vrijdag 30 november 2012

Beweging

Ja, ik moet bewegen. En dat wil ik ook best wel. Nu heb ik even de puf er niet voor maar ik zwem gemiddeld twee keer in de week. Heerlijk! En ja, er zijn badpakken in mijn maat. De eerste keer dat ik weer naar het zwembad ging, vond ik het best eng. Natuurlijk weet ik hoe de mensen naar me kijken, hoe er achter mijn rug om gesproken en gelachen wordt, maar ach. Als ik niet sport of beweeg, is het eerste advies wat ik krijg dat ik ook maar eens wat aan beweging moet gaan doen. En als ik wel sport of beweeg schijn ik me te moeten schamen voor mijn lichaam of zo! Dan word ik liever uitgelachen omdat ik wel aan beweging doe!
Ja, ik ben groot. Een American Fat Lady ben ik niet. Tenminste niet in mijn ogen. Maar soms als ik foto's zie, dan weet ik dat ik al aardig in de buurt kom. De honderd kilo ben ik met tientallen al reeds gepasseerd. En ik hoor mensen nu vragen: 'Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen?' En dan moet ik altijd denken aan een grootouder die altijd gezegd heeft dat als hij continent zou worden, dat ie dan niet meer zou willen leven. En de beste man had in zijn laatste dagen dag en nacht een luier om. Je verzet je hek. Eerst denk je dat het niet zo ver komt. Dat als je honderd kilo zal zijn, dat je dan het overtollige wel zo kwijt bent. En dan ben je er over. De eerste keer is een schok. Maar ach, het went. 
Ik vond het de afgelopen jaren veel belangrijker om met mezelf vriendjes te worden dan het gevecht tegen de kilo's. Zelfacceptatie! Ik ben een Big Beautiful Woman, een mooie volle vrouw. Met veel onzekerheid! En ja, ik vond het belangrijker om daar wat aan te doen, en ik dacht dat het dan met mijn gewicht vanzelf wel weer goed zou komen. Niets is minder waar. 
Vaak heb ik het voor mijn gevoel ook veel te druk om te bewegen. Ja, mijn zwemavond is een vaste avond, daar wijkt veel voor. Alleen bijzondere dingen. En door omstandigheden heb ik deze maand nog niet met mijn kont in het water gelegen. Ja, dit was geen excuus. Toen ik vorig jaar bij de diëtist en fysiotherapeut liep, kreeg ik het advies, nee.. Kreeg ik de opdracht om elke dag een uur te bewegen. Te lopen of te fietsen. En plotseling is er wel iets wat je graag op de televisie wil zien, of blijf je weer te lang achter de computer hangen. Of moet je een vergadering voorbereiden. Dat moet ook veranderen! Want wat is er eigenlijk belangrijker dan mijn gezondheid?

Uitslag


Met het zweet in mijn handen pakte ik vanmorgen de telefoon om de resultaten van de bloedtest te horen. En ik was stomverbaasd! Glucose was goed, nierfunctie was goed en ook mijn schildklier is goed! Joepie!! Maar waarom blijf ik dan toch met een ontevreden gevoel zitten. Waarom voel ik mij niet goed. Het andere waarvoor geprikt moest worden was voor de ziekte van Lyme. En ook die test was negatief. Gelukkig!! Maar moe en futloos blijf ik nog steeds. Maar gelijk mijn Rots mailen. "Joehoe, ik heb de uitslag!!" En ook zij was blij, gewoon blij dat ik geen rare en nare ziekte onder de leden heb. "Maar ik ben nog zo moe.." En toen kwam haar antwoord: "Als de bloedsuiker gestabiliseerd wordt, ga je je ook vast beter voelen." O, ik geloof haar direct. Zij heeft er voor geleerd, en heeft er ervaring mee in haar praktijk. Maar in de eerst week 'stage' ben ik al twee keer gezakt. Heb me inmiddels alweer een keertje tegoed gedaan aan chips en ijs! Want ja, als ik me rot ga voelen dan ga ik snoepen. Gelukkig niet meer van die ellendige vreetbuien die ik vroeger had. Dat ik na een half brood nog niet zat ben. Ik kan me redelijk in toom houden, vergeleken met toen. Maar gisteravond weer ijs. Een halve doos! Een halve liter! En het was heerlijk! Misschien was het toch teveel suiker voor me, en voel ik me daardoor uit mijn hum. 
Ik moet ook toegeven dat ik nog geen meter bewogen heb, deze week. De puf er niet voor. Een grieperig gevoel met vastzittende hoest en benauwdheid maakt het plaatje compleet. Dan ga je niet naar buiten. Tenminste ik niet. En eigenlijk moet ik het gewoon doen. Een rondje om de vijver, een wandelingetje van tien minuten. En op het moment dat ik me voorneem om mijn schoenen aan te trekken, gaat het regenen. Nee, ik heb geen zin om me nat te laten regenen, ik ga straks wel. 
Ik moet ook wel, want ik heb immers aan mijn Rots gevraagd of ik mijn koolhydraten kan weg lopen. En dit antwoordde ze me: Ik zag je vraag over koolhydraatbeperkt of caloriebeperkt. Het is idd niet hetzelfde. Maar als je beweegt verbruik je wel koolhydaten. Als je beweegt maak je je lijf ook minder insulineresistent. Het is eigenlijk wel de helft van het resultaat. Als je daarbij kunt letten op het verminderen van de koolhydraten, is de kans dat je je snel fitter gaat voelen heel groot. Dus eigenlijk zit ik in een vicieuze cirkel! Ik voel me rot, ik wil suiker. Ik eet suiker en voel me rot. En dan beweeg ik ook niet!! Dit moet doorbroken worden! 

donderdag 29 november 2012

Beetje down


Veel volgers heb ik niet, en maar een handjevol mensen weten dat ik deze blog schrijf momenteel. Aan de ene kant vind ik het jammer, ik wil een soort taboe doorbreken. En aan de andere kant wil ik  liever in de vergetelheid. Niet te veel opvallen, want dan kunnen ze ook niet kwaad over je spreken. Die tweestrijd heb ik vaker in mee. En als ik erin geloof schijnt het bij mijn sterrenbeeld te horen. En een ander gaat me vertellen dat het gewoon mijn rugzakje is die ik mee zeul. Wie zal het zeggen. Feit is wel dat ik in mijn jeugd erg veel gepest ben met mijn omvang. Ik heb me erg verloren gevoeld, erg eenzaam. En ik had een vriendje. Dat vriendje was eten. Ja, die bekende vicieuze cirkel. 
En nog, wanneer ik mij onzeker voel eet ik. Nadenken gaat beter met een zak chips of iets anders wat op dat moment maar voor handen is. Of is het even aan niets denken? 
Momenteel zit ik een beetje in een impasse. Ik steek niet lekker in mijn vel. Of dat door de nodige ontstekingen in mijn lijf komt, of de antibiotica-kuren of de insulineresistentie, ik weet het niet. In gedachten ga ik de keukenkastjes langs. Ga ik scannen waar nog wat te eten valt. 
Vorig jaar ben ik gestopt bij mijn werkgever, het gaf me totaal geen voldoening meer en het zoog gewoon de energie uit me. Een goede beslissing om te stoppen dus. Het gekwakkel met mijn gezondheid was een stuk minder. Maar goed, op een bepaald moment wil je weer meedoen, weer wat collega's om je heen en ook financieel kan je wel weer wat extra's gebruiken. Zeker in deze tijd. Een leuke tijdelijke job kondigde zich aan. En die werd iets langer dan gepland. Veel verantwoording heb ik niet, het nalopen van dossiers en zorgen dat wat er instaat ook klopt met het systeem. En nu begin ik weer te kwakkelen met mijn gezondheid. Oké, Eega heeft ook een tijdje in het ziekenhuis gelegen, dus dat vrat ook energie. Ik kom totaal niet meer toe aan de dingen die ik leuk vind, die me energie geven. Morgen maar gauw bellen voor de uitslag, en dan kunnen we verder! 

Spanning


Mijn bloed is geprikt en waarschijnlijk kan ik al bellen voor de uitslag. Maar ik durf niet goed. En toch zal er niets veranderen. Ik ben een weg in geslagen die ik ook moet hebben als de uitslag positief is. En als de uitslag negatief is, zal ik ook deze weg gaan bewandelen. Het mankeren, dat is het enge. Als het positief is dan mankeer je wat. In mijn ogen ben ik dan een kneusje. Wat ik ook al ben met mijn luchtwegen. 
Voor mij voelt het nog een beetje alsof ik vrijwillig deze afslag heb genomen. En vrijwillig is goed, dan is de kans van slagen het grootst. Als het moeten wordt, wordt het in mijn hoofd een ander verhaal. Een soort roze olifant! Wanneer je niet mag denken aan een roze olifant zie je het beest erg gedetailleerd voor je! 
Ik kwakkel nu met mijn gezondheid, en heb voor mijn gevoel mijn energie nodig. Niet alleen gevoel trouwens, ook gezond verstand. Juist nu is de drang naar suiker groot! Want daar haal ik mijn energie vandaan. Omdat ik nu kwakkel is het iets zwaarder voor me om positief te zijn. Heb geen puf, ben enorm verkouden met zware vastzittende hoest en kan dus niet naar buiten. Ik kan dus niet even een lekker stuk langs het water lopen om me weer op te laden. Of om mijn extra calorieën weg te trappen. Ik moet nog ergens een stappenteller hebben liggen. 

Trouwens een leuke vraag voor mijn Rots: koolhydraten-beperkt betekent dat ook zo weinig mogelijk calorieën?? Met andere woorden: kan ik ook koolhydraten weg lopen?? Of denk ik nu te simpel?? 

dinsdag 27 november 2012

Bewust

Bewust worden van mijn lichaam. Dat is nu waar ik mee bezig ben. Kijken hoe het reageert, waarom het reageert en wanneer het reageert. Ik vind het maar niets. Want dit betekent dat ik moet nadenken over wat ik eet. En wanneer ik eet. Maar vooral dat wat ik eet.
De komende tijd moet ik vooral suiker laten staan, en brood en mag ik af en toe nog maar eens een bord pasta. O help, dat gaat me niet lukken. Ik ben dol op zoet, het kan me niet zoet genoeg zijn! En brood, als ik één maaltijd op zou moeten geven zou het eerder de warme maaltijd zijn dan brood. Ik ben gek op brood! En dan hoeft er nog niet eens zoet beleg op. En ik ben dol op pasta, maar ook aardappels met jus en groente vind ik best smullen, maar dan wel een kruimelige aardappel en donkere jus met het liefst doperwten en worteltjes. Het water loopt me al in mijn mond!
Wat heb ik bewondering voor mensen die chocolaatjes kopen en daar echt de hele week mee toe kunnen. Die elke dag een chocolaatje nemen, maar één!! Nummer twee is eigenlijk nog lekkerder en weet je dat nummer vijf helemaal niet te versmaden is!
Bewust van mijn lichaam ben ik al. Ik zie ook wel de blikken, ik zie mezelf ook wel eens op foto's en dan zijn nog de makkelijke dingen. Bij je vriendin op de bank ploffen, die enorm onder jouw gewicht kraakt. Dat is echt een moment waarbij mijn hart een slag mist. Maar breed glimlachend natuurlijk, want ze mag het niet merken. Of gezellig een terrasje pakken en naar het saaiste terras moeten omdat je daar tenminste tussen de stoelen past, is ook zo'n heerlijk moment. Twee keer door een tuinstoel zakken! Goed, de stoelen waren oud maar toch, het is een ervaring die je meeneemt richting andere tuinstoelen. Nog een leuke, die nieuwe toiletten van tegenwoordig. Die uit de muur komen. Als ik bij Ikea ga plassen, zakt ie voor mijn gevoel altijd een centimeter of vijf!
Ik vind het niet erg om een volle vrouw te zijn, maar de laatste tijd voel ik me meer een American Fat Lady. En dat wil ik toch niet!

Insulineresitent

Insulineresistent! Weleens van gehoord? Ik nog nooit! Ongevoelig voor insuline. Ho, wacht! Dat klinkt als suikerziekte! 

Mijn Rots stuurt me informatie die ik aandachtig door lees. Hypoglykemie valt gelukkig af, alhoewel ik dat wel in eerste instantie dacht. Koude handen en voeten zijn wel een symptoom maar treden veel later op. Bij mij is het ongeveer na een kwartier tot half uur. Volgens de informatie van mijn Rots twee tot vijf uur. Nee, dan heb ik allang alweer ergens anders op gekauwd! Transpireren doe ik ook niet. Soms wel, maar niet overmatig. Wazig en dubbelzien komt alleen voor als ik erg gedronken heb. En trillen doe ik eigenlijk nooit. Gelukkig, hypoglykemie kan ik dus wegstrepen. Dat wil niet zeggen dat ik geen risico loop, trouwens. Een onregelmatig eetpatroon, ja heb ik. Lange tussenpozen tussen de maaltijden? Geen moeite mee. Overmatige lichamelijke inspanning? Nou, als een slank iemand mijn overgewicht mee moet sjouwen.. Haha, nee, geen overmatige inspanning voor Mudbabe. Een onvolwaardige voeding, ja daar kan ik me wel wat bij voorstellen en chronische stress staat vooraan bij mij. 
Voor de volledigheid heeft mijn Rots ook informatie over insulineresistentie mee gestuurd. En daarbij hoort een koolhydraatbeperkt dieet. En gelukkig, je hoeft geen suikerziekte te hebben om insulineresistent te zijn. Klachten die horen bij een schommelende bloedsuiker zijn vermoeidheid en lusteloosheid, moeilijk af kunnen vallen, een sterke behoefte aan zoetigheid en snel na een maaltijd een soort honger-gevoel te hebben. Bingo!! Mijn Rots heeft gelijk! Insulineresistentie!!

maandag 26 november 2012

Help

Vandaag mijn bloed geprikt. Kijken hoe mijn bloedsuiker er voor staat. Mijn Rots vertelde me dat dat ook maar een momentopname is, maar ach, ik moest toch al voor wat anders bloed afstaan dus nog maar een kruisje extra op het formulier! En in de auto, na het bloedprikken bedenk ik me ineens dat ik het afgelopen weekend weinig last heb gehad van koude handen, intens koude handen. Ik heb momenteel antibiotica tegen een blaasontsteking, zouden mijn koude handen door de blaasontsteking zijn veroorzaakt? Of komt het doordat ik mezelf afgelopen weekend vrij weinig suiker gegund heb. Hoe kom ik er achter? En wil ik er eigenlijk wel achterkomen? Wil ik niet liever doorzetten? Ja, dat laatste klinkt wel goed. Doorzetten... Is iets wat enorm in mijn straatje past! Want ik sta wel bekend als een enorme doorzetter in de ogen van een ander. In mijn eigen ogen geef ik veel te gauw op.  Drie jaar sportschool met een enorme hekel aan fitness, de een vindt het doorzetten. En ik vind het falen want het heeft toch geen resultaat gehad. Bij mezelf! Bij een ander niet. Een ander zou ik ook prijzen over die lange periode, en zeggen dat als het niet meer lukt dan lukt het niet meer. Ja, ik kan een lat aardig hoog legen voor mezelf! 

Ik ga de uitslag afwachten!!

zondag 25 november 2012

Het heden

Er moet me even wat van mijn hart. Door de vorige stukjes lijkt het nog of ik nu nog dagelijkse vreetbuien heb, en dat ik een eenzaam bestaan leid. Dit is niet zo! Ik vermaak me prima. Heb fantastisch vrienden, een heerlijke echtgenoot en fijne ouders. Eten is niet meer om leegte op te vullen. Eten is gelukkig ook gezelligheid. Alleen wanneer ik me onveilig voel eet ik niet. Krijg geen hap door mijn keel. Maar ik heb niet meer een idee dat ik deze maaltijd in moet halen. Ik kan letterlijk en figuurlijk uit de situatie stappen! Een fijne overwinning!
Vreetbuien heb ik echter nog wel, de zoete smaak van snoep geeft me een gevoel dat ik leef! Gebak kan ik nooit weigeren, hoe ziek ik ook ben! Ik kauw mijn stress weg met snoep, koek en chips. En langzaam wordt dit weer mijn levensstijl! Vorig jaar heb ik veel stress gehad in mijn werksituatie. Hier kon ik ook uitstappen en dit gaf me veel rust. Mijn toekomst is nu veel onzekerder dan toen. Toch had ik toen veel meer stress en begon ik weer met verkeerde dingen te eten. Toen de toenmalige diëtiste mij dus op een energie-arm dieet zette, raakte ik compleet in paniek! Geen suiker, geen koolhydraten, en weinig fruit! Op dat moment kon ik gewoon die drempel niet over! Ik zag mezelf 's nachts al voor de koelkast zitten en alles opeten wat maar een beetje energie oplevert! Dus ik ben uit die situatie gestapt! Heb nee gezegd!
Afvallen lukte niet, fitnessen ging me veel moeite kosten. Ik deed enorm mijn best. Ik trapte me kapot op die hometrainer, of stepper. Maar het lukte niet. In plaats van een niveau om hoog ging ik naar beneden. Ik kon niet meer, en ook de weegschaal werkte niet meer mee. Ik was helemaal leeg en toch ging mijn gewicht niet naar beneden. Mijn begeleider vond het tijd worden voor één op één begeleiding, straftraining zo als ik het noemde. Want zo voelde het. Het is ook niet fijn om ergens heel erg hard je best op te doen en dan te horen krijgen dat het niet goed genoeg is. Dat je nog harder moet. Maar meer dan je best kan je niet doen! Ik ben uit deze situatie gestapt.

Een goede vriendin van me zit ook in het vak. Op zondagmiddag aan haar keukentafel hebben we hier over gesproken van haar heb ik materiaal gekregen wat mij enorm heeft geholpen. Weten wat je dagelijks mag, wat af en toe en wat echt een uitzondering is, geeft ook veel rust. Want het blijkt dat je soms denkt dat je goede dingen eet maar het is niet zo. Hagelslag is beter dan pindakaas!Gewoon door de vetten in plaats van de suiker. Allebei is trouwens een "liever-niet". En je weet natuurlijk zelf ook wel dat beweging erg goed voor je is.

En nu staat ze weer voor me klaar, als een Rots in de branding! Want ik denk dat er wat anders aan de hand is. Na het lezen van deze site dacht ik: o, dat heb ik ook, en dat en dat is ook herkenbaar!  Dus Rots vragen: wat weet je hier van en kan je me helpen. Ze aarzelde geen moment en zei gelijk ja! Mijn Rots!

zaterdag 24 november 2012

Rust

Nu ik eenmaal los ben wil ik alles vertellen. Alles tegelijk, door elkaar het liefst. Wie mij een beetje kent, weet dat ik ook zo praat. Soms compleet met wapperende handen. Als een volgevreten kuikentje die maar niet van de grond af komt. Het blog heeft voor mij dus al een hele therapeutische werking. 
Ook ben ik al aan het stage lopen, zoals ik het zelf noem. Ik probeer van af nu met zo weinig mogelijk snoep, chips en koek mijn weekend door te komen. En als ik wel honger krijg ga ik een vervanger zoeken. Uitzoeken wat ik dan wel lekker vind. 
Zelfs met boodschappen doen sta ik op scherp. Vaak koop ik van lekkere dingen twee stuks! Eentje om nu op te eten en eentje om te bewaren. Voor als er bezoek komt of zo. Vaak is die tweede de volgende dag al de klos, gewoon omdat het zo lekker is. 
Nu sta ik aan het begin van alles. Vertel er makkelijk over. Maar denk er de hele dag aan. Constant ben ik nu met mijn blog bezig. Met eten, of juist niet eten. Scannen of er toch iets lekkers ligt, want stel dat die appels toch rot blijken te zijn. Crackers aan het uit proberen, want ik moet het straks zonder brood doen! O, daar zie ik enorm tegen op. Het moment dat ik echt los ga met het energie-arme dieet. Vandaar mijn stage, vandaar dat ik dingen nu uitprobeert. Die crackertjes voor lunch waren goed te eten. De pannenkoeken vanavond ook!

