De telefoon gaat, R. neemt op. Ik hoor hem vriendelijk antwoord geven maar zie dat ie langzaam boos wordt. Ik kijk naar hem en ik heb geen idee wie hij aan de lijn heeft. Dan wordt het gesprek beƫindigd en vertelt ie me dat het het verpleeghuis was, en dat we pa zijn kamer leeg moeten halen. Ik kijk met grote ogen. Dat was toch geregeld? Echt, ik krijg gewoon een punthoofd van die communicatie daar!
Tijd om er lang over na te denken is er niet. Want we gaan een avond uit. Ons uitje staat al heel lang gepland, en we hebben er best wel zin in. Het is wel een eindje van huis. In de stad aangekomen worden we bloednerveus van alle mensen om ons heen. Het voelt te vroeg, de mensenmassa om ons heen kunnen we nog niet aan! Het is een mooie test, waardoor we zeker weten dat we echt nog even rustig aan moeten doen. De afgelopen tijd is echt te slopend geweest.
's Morgens laat lief mij slapen. Hij weet dat ik tegen de morgen pas in slaap val en vindt dat ik die slaap nodig ben dus laat ie me liggen. En dus gaat ie alleen naar het verpleeghuis om papa zijn spulletjes te halen. Nu krijgt ie te horen dat de spullen niet met alcohol hoeft schoongemaakt te worden maar dat een gewoon sopje voldoende is. Weer een andere boodschap dus! Voor R. is de maat vol en hij dient een klacht in. Gisteravond op onze terugweg hebben we het samen nog over het verpleeghuis gehad. De onduidelijke boodschappen en andere verhalen gaven mijn moeder ook veel stress en veel verdriet. In de korte tijd dat wij verantwoordelijk waren voor de zorg van pa hebben we ook al verschillende antwoorden gekregen. Ik heb gisteravond zelfs tegen R. gezegd dat ik een heel wrang gevoel krijg bij de laatste maanden van mijn vader. Dat ik gewoon begin te twijfelen dat er goed voor hem gezorgd is. Dat voelt naar! De verzorgenden en verpleegkundigen ken je persoonlijk en je weet dat ze hun best doen, maar duidelijk geven ze niet. Het is te duidelijk dat ieder het op zijn eigen manier doet.
R. heeft de spullen van mijn vader naar het grof vuil gebracht. Weg! We dachten toch al dat het weg was. Pa zijn goede kleren zijn in de bak voor het Leger des Heils terecht gekomen. We hopen dat we er nog mensen blij mee kunnen maken!
De dag is nog niet afgelopen. Er zijn nog twee grote dingen die van mams huisje naar ons moeten. R. rijdt nog een paar ritjes. Ik heb eergisteren al afscheid genomen van het huisje door schoon te maken. De plek waar mams lag heb ik met dikke tranen schoongemaakt. Ik heb mijn best gedaan.
En dan als we denken dat het klaar is, bedenken we dat we de meterstanden nog niet hebben. Het energiebedrijf kan de meters van afstand uitlezen, maar het waterbedrijf niet. En zo ben ik dus toch nog mee. Echt, dit keer is de laatst keer dat ik het mams huisje kan noemen. We maken een foto van de waterstand en brengen dan de sleutels naar de woningbouw. Een hoofdstuk wordt afgesloten. Het boek is dicht, zal mams wel zeggen. Maar ik heb een idee dat het nu pas gaat beginnen. Want wat voel ik een gemis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten