Sjokker

Ik ben vandaag een sjokker en geen jogger. Ik word gewoon moe van mezelf. Of het komt van de overmatige suiker van vannacht of toch te weinig puf, ik heb werkelijk geen idee. Ik heb daar net goed over na kunnen denken. Tot mijn eigen schrik kom ik tot de ontdekking dat ik maar één keer per dag puf, de tweede keer vergeet ik gewoon. Ik neem trouw het witte dingetje overal mee naar toe, maar ik doe er verder niets mee. Niet handig, want ik voel dat mijn benen snel verzuren en ook tussen mijn schouderbladen voel ik iets. Geen pijn, maar een lichte irritatie. Ik moet echt vaker gaan puffen! Maar het kan natuurlijk ook zijn omdat ik de afgelopen dagen een beetje lui ben geweest. Weinig beweging dus weer opbouwen! En het kan natuurlijk ook de suikerboost van vannacht zijn. Het maakt niet uit, ik wandel gewoon door naar de apotheek. Gelukkig staat er halverwege een bankje waar ik gretig gebruik van maak. Ondertussen mezelf enorm uitlachen, maar ach, ik zit. Dit is vaak het dode punt van dit stuk. Het is dezelfde route als naar het zwembad en naar Fysio. En altijd heb ik hier een uitrustmomentje nodig. Ik ga bijna denken dat het psychisch is.

Ik was eigenlijk niet van plan te lopen, maar ik had een heel lieve mail van een lezeres in mijn mailbox. Zij haalt haar hometrainer onder het stof vandaan en zal eens kijken of hij zijn werk nog naar behoren doet. Als iemand mij schrijft dat ze bewondering voor mij heeft en dan zelf haar hometrainer te voorschijn haalt, kan ik natuurlijk zelf niet op mijn luie kont blijven zitten. Ik heb hier nog een aantal pufs staan die naar de apotheek moeten. Twee ervan heb ik per ongeluk in de wasmachine gehad, en een aantal zijn over de uiterste houdbaarheidsdatum. En door deze naar de apotheek te brengen in plaats van in de prullenbak te gooien, draag ik een klein steentje bij aan het milieu.

De terugreis gaat gelukkig makkelijker, mijn benen zijn wat opgewarmd. Toch sjok ik me door de afstand heen. Dit brengt me totaal geen plezier in het wandelen, dit voelt als een marteltocht. En ik hoop dat het morgen toch beter gaat. Terwijl ik de laatste straat oversteek voel ik de straffe oostenwind in mijn gezicht en ik snap het ineens! Ik ben gewoon veel te snel van start gegaan met de wind in mijn rug! Morgen maar weer lopend naar Fysio!