100 dagen feelgood-challenge

Dagen 9 van de challenge en hoewel iedereen roept dat ie zich beter voelt, heb ik het idee dat ik geen steek verder ben gekomen. Ik had veel  leuke plannen klaar liggen en wilde gelijk aan de slag. Wie mij kent weet dan dat ik van enthousiasme niet weet waar ik moet beginnen. Ik wil alles en het liefst tegelijk. Een nadeel hiervan is dat er geen klap gebeurt. Ik blijf zitten waar ik zit, met een hoofd vol ideeën en er gebeurt verder niets! Misschien scheelt het ook dat de meesten vrouwen die meedoen het hebben over het eten van minder suiker, meer bewegen en gezonder eten. Dat is iets wat ik al heb gedaan, daar ben ik al mee begonnen. En natuurlijk heb ik nog wel eens een heerlijke terugval. Nu ik werkloos ben is het helemaal lastig om het ritme vast te houden. Ik val pas vroeg in de ochtend in slaap, word dus laat wakker en bedenk me dan gelijk dat alle voornemens van die dag al verbroken zijn. Toch is dat niet helemaal waar, ik ben langzaam maar zeker mijn ritme aan het verschuiven. Ik ben een nachtdier, die pas wakker wordt als de zon weer langzaam de zee in zakt. Ik geniet enorm van de rust en de stilte die de nacht meebrengt en ook de nachtlucht lijkt beter te zijn voor mijn longen. Vooral vorige week, toen er een groot smoggebied over Nederland lag. Mensen met longproblemen kregen het advies zich niet in te spannen buiten om klachten te voorkomen. Ik had het benauwd, was enorm moe en baalde van dit begin van de challenge. Vooral omdat ik door iets waar ik geen invloed op heb, niet functioneer zoals ik graag wil. Dat frustreert. Ik werk hard voor extra longinhoud en conditie. Afgelopen dansles had ik het ook zo benauwd, dat ik niet eens het hele uur kon volhouden. De jive, de chachacha en zelfs de rumba vragen veel energie van me. Ik zat met tranen in de ogen aan de bar, verdriet en frustratie en vooral verslagen. Mijn longen zijn me af en toe de baas, mijn longen bepalen mijn conditie. En mijn longen zijn afhankelijk van de weersomstandigheden.
Bijna een tiende van de challenge is voorbij en ik ben voor mijn gevoel nog niet een steek verder. Toch is dat niet helemaal waar. Ik ben eindelijk eens begonnen met een boek te schrijven. Eén van de ideeën die ik heb, ben ik nu eindelijk eens aan het uitwerken. En als ik merk dat ik het eerste hoofdstuk binnen een kwartier af heb, besef ik me dat het me wel heel makkelijk af gaat. En dat motiveert enorm om door te gaan.
Ook ben ik eindelijk weer eens bezig met het computerprogramma waar ik al een jaar voor wegduik. De cursus heb ik nooit afgemaakt, maar dat wil niet zeggen dat ik het programma niet ga leren. Ik ben hard op weg en ik vind het zelfs leuk! Ik heb een ander invalshoek gevonden waardoor het concreter wordt, waardoor ik sneller resultaat zie en dat motiveert.
Negen dagen zijn voorbij van de 100 dagen feelgood-challenge. En zoals alles begint het met kleine stapjes. Ik geloof dat de mijne ook al gezet zijn!