Ik lig weer in bed, in het holst van de nacht. Een paar uur eerder lag ik hier ook al. Ik kan niet slapen. Kon zeer zeker niet slapen. Honger hield me wakker. Een honger die ik heel goed ken. Ik heb er aan toe gegeven. Al een tijdje zat dit in de lucht, en vannacht was ik niet sterk. Chips heb ik gehad en een heerlijke caramelpudding. Die was echt lekker. Eigenlijk wilde ik ook nog koek, ik verlang gewoon naar de smaak van koek! Toch kon ik dat wel weerstaan. Maar het liefst had ik dat ook nog gezocht. Waarom heb je het in huis? hoor ik je vragen. Ik woon hier samen met Eega. En hij hoeft niet op rantsoen. En hij hoeft niet de dupe van mijn insulineresistentie te worden. Hij is mijn lief, hij is niet mijn voedselpolitie. Ik val hem al te veel lastig met mijn gezeur over koude handen en eetgedrag en of het wel te zien is dat mijn buik wat kleiner is geworden en mijn borsten wat groter.
En ik wil het ook gewoon in huis kunnen hebben. Ik moet sterk zijn en dat ben ik ook. Soms niet. Nu niet. Ik denk dat ik me nu een beetje aan het afzetten was. Familiebezoekjes die uren over lijnen en hardlopen gaan. Vooral lijnen. Daar heb ik zo'n hekel aan. Vooral die speciale ondertoon en blik naar mij toe. Indirect voel ik het. Als je wilt afvallen, is wandelen beter dan hardlopen! Ik hoor het haar nog zeggen. En ik hou wijselijk mijn mond. Ze moesten eens weten! Mensen weten ineens wat goed voor jou is omdat ze zelf bezig zijn. Net als een kennis die al tijden als een razende fietst op haar hometrainer Ik kom er telkens zo bezweet vanaf, fiets als een dolle maar ik val er niet een kilo vanaf! En over een half jaar hebben ze er weer twee maten bij! Ik ben mijn eetgedrag aan het wijzigen, dat is mijn hoofddoel, mijn gewicht huppelt er lekker achter aan.. Ik zet mezelf niet op rantsoen, want dan ga ik helemaal met mijn suikerspiegel schommelen, en van schommelen word je zeeziek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten