half jaar ben ik aan het nadenken over de as. Ik zocht op sieraden, ik zocht op andere mooie dingen die van het as in verwerkt kan worden. En ik kon maar niets vinden. Niets wat voor mij de moeite waard is. En deze week ben ik eindelijk tot een beslissing gekomen. Ik heb  de as van mams en ook van pa niet nodig! Ik heb alles al van ze gekregen, ik heb mijn hoofd vol herinneringen, ik voel dat ze in mij verder leven. Ik denk niet dat een iets van as een toegevoegde waarde voor me zal hebben. Ik weet het wel zeker. Eega zegt het ook al mooi: Je moet loslaten, je moet ze loslaten.
En dus heb ik besloten om ze te verstrooien in de Noordzee. Ik laat ze verstrooien in de Noordzee. Ooit eens is er een documentaire over cremeren op de televisie geweest. Die heb ik samen met mams gezien. De as wordt opgehaald bij het crematorium en op een schip gebracht. Dan wordt er een stukje de Noordzee opgevaren, de scheepsbel wordt geluid en de as wordt verstrooid. Het schip maakt nog een ereronde om de plek heen en keert dan weer huiswaarts. Dit is in grote lijnen wat er gebeurt. Ik weet nog dat mams en ik onder de indruk waren, toch nog zo plechtig, zo zonder nabestaanden. En toch ook heel mooi. We hebben nog geintjes gemaakt: Nee, niet op de achterbank dan word ik wagenziek en denk je erom, bij te hoge golven word ik zeeziek!
Toen ik vorige week woensdag voor het eerst met deze gedachte liep voelde ik mezelf opgelucht. Ik had een beslissing genomen. En toch vroeg ik stiekem om een teken. Ik blijf natuurlijk wel een dochter die het goed wil doen. Ik had ook voor mezelf besloten dat als ik niets zou merken van een teken ik alles wel bleef doorzetten. Ik moet niet te zweverig worden, natuurlijk. Toen ik donderdag in de kamer kwam en op de bank ging zitten rook ik echter de geur die na de crematie zo nadrukkelijk in ons leven was. We hadden namelijk geurkaarsen in de kast liggen bij documenten omtrent het overlijden die we toch nog wel vaak nodig hadden. En die geur hing ineens op de bank. De kast was niet open geweest. Ik stond niet bij de kast, ik zat op de bank. Ik heb het de weken ervoor nooit geroken en ik rook het de dagen erna niet. Bedankt mam!
Afgelopen vrijdag heb ik gebeld met het crematorium, om mijn keuze te melden. Ik moet daarvoor een formulier invullen. Het formulier voor pa heb ik nog, dat van mams ben ik kwijt. Ik heb toen ook gevraagd of het mogelijk is om ze samen, tegelijk te verstrooien. En toen voelde ik pa, toen voelde ik dat pa dat erg kan waarderen.
Vandaag gaan de papieren op de bus, het is goed zo..