zondag 30 december 2012

Duidelijk

Lig in bed met verbazing naar mijn handen te kijken. Ze worden koud. Ja, ik heb net een paar dropjes in mijn mond gestoken. Ik heb namelijk een zak drop naast bed liggen want ik voelde me de afgelopen dagen grieperig en hangerig. En na het eten van de drop krijg ik weer koude handen. Dat gevoel was ik al bijna kwijt. Na het eten kreeg ik niet meer van doe extreem koude handen, een klein beetje maar. Dat ik nu wel weer enorm koude handen krijg is voor mij een teken dat ik de afgelopen paar dagen te veel suiker tot me genomen heb. Ja, ik begin mijn Rots echt te geloven! Het kan niet anders! Al een paar dagen eet ik een handjevol drop, gisternacht heb ik heerlijk van ijs genoten. Ik ben dol op stroopwafelijs en met gemak en met schaamte lepel ik een bak zomaar weg. Nog net geen liter. Afgelopen nacht is dat maar een halve geworden trouwens. Met moeite heb ik het bakje uit mijn eigen handen kunnen rukken en na verstandig geharrewar met mezelf de helft weer in de vriezer gelegd. Ja, straks geen last meer van overgewicht maar schizofreen! Vanavond met Eega aan de patatten gezeten, met een bamischijf. Ja ik heb mijn suikers en koolhydraten weer binnengekregen, besef ik nu. Want gisteren was het vrijdag en dan hebben wij stokbrood als avondmaal. Een enorme bevestiging krijg ik nu dus. Ik zat op de goede weg! Er zijn nog een aantal dingen die dat aangeven, mijn lopen wordt iets beter. Het gaat me wat makkelijker af. Een bepaalde moeheid is er wat uit. Ik kan het niet uitleggen maar die drie jaar sporten die hebben mij dat gevoel niet kunnen geven. Mijn stappen zijn iets groter en iets sneller, nu moet ik gaan trainen om het wat langer vol te houden. Misschien zelfs maar weer onder begeleiding fitnessen bij de fysiotherapeut. Want stiekem mis ik dat ook wel. Na die drie jaar was ik er wel klaar mee. Het was voor mij een frustratie dat ik gewoon niet verder kwam. Dat ik na drie jaar de steps op stand 1 had. O, dat ding heb ik zo vervloekt! En wat was ik blij dat ik er van af was. Maar ik mis het, het je echt afbeulen. Kijken wat je in je hebt. Eens kijken of ik het vergoed kan krijgen van mijn zorgverzekeraar, dat kon drie jaar geleden ook.

maandag 24 december 2012

Kerstgedachte

Ik word enorm nerveus van deze dagen. Vooral omdat je van alle kanten en hoeken geconfronteerd wordt met eten. Lekker eten. De lekkerste recepten komen voorbij, en ook qua hapjes en drankjes komt het nodige voorbij. Vandaag is zo'n dag voor de kerst dat veel mensen nog boodschappen moeten doen en het nodig vinden om jou te vertellen wat ze allemaal wel niet nodig hebben. Allemaal koolhydraten komen voorbij en die passen niet in mijn nieuwe voedingsschema. Ik word er treurig van, en als ik treurig word krijg ik zin in zoet! En ik laat me opjutten, ik ben bang dat ik veel te weinig in huis heb. Dat ik ook hamsteren moet. Dat ik ook winkelwagentjes vol suiker, koolhydraten en vet moet halen om na deze dagen als een plofkip op de bank te zitten! 
Meestal ben ik tegen het einde van het jaar ook melancholisch, ik denk na over het afgelopen jaar. Weer een jaar voorbij met vele dalen en gelukkig ook wat pieken. Eén grote dieptepunt was het afscheid moeten nemen van een dierbare, wat juist in deze dagen voelbaar is. Het was de enige binnen de familie die heerlijk kon genieten van ons meegebrachte rollade! En meer van die kleine dingen. Een persoonlijk dieptepunt was mijn strijd met mijn jobhunter, die me het liefst in een grijze muis zat veranderen omdat ik dan beter te plaatsen ben. En ondertussen me complimenteerde met mijn uitstraling en kracht. Ik werd er helemaal onzeker van. Juist in mijn jeugd heb ik me in zoveel bochten gewrongen om maar niet op te vallen. Van introvert meisje ben ik veranderd in een zwaan die durfde te laten zien wat ze in huis heeft. En plots mocht dat niet meer. Moest ik weer een grijs muisje worden. Je kan veel van mij zeggen maar een grijze muis ben ik echt niet. En ja, ik heb een lichaam wat opvalt, daar kan je ook geen grijze muis mee worden! 
Ja, een jaar is bijna voorbij en voor mijn gevoel ben ik niet een steek verder gekomen. Als Eega dit leest zal ie wel zachtjes met zijn hoofd schudden, hij kan zo tien dingen opnoemen waarin ik wel vooruit ben gegaan. Op eigen kracht een tijdelijke baan vinden bijvoorbeeld, die in eerste instantie maar voor vier weken zou zijn en uiteindelijk 5 maanden werd. Of het beginnen van een stage voor een nieuw eetpatroon. Uit eigen beweging en niemand die zei dat het moest. 
Mijn baan ben ik kwijt in januari. beter gezegd mijn regelmaat, want ik wist dat het maar tijdelijk zou zijn. En ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar ik schijn toch ook een beetje regelmaat nodig te hebben. En het geld wat het met zich mee brengt, maar daar wil ik het nu niet eens over hebben! 
En natuurlijk zijn er ook positieve dingen te noemen, gelukkig wel anders had ik allang een greep gedaan in de suikerpot! Het lopen gaat me wat beter af, ben niet meer moe na honderd meter. Met grote stappen ben ik zomaar aan het einde van de straat, Eega schrikt er van! Alleen kan hij het tempo wat lang volhouden dan ik, met het gevolg dat ik toch nog helemaal buiten adem de winkel in loop. Maar het begin is er! En als iets je makkelijk afgaat, wordt het steeds leuker! En zo wil ik straks ook mijn onzekerheid de baas worden. En zal ik laten zien dat ik wel helemaal zelf een inkomen kan vergaren, dat ik echt eigen baas ben!

zondag 23 december 2012

Groot, groter, grootst

Ik voel me groot, groter dan normaal. Het voelt echt of ik een grote tractorband onder mijn vel heb zitten. Zelfs het ademen lijkt moeizaam te gaan. Dat laatste komt waarschijnlijk meer door mijn astma, het maakt me echter wel vermoeid. En die tractorband komt waarschijnlijk voort door mijn menstruatie. Ik moet namelijk ongesteld worden. Dan voel ik me een reus! Dan sta ik liever in de bus dan dat ik naast een wildvreemde ga zitten. Of er tegenover. Of dat ik me op zo'n eenpersoons plekje wurm. Die zijn erg! Ik denk dan altijd dat de hele bus aan mijn komt blijft hangen bij het op staan. Nee, ik sta wel. 
In winkels voel ik me een kat met snorharen. Daar waar mensen staan probeer ik al snel in te schatten of ik er langs kan of toch om moet lopen. In drogisterijen is dat vaak erg, die gangpaden zijn erg nauw! Twee personen moeten elkaar bedachtzaam voorbij. Hoe vaak heb ik daar wel niet gestaan om te kijken naar iets wat ik eigenlijk niet nodig ben. Gelukkig heb ik ook goede dagen, dan boeit het me niets en druk ik iedereen aan de kant. Heb ik gewoon lak aan de wereld en zet mijn breedste glimlach op en heb lol. En mensen maken dan ruimte voor je. Nu niet. Iedereen wil eigenlijk wel door je heen. En je voelt je al uit je hum! En dit alles is zeer bevorderlijk voor je lekkere trek want chocolade helpt altijd!

donderdag 20 december 2012

Stilte

Momenteel heb ik weinig tijd om over dingen na te denken. Ik slaap, ik werk en ik reis. Uit deze drie dingen bestaat mijn dag. Ik heb weinig tijd om over eten na te denken, probeer me er voor af te sluiten. Want zo aan het eind van de middag is de behoefte aan een grote zak drop enorm groot. Heerlijk, het ene dropje na het andere dropje in mijn mond steken. En ik heb niets bij me! Erg vervelend. Maar als ik thuis kom heb ik geen tijd om die behoefte te bevredigen, Eega heeft dan namelijk het eten al bijna klaar. We drinken nog even een bakje thee en dan gaan we eten. Ik eet gewoon mijn aardappels en groente. Ik kan mijn aardappeltje niet missen, ik vind het veel te lekker om mijn groente met aardappelen te prakken met wat jus! Elke avond eet ik vol smaak mijn eten op.
Mijn klus loopt op het einde, waarschijnlijk zit ik weer thuis in januari. Stiekem zie ik er nu al tegenop. Mijn regelmaat zal dan wegvallen. Ik hoef 's morgens niet meer zo nodig het bed uit, vooral niet als het koud is. En ja, er liggen nog genoeg klussen te wachten, maar die kunnen ook in de avond. Of telkens uitgesteld worden, daar ben ik ook goed in. Dus tijd voor scherpe to-do-lijstjes. Dus dan moet ik én op mijn eten letten én op mijn regelmaat..
Ik wil het wel graag, want ik merk dat het goed voor me is. Zat ik vorige week nog te snotteren en te klagen, merk ik nu gewoon dat mijn lichaam zich wat prettiger voelt. Zelfs mijn poeperij wordt regelmatig! Door het koolhydraatvrije brood dat ik doordeweeks krijg, stinkt het wel wat meer, geloof ik. Maar gelukkig, poepen doe je nog steeds alleen!

maandag 17 december 2012

Beperking

Nadenken met een volle buik, ja! Vanmiddag samen met Eega oliebollen gekocht en doordat ik een dutje ging doen was mijn zakje krentenbollen onaangeroerd. Nu kon ik niet in slaap komen, het gesnurk is net iets te luid en ik kan ook mijn gedachten niet stil krijgen. En dus maar even bloggen. Het is twee uur en in mijn buik voelt vol door de krentenbollen. Ze waren erg lekker! Ik schrijf dit blog niet om zielig gevonden te worden of medelijden te willen. Ik ben niet zielig. Ik heb alleen last van overgewicht. Dat is geen handicap maar een beperking! Eega en ik praten er over, soms vallen er bij mij ook ineens dingen op zijn plaats. Dat ik geen hoogtevrees op keukentrapjes heb, maar gewoon geen vertrouwen. Verkrampt sta ik op treden, om elke trilling te voelen. Voelen of de trap me wel houdt. En na een kwartier ben ik zo verkrampt en bekaf dat ik mijn schilderklus op moet geven. Kwaad ben ik dan en ook verdrietig. Waarom kan ik niet gewoon ontspannen? Tijdens mijn lagere schooltijd heb ik een stevige jongen een met zo'n gymnastiekkast om zien vallen. Hij zou er op springen maar kwam niet hoog genoeg en daar ging ie. De kast viel op de zijkant. En sindsdien durf ik een stuk minder. Dat heeft alles met vertrouwen te maken. Eén leerkracht heeft me ooit zover gekregen dat ik ging bokje-springen. Een hoge bok en een springplank. Wat was ik trots op mezelf! Het is bij één gymles gebleven. En een jaar later kreeg ik een andere leerkracht, die me op mijn zenuwen werkte. Nu snap ik de functie van gymnastiek, vertrouwen in je lichaam krijgen. Toen was het een enorme straf voor me! Mijn lichaam is ook een handicap in kleine winkeltjes met nauwe gangpaadjes en vol prullaria. Met de angst om van alles om te stoten loop ik heel bedachtzaam en behoedzaam. Soms sta ik voor mijn gevoel helemaal klem. Maar gelukkig kan ik er toch altijd weer tussenuit komen. Misschien heb ik wel onzichtbare snorharen. Wat mij het meeste stoort is dat andere mensen direct hun mening over je klaar hebben. Neem nou de benoeming van Sharon Dijksma als staatssecretaris. Sharon is geen slanke vrouw en dus is het enige waar men op diverse websites kan praten is haar omvang. Ik wil ook graag de politiek in, maar dit vind ik zo erg! Menigeen zal dan tegen me zeggen dat ik dan niet op die sites moet kijken, maar dat kan ik niet! Dat is struisvogelpolitiek en daar doe ik niet aan!! En natuurlijk weet ik dat het meer zegt over die ander, die achter een nickname lekker een ander zit te bespotten. Die nog niet zolang geleden het erg vond dat iemand zelfmoord pleegt omdat ie gepest wordt. Maar dat diegene dat misschien ook aan zichzelf te danken had dat ie gepest wordt. En nu schrijft diezelfde dat dik zijn een keuze is. Beste wie-dan-ook, de broek die je aan hebt is je keuze! Niet de maat van die broek!

vrijdag 14 december 2012

Weekend

Ik kon de verleiding niet weerstaan gisteren. Eega had avonddienst en ik had rond zeven uur een afspraak. Het avondeten schoot er natuurlijk bij in. Ik ga immers rond de klok van vijf bij mijn werk vandaan en moet dan nog een uur rijden om thuis te komen. En nu ik het zo opschrijf, bedenk ik me dat ik best een half uurtje thuis had kunnen bivakkeren en dus kunnen eten. Maar bedenk me ook dat de gemiddelde pizza twintig minuten in de oven moet. En tja, hoeveel koolhydraten zitten er wel niet in pizza! Ik sla heel makkelijk mijn avondmaal over, dus dat dat gisteravond ook gebeurde is voor mij heel logisch. Eega kwam me in de stad ophalen en we moesten nog tanken. Bij het tankstation zit een junkfoodspecialist met een heel grote gele M; de MacDonalds. En ja! Nu heb ik trek dus ik wil Maccen! Een wrap met kip en een hamburger voor een euro en natuurlijk ook wat frites. De eerste hap van de hamburger was erg bevredigend, wat lekker!! De frites zijn het laatst aan de beurt. Volgens mij zit daar zoveel zout op dat menig dorp daar een week de gladheidsbestrijding mee kan sponseren. Maar naar een uur ben ik gewoon misselijk. Het eten ligt me niet lekker op de maag. Eega en ik hebben daar vaker last van, daarom nemen we tegenwoordig het meeste kip. En elke keer zeggen we tegen elkaar dat het voorlopig de laatste keer was. Hier kunnen we ons redelijk aan houden, maar op een of ander manier gaat het toch weer trekken. Vandaag ben ik zelfs lichamelijk uit mijn hum. Rond koffietijd boerde ik nog wrap op! Het voedsel van de Mac is dus maar zeer beperkt bevredigend, namelijk de eerste vijf minuten. 
Nu is het weekend, het is vanavond mijn sportavond. Eega en ik vinden het heerlijk om daarna voor de tv te zitten met een stokbroodje. Kruidenboter, eiersalade en filet americain en leverworst. Altijd zeg ik dat ik er een wijntje bij wil, maar als het dan zover is ben ik te moe. En neem dan vaak frisdrank of ranja. 
Morgen wordt voor mij een zware dag, ik kan niet compenseren. Met mijn ouders gaan we een dagje uit en dat eindigt meestal met een vette hap. Mijn ouders weten niet waar ik mee bezig ben, en dat wil ik voorlopig ook even zo houden. Dit is mijn geheimpje en ik deel het met wie ik het wil delen. Ik heb even geen zin in goedbedoelde adviezen. Of verwijten dat "we nu geen vette hap kunnen nemen wegens jouw dieet!', Misschien kan ik beter een broodje kroket nemen dan een patatje, maar dat moet ik nog even uitzoeken. En dan ga ik zondag gewoon lekker verder waar ik gistermiddag ben gebleven!! 

