Rollercoaster

Hoe gaat het met je lopen? vraagt een vriend me, en heel braaf zeg ik dat ik daar momenteel niet aan toe kom. Ja, daar ben ik eerlijk is. O, wat jammer, moet je wel weer oppakken hoor, want je had er zoveel baat bij! Bij deze zin ontplof ik bijna en is het voor degene die het zegt maar goed dat het per mail gaat. Ja, ik weet zelf ook wel dat het goed voor me is, en ja, ik weet zelf ook wel dat ik het weer oppakken moet! En dat gaat ook heus wel gebeuren. Als ik er weer energie voor heb! Als mijn hoofd er weer naar staat. Ik moet namelijk op zoek naar een uitdaging, want dan gaat het wat makkelijker allemaal. Kijk, ik zwem zo bijna drie keer in de week, misschien soms vier keer. En elke keer trek ik trouw mijn baantjes. En omdat ik elke keer de tel weer kwijt raak, tel ik ze maar niet meer. Want ja, soms raak je ook eens met iemand in gesprek en dan zwem je een tijdje met elkaar. Maar of ik nu snel ga of langzaam, het boeit niemand. Ik moet mezelf van de bank af sleuren, ik moet mezelf pushen om meer dan 100% te geven, ik moet mezelf enorm coachen om door te gaan om tot het gaatje te gaan. Ik heb niet zoals bij de programma's Obese en I used to be fat een eigen trainer die me aanmoedigt om het laatste baantje te sprinten, of die me opvangt als mijn hoofd vol zit. Waar ik tegenaan kan boksen als ik vol woede zit! Ik mag het helemaal zelf doen. En soms is dat een opgave, momenteel is dat een opgave! En dan denk ik bij zo'n opmerking: kom dan eens langs en loop een stukje met me, of ga met me zwemmen! Help me dan! Maar deel me niet iets mee wat ik zelf al weet!