Mijn hart breekt

Vandaag bij mijn vader in het verpleeghuis geweest. Er staat een oude man in het keukentje een peer te eten. Hij heeft moeite met het eten van de peer. Hij kijkt me aan en ik weet niet of ie me herkent. Ik weet even niet of er bloed of chocolade om zijn mond heen zit. Ik wil het antwoord ook niet weten, ik ben bang dat het bloed is. Maar het is aannemelijk dat het toch chocolade is.

R. en ik gaan zitten, meestal komt mijn vader er wel bij zitten. Alleen ziet ie ons nu niet, hij staat met de rug naar ons toe. Ik zie pa moeite hebben met de schil van de peer. Ja, als ie nog niet zo rijp is, kan dat hard zijn. Hij krijgt het niet weg. Hij legt de stukjes schil op het senseo-apparaat. Hij trekt eens aan het apparaat, geen idee waar het voor dient. Ik zie zijn onrustige ademhaling. Ik zie dat ie wankel op de benen staat. Hij is totaal van de wereld. Het overlijden van mam is erg bij hem aangekomen. 

En dit zijn ook de momenten dat ik haar mis. Even overleggen wat we nou met die man aan moeten, even het verdriet delen. En toch bekruipt mij ook de gedachte dat dit haar nu bespaard is. Want zo goed als mijn hart breekt, zou die van haar ook breken. Misschien nog wel harder dan dat van mij. Pa was haar rots in de branding, haar rustpunt. En omdat ze altijd moest zorgen, zou ze weer elke dag gaan. Elke dag weer van zich zelf inleveren om voor pa te zorgen. Ik weet zeker dat ze dan rond half vijf bij ons binnen zou stappen, vol verdriet! En ik zou dat verdriet niet eens weg kunnen nemen! 

Na een dik kwartier besluiten R. en ik om maar naar huis te gaan. Pa gewoon lekker in zijn eigen wereld te laten. Ik veeg mijn tranen weg en zeg: "Dag pa" en hij zegt: "Dag meisje" zoals ie altijd deed. Tot aan de uitgang lopen de tranen over mijn wangen. En nu ik dit opschrijf weer. 

Komende dinsdag hebben we een afspraak over de verzorging van pa, dat ie echt onder mijn vleugels komt. Het is bij een maatschappelijk werkster waar mams ook lekker haar ei bij kwijt kon. Zij is er speciaal voor mensen met een demente naaste. Ik zal haar hulp nodig zijn. Het is voor mij moeilijker om met de ziekte van pa om te gaan dan met het plotseling overlijden van mams. Het verscheurt me!!