Laatste afscheid

Over twaalf uur gaat het beginnen, het laatste afscheid. Ik heb mijn brief klaar, ik heb de foto klaar. Alles is doorgesproken met Leo. Tijd om pa nog één keer flink in het zonnetje te zetten. Daar waar ie juist zo'n hekel aan had. Dat vond ie helemaal niet nodig.
Ik begin steeds meer te herinneren van pa zijn goede tijd, en dat is zo fijn. Ik ben dubbel gezegend want ik heb zelfs ook de verkeringstijd van pa en ma mee mogen maken. De blikken over en weer. Hoe trots ie naar mama kon kijken. Of gewoon dat ene knipoogje naar haar, als ze weer eens het middelpunt van de belangstelling was. En ondertussen vraag ik me af hoe lang geleden dat het al is dat we dat voor het laatst gezien hebben. Ik denk op die ene vakantie op Vlieland. Waar we allen heerlijk ontspannen waren. Waar pa en ma ontspannen waren. We hadden toen al bericht gekregen dat de aderen van pa niet helemaal goed waren. En of ie nu om zijn hart niet mocht fietsen of vanwege de omleidingen in zijn knieën, ik weet het niet meer. Daar had ik mams voor om zulke dingen te onthouden. Mams wist dat! En eigenlijk is het helemaal niet belangrijk.
Gisteren ging het even mis, we waren in het verpleeghuis. Er was een verpleegster die ik niet kende. En we mochten de kamer niet leeghalen want vanwege die bacterie was dat moeilijk. Zij wist helemaal niet hoe en wat. En dus naar de andere huiskamer, pa zijn vriendinnetje had daar dienst. Die heeft met ons de kamer leeggehaald. Papa zijn paardje, foto's en de deken en ook zijn rolstoel meegenomen. Gek, ze zijn als de dood voor die bacterie, maar toch stond zijn rolstoel op de gang.
Het verpleeghuis geeft wel vaker dubbele signalen af, mams kon daar helemaal gek van worden. Pa zijn vriendinnetje zou voor de rest zorgen. De kleren worden afgevoerd. Want ineens konden die ook niet mee vanwege de bacterie. Terwijl de verpleger had gezegd dat die toch gewoon in de kast hingen, dus niets mee aan de hand. Het zijn maar kleren. En toch gisteravond op de bank had ik er last van. Het ging te snel. Kleren waar mams zo trots op was, zo zuinig vooral worden nu gewoon vernietigd. Pap zijn mooie vest en mooie jas. Zomaar weg door een stomme bacterie. Maar wat wil ik dan? Die kleren bewaren op zolder? Die al helemaal vol staat! Of op een zielige avond op de bank zitten in de jas van pa? Oo, dat zou hij verschrikkelijk vinden! En daarbij, ik besef me ineens dat zijn luchtje al een hele tijd weg is. Hij rook vroeger altijd zo lekker, altijd een heerlijke aftershave op. Dat heeft ie al heel lang niet gedaan. Hij wist op een bepaald moment niet eens meer hoe hij het moest gebruiken. Smeerde het in zijn haar.
Maar goed, het zijn maar kleren. En ze zijn weg! De kamer is leeg. Ook zijn geest is weg uit het verpleeghuis. En toen lief en ik vandaag de bloemen op de kist zetten, was ie daar ook niet meer. Hij is weg. Hij is bij mama! En die gedachte sterkt me zo! Het doet me denken aan hun verkeringstijd. Ze zitten vast samen met een goed glas naar beneden te kijken. Met trotse ogen, dat hoop ik wel! En af en toe die speciale blik naar elkaar! Ik zal ze zeker missen, maar ik ga eerst zelf nog een tijdje speciaal naar mijn eigen man kijken!!