Dit blog

Ik ben al een tijdje in mijn hoofd bezig met de komende tijd, de kilostrijd. En ook met dit blog. Dit blog wil ik bijhouden om te laten zien dat afvallen voor sommige mensen meer is dan alleen wat kilo's kwijt. Eten om te overleven is soms echt eten om te overleven. Gevoelsmatig. Ik at om me staande te kunnen houden. De eenzaamheid weg kauwen. Mijn grootste vriend was de driedubbele boterham met pindakaas die ik op dat moment in mijn handen had. Waarbij ik elke hap een minuut lang probeerde te kauwen om zo lang mogelijk van onze band te kunnen genieten. Heel veel verdriet heb ik zo weg gekauwd. En was het alleen maar bij die driedubbele boterham gebleven. Nee, daarna had ik nog honger. Echt honger! In bed ging ik in gedachten de keukenkastjes langs, scannen of er nog wat in lag waar ik mijn volgende band mee kon opbouwen. Kaas! Er ligt nog een groot stuk kaas in de koelkast!! En hup, het bed uit en op zoek naar dat nieuwe vriendje.
Altijd met eten bezig. 's Nachts in bed eten, vreten, proppen. En overdag geen hap door mijn keel kunnen krijgen. Niemand mocht me eten zien, want dan was het commentaar niet van de lucht natuurlijk. "Kan wel zien waar jij zo dik van wordt.." Echt, als je dik bent, heeft plotseling iedereen het recht om zich met jouw eten te mogen bemoeien! En iedereen weet het beter. Dus dan maar niet eten. Want niet eten valt niemand op! 
De broodjes voor de lunch in de tas, die bewaarde ik voor in de nacht. Want stel je voor dat de koelkast leeg zou zijn! Dat er geen koekjes meer in de kast lagen! Stel dat er geen eten in huis was! 
Zo heb ik jaren geleefd. Het werd een leefwijze. En heel langzaam sluipen de kilo's er aan. Maar niet kotsen! Niet kotsen! Je hebt het zelf opgegeten, je draagt de consequenties! En daarbij, je hebt net de leegte in je binnenste weg, weg gegeten, dat volle gevoel wil je toch niet kwijt? Nee, met dat volle gevoel ging je heerlijk slapen. 
Langzaam maar zeker kwamen daarmee de kilo's ook. Maar dat hoorde er gewoon bij. Dat zijn de consequenties waar ik mee moest leven. De kilo's werden een muur om mij heen, letterlijk en figuurlijk. Maar de kilo's werden ook mijn zwakke plek, zo tegenstrijdig als het maar kan. En daarover gaat dit blog! Over willen en niet kunnen, of kunnen en niet willen.. 

Het begin

Ik ben niet een type die de hele dag maar met haar gewicht in de weer is. Die bij het kijken in de spiegel niet alleen haar haar checkt maar ook of de rolletjes om haar middel niet opvallen. Nee, zo ijdel ben ik niet. Die zwemband zit er gewoon, die kan ik niet verstoppen. Eigenlijk steek ik wel lekker in mijn vel, ik hou van lekker eten (heb trouwens nog nooit iemand gehoord die van vies eten houdt) en ik weet dat lekker en veel eten consequenties met zich mee draagt. Ik ben binge eater. Ik prop, ik eet een gevoel van leegte weg. En ik kots niet, want zo kan ik mezelf straffen. En mijn straf zijn de kilo's. Ik ben gewoon lekker consequent, als ik wil eten moet ik ook de gevolgen van dit eten dragen, de kilo's dus.

Voor twee jaar terug heb ik het geprobeerd bij de sportschool. Een diëtiste! Omdat ik het toch allemaal een kans wilde geven, er niet al te cynisch in wilde stappen, heb  ik al mijn kaarten op tafel gelegd. Gesproken over mijn excuusgedrag, en ontwijkgedrag. Ja, ik wilde echt wel. En toch, na een half jaar was ik er klaar mee! Eten is voor mij niet iets wat er bij hoort. Eten is voor mij niet weten dat je beter dieetmagarine kan nemen, en dat die van de Aldi net zo goed is, maar dan stukken goedkoper. Eten is iets waar ik de hele dag mee bezig ben. Ik raakte gewoon in paniek toen ik het energie-arm dieet zag. Dit betekende namelijk dat ik veel niet mocht hebben en veel van die dingen helpen me de dag door. Niet alleen door ze op te eten, de gedachte dat ik ze in de kast heb liggen is vaak al genoeg.
Deze diëtiste zit verbonden aan een sportschool, en ook daar ben ik geweest. Of liever gezegd: daar ben ik begonnen. Jarenlang heb ik het volgehouden. Veel personeel zien komen, en ook genoeg weer zien gaan. Ik was het inventaris. Iemand die totaal niet van fitness houdt, maar wel haar stinkende best deed. En in eens was de koek op! Het afvallen lukte niet. Het excuus van vet in spieren ging er nog wel in. Maar daarna stagneerde het. En zou ik één op één begeleiding krijgen. Toen knapte er wat. Ik wilde niet meer! De koek was op!

Maar er is iets wat mij dwars zit, ik begin kwaaltjes te krijgen. Kwaaltjes die naar alle waarschijnlijkheid bij overgewicht horen. Er zijn dingen die zeggen dat het anders moet, die me maken dat ik bewust word van mijn lijf en mijn omgang. Ik moet de strijd wederom aangaan. En ik moet winnen en overwinnen! En daarover gaat mijn blog!