Ineens speelt dementie geen rol meer in mijn leven. In ons leven, lief voelt hetzelfde. Ik had namelijk een boek over dementie besteld en op de dag van mijn vaders overlijden kreeg ik het in handen. 19 euro kostte het. De noodzaak, nee beter gezegd de nieuwsgierigheid om het te lezen is weg. Misschien komt het terug, ik weet het niet.
Ik heb sowieso het woord dement en ook dementie verschrikkelijk gevonden. Lang heb ik het aderverkalking genoemd, klonk wat vriendelijker. En nu is papa niet eens overleden aan dementie maar aan een val! In het verleden heeft ie de meest rare dingen gehad, zoals een aneurysma tot verbrijzelde benen aan toe. En hij overlijdt door een val. En natuurlijk snapt deze dame wel dat het de combinatie met dementie juist de dodelijke cocktail is geweest. En er is mij waarschijnlijk heel veel verdriet bespaard gebleven. Dat werd vandaag erg duidelijk zichtbaar toen ik de kist opende om te kijken of ie er in lag. Om voor de laatste keer dag te kunnen zeggen. Ingevallen, mager en stokoud! Het eerste wat ik dan ook tegen hem zei was: o papa, wat ben je oud geworden!
Ik durfde hem niet aan te raken, in verband met die bacterie. En hij had zijn handen ook naast zijn lichaam, dus dat nodigde niet uit. Ik heb hem goed bekeken en toen de kist gesloten. Samen met mijn lief! Een mooi moment.
Het voelt voor mij heel raar om mijn vaders uitvaart nu te moeten regelen. Het is een rol die mijn moeder hoorde te doen! Mijn moeder en ik hadden het hier vaak over, dat we papa zijn rust gunden. En toch is het mama zelf geweest die hem de genade-klap heeft gegeven. Door haar dood verloor hij zijn glans, zijn vreugde en je zag hem elke keer slechter worden. Ik denk dat als mijn moeder nog zou leven, pa ook nog zou leven. Dat ie het nog heel lang vol had kunnen houden. En hoe verdrietig dit allemaal is, die lijdensweg is hem bespaard gebleven. En even heel egoïstisch, ook mij! Ik heb al zoveel tranen om hem gehad. Mama en ik waren al in de rouw om zijn persoonlijkheid. En nu kan ik verder met mijn rouwproces. Helaas met mijn dubbele rouwproces. Maar o, wat ben ik dankbaar dat dit mijn ouders waren!
Ik heb sowieso het woord dement en ook dementie verschrikkelijk gevonden. Lang heb ik het aderverkalking genoemd, klonk wat vriendelijker. En nu is papa niet eens overleden aan dementie maar aan een val! In het verleden heeft ie de meest rare dingen gehad, zoals een aneurysma tot verbrijzelde benen aan toe. En hij overlijdt door een val. En natuurlijk snapt deze dame wel dat het de combinatie met dementie juist de dodelijke cocktail is geweest. En er is mij waarschijnlijk heel veel verdriet bespaard gebleven. Dat werd vandaag erg duidelijk zichtbaar toen ik de kist opende om te kijken of ie er in lag. Om voor de laatste keer dag te kunnen zeggen. Ingevallen, mager en stokoud! Het eerste wat ik dan ook tegen hem zei was: o papa, wat ben je oud geworden!
Ik durfde hem niet aan te raken, in verband met die bacterie. En hij had zijn handen ook naast zijn lichaam, dus dat nodigde niet uit. Ik heb hem goed bekeken en toen de kist gesloten. Samen met mijn lief! Een mooi moment.
Het voelt voor mij heel raar om mijn vaders uitvaart nu te moeten regelen. Het is een rol die mijn moeder hoorde te doen! Mijn moeder en ik hadden het hier vaak over, dat we papa zijn rust gunden. En toch is het mama zelf geweest die hem de genade-klap heeft gegeven. Door haar dood verloor hij zijn glans, zijn vreugde en je zag hem elke keer slechter worden. Ik denk dat als mijn moeder nog zou leven, pa ook nog zou leven. Dat ie het nog heel lang vol had kunnen houden. En hoe verdrietig dit allemaal is, die lijdensweg is hem bespaard gebleven. En even heel egoïstisch, ook mij! Ik heb al zoveel tranen om hem gehad. Mama en ik waren al in de rouw om zijn persoonlijkheid. En nu kan ik verder met mijn rouwproces. Helaas met mijn dubbele rouwproces. Maar o, wat ben ik dankbaar dat dit mijn ouders waren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten