Te snel

Het was een goed weekend waarin ik de dingen aardig van me af kon zetten. Tot rust komen was het doel en dat lukte aardig. Echt weer om met mijn nieuwe camera op sjouw te gaan was het niet, maar we hebben ons toch goed vermaakt. Tot rust komen is geslaagd. En daardoor dacht ik dat ik de hele wereld alweer aan kon. Haha, Snelle Henkie! De erfelijke valkuil liet ook nu weer van zich spreken. Dinsdag ging ik koffie drinken met dames van het werk. Ik voelde me positief,  optimistisch en had er weer zin in. Ook al een beetje over het werk gesproken. Het contract met mijn huidige opdrachtgever loopt 1 maart af. Dus als ik nog een beetje op arbeidstherapie aan het werk wil, zou het mooi zijn als dat dus nog bij de huidige opdrachtgever kan. Theoretisch een heel mooi plaatje, en ik zou mezelf niet zijn als dat ook haalbaar zou moeten zijn. Helemaal leeg en doodop kwam ik terug van het gesprek. En toen ik ook nog zag dat de afspraak met de bedrijfsarts de volgende dag in Amsterdam zou zijn, begon ik zachtjes te huilen  ben helemaal nog niet toe aan zo'n mierennest! Die drukte kan ik nog totaal niet aan! En dus moest ik de spreekwoordelijke keutel weer in trekken. Weer ging ik te snel, weer stelde ik te hoge eisen aan mezelf en dus weer stelde ik vooral mezelf teleur. Het gaat echt de goede kant op en ik ben ook goed bezig maar dit gaat langzaam.  Dit is een enorme dreun!
Ook de bedrijfsarts stelt de vraag of ik mijn moeder zelf gevonden heb. En als ik dan met ja geantwoord heb, hoor ik verandering in de stem. Artsen raken dan meer op hun hoede. Zoals de oude huisarts het al zei: het is erg traumatisch. En als ik het nu op schrijf, zo voelt het ook! Mijn lieve moedertje, daar aan de andere kant van het raam tussen de bank en de tafel. Of ik gegild heb, weet ik niet. Geloof het niet. Want ik weet ook dat zij het verschrikkelijk zou vinden als ik haar hulpeloos zou vinden. Dus trillend de politie gebeld want ik had geen sleutel. Dit krijg ik gelijk op mijn netvlies als ik er aan denk. De tranen lopen over mijn wangen. Mijn lieve moedertje, zo  plotseling weg. En dan dendert de trein door. Mijn vader, wiens hart ik brak toen ik het hem vertelde. Mijn vader die nu onder mijn zorg zou komen, waar ik ook nog moeite voor moest doen. Mijn vader, die al zo ziek en moe was. Mijn vader, waar ik al zoveel verdriet om had. Het overspoelt me nog zo!
Maar misschien, misschien wil ik ook wel graag weer aan het werk zodat alles weer normaal is. Echter, normaal zal het niet meer worden. Het is tijd voor een nieuwe normaal...