Pesten

Voor de tweede keer in korte tijd pleegt er iemand zelfmoord, een tiener die lijdt onder het vele pesten. De media zit er boven op natuurlijk. In actualiteitenrubrieken komen mensen langs die verstand hebben van pesten, denken ze. De man die ik nu hoor praten zegt letterlijk: kinderen zijn enorm hard naar elkaar. Maar pesten gaat niet alleen tussen kinderen. Heb maar eens ruzie met de buren, plotseling reageren de kinderen ook anders op je. En voor je het weet word je tijdens oud en nieuw bedolven onder vuurwerk. Of andere narigheid. Gelukkig heb ik dat zelf nooit mee hoeven maken. Ik ben in mijn jeugd erg gepest, getreiterd en uitgescholden. Het meisje wat nu zelfmoord heeft gepleegd heeft in haar afscheidsbrief staan dat ze niet meer anders wil zijn dan anderen. Ik herken dat gevoel enorm. Nog heb ik te kampen met de pesterijen in mijn jeugd, want daardoor heb ik de problemen met eten gekregen. Gelukkig durf ik nu wel anders te zijn dan anderen. Ik wil geen saaie grijze mus zijn, waarvan er dertien in een dozijn gaan. Maar vroeger had ik er heel wat voor gegeven om niet meer op te vallen. En juist ik werd groter en breder en dikker. 
Ik durf nu wel te bekennen dat ik ook dacht dat de wereld beter zonder mij zou kunnen, ik was het allemaal zo zat! En ik dacht echt dat ze mij ook allemaal echt zat waren! Nu weet ik beter, de gepeste draagt de littekens, de pester noemt het plagen. Voor mij zit er tussen plagen en pesten een heel verschil: plagen is echt leuk, pesten is moedwillig iemand willen kwetsen. Bij kinderen wordt het gedaan, bij tieners gebeurt het en ook bij volwassenen. Pesten is van alle leeftijden! Pesten zullen we nooit de wereld uit kunnen helpen, want pesten heeft ook met jaloezie te maken. Met je beter voelen dan de ander. Ik draag zelf een kluwen van onzekerheid met me mee, door het pesten. En ik ben blij dat ik niet in deze tijd aan het opgroeien ben. Thuis had ik rust, met de sociale media van tegenwoordig zou dat niet het geval zijn. 

Mijn gedachten gaan uit naar de ouders van het meisje. Ik hoop dat dat het meisje haar rust gevonden heeft. 

woensdag 12 december 2012

Onvrede

Lichaam en geest hangen samen. Een wetenschap waar ik momenteel ook weer eens tegenaan loop. Ik ben moe. Begin deze week weet ik dat nog aan mijn weekend vol zonde. Er is gelukkig iets anders aan de hand. Ik heb op dit moment een oersaaie klus. Althans voor mij is het oersaai. Het is grijze-muizen-werk en daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Jaren terug is dat zelfs uit diverse testen gekomen. En nu doe ik het. Het is namelijk wel wat ik kan. En ook nog redelijk goed in ben. Er moet ten slotte wel (koolhydraatvrij) brood op de plank komen. Leuke collega's heb ik, maar het werk is geestdodend. Kijken of vinkjes en getalletjes goed staan, meer is het niet. Graag wil ik voor mezelf beginnen in een creatief beroep, maar ik ben een beetje bang om de stapjes te nemen. Grote stapje die me ergens brengen. Bang dat mensen niet op mij zitten te wachten. Dat moet toch eens anders! Want ik heb in de gaten dat ik hiervan ook niet gelukkig word.
Normaal haalde ik mijn energie uit lekkere dingen. Dat kan nu even niet. En dus voel ik onvrede. Onvrede met mezelf omdat ik net te weinig lef heb, onvrede met mezelf omdat ik een dikke buik heb en gewoon onvrede met alles en iedereen. Maar ik ben niet gaan eten!! Ik heb heel netjes geen tussendoortjes gehad, op die ene negerzoen na gisteravond. Eigenlijk was het een mailtje van mijn Rots die me even wakker schudde. Zij was erg geschrokken van mijn laatste blog. En stiekem had ik deze reactie van mezelf al wel verwacht. En ook kwam mijn dip voor Eega niet als een verrassing. Toen ik vorig jaar bij de diëtiste liep, durfde ik plotseling helemaal niets te eten. Durfde ik soms niet eens naar beneden, gewoon omdat ik bang was dat ik alles in één keer op zou eten. En dan natuurlijk nog honger zou hebben.

Van mijn Rots mag ik ook niet meer op info-sites kijken en van Eega ook niet meer. En ik denk dat ik dat ook maar niet meer ga doen, ik word er niet beter van. Ik ga gewoon door met mijn stage! En vanavond eet ik lekker gebakken aardappelen! Met kip en appelmoes!

maandag 10 december 2012

Dilemma

Ik kijk in de spiegel op het toilet op het werk en zie tot mijn schrik dat ze er weer is. Ik zie de American Fat Lady! Een rol, vanuit mijn zij gaat schuin naar onder, naar het midden. Net boven mijn broek! Ja, deze rol laat mij me kolossaal voelen. En terwijl het toilet iets minder onder mijn gewicht kraakt dan de vorige keer voel ik me verslagen! Want juist alles waar ik een enorme hekel aan heb, doe ik nu! Ik surf op internet om maar meer te weten over afvallen, koolhydraten en insulineresistentie. En dat is niets voor mij. Ik word er ook alleen maar treurig van. Juist hierom heb ik geen weegschaal in huis. Ik wil niet dat mijn lichaam mijn obsessie wordt. Waar was deze rol vorige week? Toen heb ik haar niet gezien, en het kan toch niet zo zijn dat ze weer terug is door één fout weekend? Ik heb koolhydraten gegeten maar ik heb niet het frituurvet opgedronken of zo! Misschien komt het omdat ik nu een andere broek aan heb, een ander model, iets hoger in de taille en iets strakker om mijn billen. Maar het kwaad is geschiet, ik ben niet meer tot rede vatbaar. Ik voel me kolossaal! 
O, wat heb ik hier een hekel aan, ik ben zo met mijn lichaam bezig. Ik wil dat niet. Ik doe zulke dingen niet. Ik lees niet eens bijsluiters van medicijnen. Als de dokter het voorschrijft zal het goed zijn, en ik hoef gelukkig de naam niet te onthouden. Sommige mensen weten precies wat ze slikken en wat voor werking dat het heeft. Ik doe het niet. Ik krijg de bijwerkingen vanzelf wel, of niet. Misschien wel juist niet omdat ik het niet weet. Pas later, als ik me bedenk dat het niet helemaal goed met me gaat, ga ik die bijsluiter eens lezen. En dan is de kuur vaak ook al afgelopen. 
Nu lees ik van alles, over diabetes, over suiker, en over coma en over symptomen dat je adem naar aceton kan ruiken! En ik word er niet vrolijk van, dit wil ik niet. Ik heb alleen koude handen na een maaltijd, of soms voor een maaltijd. Ik ben juist bezig om mij minder neerslachtig te voelen, ik wil weer lekker in mijn vel zitten. 

zondag 9 december 2012

Lastige dag

Fout, fout, fout. Het blijft maar door mijn kop gaan. Sinds gisteravond is het mis. Nee, gistermiddag eigenlijk al. Er lag nog brood in de trommel, met koolhydraten en ik heb de laatste hap nog niet weg of mijn handen zijn al koud. Op zich niet zo erg natuurlijk, maar 's avonds zouden we buiten de deur eten. Met een hele club! Om de ergste honger in de middag al wat te stillen, nemen we een kop bouillon. Ja, dat vindt ook Eega tegenwoordig lekker! Gewoon even een lekker pittig tussendoortje! Het eren was best lekker, biefstuk met champignons in roomsaus, rijst en rode kool met appelen en nog een stoofpotje met rund en ook eentje met vis. Best lekker.. Als voorgerechtje een mandje stokbrood met kruidenboter en ook gefrituurde hapjes. Een dame in het gezelschap is dol op bitterballen dus dit moest er bij. Doordat de schaal aardig vol was, kon de eerste honger gestild worden. En zo'n honger had ik ook al niet. Eten in gezelschap blijft moeilijk voor me. Gelukkig kan ik goed toneelspelen en valt het vaak niet op! Maar goed, ik heb lekker van het buffet gegeten. En heb vooral saus laten staan. Thuis ben ik ook al niet zo weg van veel saus dus voor mij en Eega niets nieuws. Het nagerecht was een bavarois in drie smaken. De aardbeien vond ik zalig, lekker zoet. Zo zoet had ik ze in tijden niet gehad. Zou mijn smaak aan het veranderen zijn??Vandaag liep het alleen even mis. Een lekker croissantje om de dag mee te starten en ik had lekker kerstkransjes gekocht. Die doe ik dan in een glazen pot omdat het zo gezellig staat. De kerstboom zou even opgetuigd worden, maar dat liep even anders. Een beetje uit mijn hum heb ik aardig van die pot zitten snoepen! En eigenlijk geen idee waarom ik nou zo uit mijn hum ben. Bij de thee wil ik Engelse drop, want heb vandaag toch al de wetten geschonden. Maar dat smaakte me niet. Volgens Eega was het net zo lekker als anders maar meer dan een handjevol hoefde ik niet. Weekends zijn voor mij moeilijk, ik heb dan totaal geen ritme of structuur. En ik weet ook niet hoe dat gaat worden over een paar weken als de klus ten einde is. Ik ga me er nu nog niet druk over maken, over een paar weken heb ik misschien echt al mijn nieuwe eetgedrag onder de knie!

vrijdag 7 december 2012

Goed gevoel


Het zal toch niet. Het zal toch niet zo zijn dat het me gaat lukken? Ik ben nog steeds met mijn stage bezig. Nog steeds eet ik teveel koolhydraten volgens het boekje, maar ik eet veel minder suiker op een dag. Beter gezegd eigenlijk helemaal niet. Het zakje muizen en kikkers heeft nog dezelfde inhoud als twee dagen geleden en ook uit het zakje chocoladekruidnoten heb ik zelf nog geen graai gedaan. De chocolade van mijn inlener heb ik wel aangebroken, maar dat was omdat Eega wilde proeven en ik kon niet achterblijven natuurlijk. En twee dagen geleden aten we zomaar een echte goede maaltijd! Ja, we aten spinazie! Wel met aardappelen. En gisteren hebben we die gebakken. Smullen! Samen met gemixte groenten. Vandaag echter oud gedrag. Niet naar huis om te eten, we zijn de hele middag en avond wezen shoppen zonder wat gekocht te hebben. Twee meubelzaken waar we zowat elke bank uitgeprobeerd hebben. Zitten, opstaan, stukje lopen. Erg vermoeiend kan ik vertellen. Maar ik hield het vol! Ik zeurde niet, ik ging door. En mijn broek maar optrekken want die zakt enorm af. En van de ene winkel naar de volgende. 

Dit hield wel in dat wij niet naar huis gingen om fatsoenlijk te eten. Nee, ver na de normale etenstijd scoorden we een saucijzenbroodje. En nog later, toen we thuis waren hebben we een pizza gedeeld. Ja, gedeeld! Voorheen namen we allebei eentje!! 
Maar ik voel me goed dus. En dus of de antibiotica slaat aan of mijn stage doet zijn werk. Maar sceptisch als ik ben denk ik dat ik het eerste maar geloof.. 

woensdag 5 december 2012

Twijfel


Af en toe twijfel ik. Nu al! Af en toe twijfel ik of ik dit blog wel voort wil zetten. Of ik het niet bij een mail-wisseling tussen mijn Rots en mij wil houden. Gewoon haar de dingen mailen die mij dwars zitten, en zij me aanmoedigen en met allerlei tips aankomen. Dat dit blog voor iedereen te lezen is maakt het voor mij wat luchtiger. Maar tegelijkertijd ook meer anoniem. Ja, er zijn goede bekenden die weten wat ik schrijf en dat ik het schrijf. En soms voelt het alsof ik in mijn blootje voor hen sta! En dat maakt me enorm kwetsbaar en onzeker. Want als er iemand is die weet hoe het is om uitgelachen, uitgejoeld en uitgescholden te worden, ben ik het wel. Jarenlang! Ik ben nu een meid vol humor en zelfspot, maar dat ben ik niet bij iedereen. Ik sta geloof ik nog liever naakt voor iemand dan dat ik me bloot moet geven. Bij de dokter of fysiotherapeut doe ik, gelukkig, heel gemakkelijk mijn shirtje uit. Nee, preuts ten opzichte van mijn lichaam ben ik niet. maar ik geef me niet snel bloot. Vooral emoties als woede en verdriet slik ik in, kauw ik weg. De nare emoties zeg maar. Plezier kan ik gelukkig wel uiten. En soms lach ik wel eens iets te hard. Dan prikken de tranen van verdriet me achter de ogen, en sla ik dicht. Geen hap krijg ik dan nog door de keel. Met iemand in de buurt zal ik me niet overgeven aan een vreetbui, dan eet ik niet. Maar meestal komt het later. 
Maar mijn twijfel komt ook uit het feit dat ik denk dat mensen mij nu zielig vinden. Dit is absoluut niet het geval, ik ben niet zielig en ik vind mezelf ook niet zielig! Ik ben gewoon te zwaar, en verder ben ik een mens als ieder ander! Zelfmedelijden heb ik heus wel eens, want dat is menselijk. Gun me een dag of gun me twee dagen om te zwelgen in mijn eigen verdriet en ik heb heel snel genoeg van me. Heel snel sta ik m'n mannetje, want ik weet dat zelfmedelijden nooit een oplossing bied. Ik ben vaak stevige vrouwen tegengekomen die zoveel medelijden met zichzelf hadden omdat ze niet een vriendje hadden, of omdat ze hun leven niet leuk vonden. Ik heb ook een tijdje gedacht, vooral na mijn jeugd, dat ik niet aantrekkelijk zou zijn voor mannen. Gelukkig hebben een aantal mannen mij dit tegendeel bewezen en hebben ze ook echt de tijd genomen om mij daarvan te overtuigen. En ik ben overtuigd. Want zelf vind ik een volle vrouw vaak ook mooier. Zelfmedelijden is nooit een oplossing, de enige oplossing ben je zelf om wat tegen de situatie te doen! 

dinsdag 4 december 2012

Weggooien is geen optie!

