Longontsteking

Ik ben al een dikke week geveld door een longontsteking. Een goede ook want ademen doet zeer. En dan die benauwdheid erbij. Ik ben zelfs vorige week op zondagmorgen bij de Dokterswacht geweest. Dat zegt al genoeg! En dat terwijl ik vorige week alweer een beetje aan de slag zou. Ik zou beginnen met mijn re-integratietraject. Daar heb je dat woord weer, maar dit keer lag er een mooi plan. Hoewel het contract bij de inlever stopte mocht ik daar op halve kracht beginnen. En dat voelt fijn, dus ik hoop dat het plan niet van tafel is. Het voelt fijn bij deze inlever en mijn collega's daar hebben langzaam mijn mantelzorg ook groter zien worden. Dus is het mooi dat ik het daar ook kan afronden. We zullen zien.
Morgen eerst voor controle naar de huisarts. Ben nog erg benauwdheid en diep ademhalen doet nog zeer. Helaas ligt mijn zwemmen ook stil. En het ging zo goed met de borstcrawl! Toen de trainster las dat ik longontsteking heb bood ze gelijk aan om mijn trainingen aan te passen. Ik kan niet wachten! En zal toch moeten.
En wat ook moet : de verwerking. Ik zit er midden in. Dikke tranen lopen me vaak over de wangen. Ik ben de smaak van mijn tranen zo zat! Maar door de longontsteking kan ik me nu niet verstoppen en weghollen voor mezelf. En juist door de longontsteking is het gemis daar. Niet dat energievretende moedertje maar wel die zorgzame, die me een aai over de bol gaf en zei dat ik het rustig aan moet doen. Lief en ik praten er veel over en er is ruimte voor mijn tranen. Toch denk ik dat ik morgen ook maar een verwijzing naar een psycholoog vraag. De pijn is namelijk erg groot, en zo dubbel!