De kastjes moeten leeg. En langzaam maar zeker gebeurt dat ook. Helemaal leeg is geen optie, maar dat is meer omdat Eega hier ook in huis is en die hoeft niet op rantsoen. Ik begin langzaam aan het idee te wennen, dus langzaam begin ik mijn hang naar al verboden dingen op te geven. 
Er zijn nog een paar dingen waar ik echt dol op ben en waar mijn Eega totaal niet omgeeft. Weggooien is voor mij geen optie, bij de gedachte word ik al helemaal gek!! Ik hou er sowieso al niet van om eten weg te gooien, maar met chips, koek en snoep is dat nog even wat erger. Ook als het net over de houdbaarheidsdatum is gooi ik het niet weg! En als het in de kliko ligt, ben ik echt in staat om het er uit te vissen. Een soort van paniek gaat er dan door mijn lichaam en als het dan echt weg is, En ik ben dan ook nog in staat om naar de winkel te rennen om nieuwe voorraad te kopen. Nee, weggooien is geen optie.
Weggeven?? Aan wie? De voedselbank? Nee, zoveel is het nu ook weer niet. Die zien me aan komen! En ja, misschien ook wel, maar het voelt voor mij niet goed. Het afscheid zou voor mij veel te abrupt zijn. En dan kan ik in de toekomst nog steeds niets in huis hebben. Ik wil gewoon dat het me niet meer in de macht heeft, ik wil de macht! 
Gisteren ben ik al begonnen met leegruimen. En in deze tijd ligt er altijd wel wat extra's, want het Sinterklaasfeest is ook één grote vreetfestijn! Chocolade, kruidnoten of chocoladekruidnoten of schuimpjes, ik vind het zalig! De negerzoenen kon ik weerstaan. Die zijn het weekend in een opwelling gekocht en zitten nog dicht. Of anders heeft Eega ze misschien opengemaakt en heeft er lekker van gesnoept. Ik weet het niet. Maar wat vond ik? Een zakje chocolade muizen en kikkers! Die kon ik echt niet weerstaan! Dus zakje opengemaakt! Ik kan daar zo een stuk of wat van opeten, maar wat gebeurde er gisteren.. Ik had er twee gehad en toen ging de zoetigheid mij tegen staan!! Het werd me te zoet! Een week weinig zoet gegeten en dan in eens zo'n suikerbom! 
In mijn tas vond ik trouwens nog een zak chocoladekruidnoten voor onderweg. En die heb ik netjes gedeeld met mijn collega's! Op dit moment is het een half zakje, waar ik zelf nog niets van gehad heb. Ook die verleiding kon ik weerstaan. Ik leer het al!! 

maandag 3 december 2012

Voorbeelddagmenu

Dieet.. Dat woord heeft een nare klank. Of zou dat meer aan de betekenis van het woord liggen? Als je het de mensen vraagt vindt bijna niemand het leuk om op dieet te gaan. Als je op dieet bent, dan mankeer je wat. Of je bent te dik, of je hebt een allergie of er is een andere reden waarom je een bepaalde stof niet mag hebben. Voedingsdeskundige, daar kan ik veel meer mee. Dan heb je verstand van voeding. En dat heb ik niet. Het enige wat ik van voeding weet is wat ik lekker vind of niet. En o ja, de schijf van vijf heb ik vroeger ook nog geleerd. Maar om ze nu gelijk op te noemen, sorry, dat lukt me even niet. Mijn Rots is voedingsdeskundige en dat vind ik een veel mooier woord. Ze noemt zich wel diëtiste hoor, maar voor haar zal het wel een andere betekenis hebben dan voor mij. Bij mij gaan alarmbellen rinkelen en zie ik in grote neonletters RANTSOEN staan. En als ik geen rantsoen heb, kan ik niet overleven!! Maar toch, dieet.. Klinkt echt niet als een woord wat ik vol ga houden. Ik heb ook al zoveel geprobeerd, al vanaf mijn jeugd. In zaaltjes met tientallen andere vrouwen, die met je mee juichen als je weer een kilo bent afgevallen. Of juist jaloerse blikken sturen als blijkt dat jij wel 3 kilo kwijt bent en dus de topper van de week bent. Of je een schouderklopje geven met de woorden "komt wel goed" en eigenlijk naar de buurvrouw fluisteren dat ze blij zijn dat zij dit keer niet zijn aan gekomen. En vooral dat "Komt wel goed" is het ergst. Alsof je gewoon op de bank kan zitten wachten of het goed komt. Ja, je moet maar even geduld hebben en dan komt het vanzelf goed. Meestal komt het niet vanzelf goed, meestal moet je zelf hard knokken om het goed te krijgen. Van het woord dieet naar "het komt wel goed". Nee, ik wil niet meer afwachten, ik wil het goed maken! Want als ik ga afwachten dan verander ik wel langzaam in een American Fat Lady. O nee! Ondanks mijn gewicht ben ik altijd wel heel lening en soepel geweest. Ik legde mijn benen zo in mijn nek, en ook het bruggetje was geen probleem. Zwemmen is goed voor je, en vooral goed voor de soepelheid van je lichaam. Maar ik merk dat ik stijver en strammer word. En daar ga ik nu dus hard aan werken! Niet met een dieet maar met een nieuw eetpatroon! Tjakka! Ik heb een nieuw eetpatroon. Vandaag ontvangen van mijn Rots. De schat is op zondag voor me aan de slag gegaan!

Mijn Rots is heel mild voor me geweest. Het belangrijkste is dat ik mijn bloedsuiker stabiliseer. Dus geen suiker. En ook fruit komt niet vaak in het lijstje voor. Het schijnt dat daar ook nog de nodige natuurlijke suikers in zitten. Koffie en thee drink ik gelukkig al zonder suiker en ook light frisdrank ben ik gewend. Ik vind light zelfs lekkerder dan de reguliere frisdranken. En om het voor sommige mensen nog erger te maken, ik ben dol op Pepsi Max! 
Als ik mijn voorbeelddagmenu zo bekijk, is het helemaal niet een raar lijstje. Echt niet. En als ik alles wat ik mag hebben uit ga stallen op de tafel zal ik van de hoeveelheid schrikken. Want 10 glazen vocht op een dag is veel hoor! Vergis je niet! Ik mis echter nu al mijn zoetigheid! En ik moet ontbijten! Dat is ook lastig voor me. Meestal moet ik 's morgens eerst goed wakker worden om wat te kunnen eten. Maar ik stap uit bed, kleed me aan en zit in een tijdsbestek van drie kwartier in de auto. Als ontbijt heb ik dan een plakje ontbijtkoek met een kop koffie gehad. Zo ga ik momenteel naar mijn werk. Een broodtrommel vol lekkere broodjes, wel mager beleg, waar ik elk uur een boterhammetje uit mag pakken. Ik kan alles wel om 7 uur naar binnen werken, maar dan weet ik zeker dat ik om 10 uur trek krijg en dan is een cracker met een mager belegje niet voldoen!! Mijn motor moet constant brandstof hebben. Thuis heb ik er minder last van. Meestal ben ik al een tijd wakker en dan zet ik alles op tafel. Een broodmaaltijd zeg maar. Maar dat is geen ontbijt meer te noemen en ook geen brunch, en als ik eerlijk ben is het ook voor een lunch laat. Hier is dus echt een omschakeling nodig! Hier zie ik ook erg tegenop. Men lijdt dikwijls het meest door het lijden dat men vreest, laten we hopen dat het ook hier het geval is.. Ach.. Het komt wel goed! 

zaterdag 1 december 2012

Fruit

Mijn keukenkastjes raken langzaam maar zeker leeg. Ik hou er niet van om voedsel zomaar weg te gooien, en zeker mijn comfort-food niet! Maar de chips die ik afgelopen week heb opgemaakt wordt gewoon niet bijgevuld. Joepie! 
Mijn koelkast raakt echter wel wat voller. Ik moet immers wel compenseren. Stel dat ik honger krijg en er is niets in huis. Echt niets! Lijkt me zo verschrikkelijk! Dus vandaag fruit gehaald. In tegenstelling tot groente ben ik dol op fruit. Ik laat het vaak niet merken, want vaak moet ik fruit weggooien. Dan heb ik liever toegevoegde suiker in plaats van natuurlijke suiker. En natuurlijk is het zonde! Ik sta ook heel beteuterd te kijken als het de kliko in gaat. Potdikkie, Mudbabe, je had je zo voorgenomen om het nu allemaal op te eten! 
Fruit is duur, is voor mij ook nog wel eens een excuus om geen fruit te halen. Ja, fruit is duur, vooral als je het weggooit. Maar in plaats van een zak chips kan je ook vier appels meenemen. Of al die extra lekkere chocolaatjes. Leg maar weg en loop maar langs de fruitafdeling! Veel extra zal het niet kosten. 
Dit geldt ook voor yoghurt. Voor de zoete smaak na het eten eet ik tegenwoordig een toetje. De mierzoete Mona en Nestlé toetjes zijn zo weg. De yoghurt die ik meenam blijft staan. Ik zou de yoghurt dan natuurlijk mengen met fruit of met Karvan Cevitan natuurlijk anders is het wel heel zuur! 
Gelukkig dat ik nog stage loop in het koolhydraat-beperkt dieet. Ik heb lekker druiven, appelen en mandarijnen gekocht! En ondanks dat Eega geen aardappelen eet ook een hele zak aardappelen! O, geloof dat ik nu alweer gezakt ben!