woensdag 9 maart 2016

GGZ

Mijn longen zijn schoon. De medicijnen tegen astma moeten nu de rest doen. En ik moet op krachten komen, door te wandelen en te fietsen. Wanneer ik onze huisarts vertel dat ik mijn ouders recentelijk ben verloren in korte tijd zie ik zijn ogen groot worden. En ik spring weer van de hak op de tak, ik vind zijn tijd te kostbaar en dus wil ik hem alles in één minuut vertellen. Gelukkig voelt de huisarts mij erg aan en vraagt of ik ook met iemand wil praten. Ja! Want ik kwam ook voor een verwijzing. Maar dan bedenk ik me dat ik vorig jaar ook kwam om met iemand te praten en dat dat gesprek met die psycholoog van de GGZ op een fiasco uitdraaide. Vorig jaar liep het niet zo lekker tussen mams en mij, ik wilde meer ruimte voor mezelf en zij vulde bij wijze van spreke mijn hele agenda al in. Mijn werk, de reistijd en ook de zorg voor mijn ouders werd me even teveel. Het leven van mams bestond toen alleen nog maar uit opruimen in verband met de verhuizing. En als wij daarvoor tijd maakten, had ze er geen zin in en ging ze liever met ons uit rijden. Gek werd ik van die wispelturigheid. De bom barstte een keer toen ik op een zondag belde en ze me duidelijk maakte dat ze het hele weekend op me had zitten wachten. En toen ik zei dat ik er dan wel aankwam, werd ze laaiend en verbrak ze de verbinding. Daar stond ik dan, met de telefoon in handen. Dit kon zo niet langer en dus ging ik naar de dokter. Even een check-up. En toen verwees de huisarts me naar Simon. Simon vond dat ik mijn moeder best huilend voor de deur kon laten staan. Simon vond mijn gewicht veel interessanter en zei me echt letterlijk dat ie me een heel interessante casus vond. Twee keer heb ik het gesprek weer op mijn hulpvraag gebracht. Twee keer bracht hij het gesprek op mijn overgewicht en dat hij zich zorgen maakte. Hij wilde graag een vervolgafspraak. Toen ik naar de auto liep wist ik het al; die afspraak ging afgezegd worden!! Ik had op dat moment de kracht niet om het in zijn gezicht te zeggen.
Maar goed, ik vraag de huisarts of het Simon is. Ik krijg als antwoord dat deze niet meer aan de praktijk verbonden is. Ik haal opgelucht adem en zeg dat ik dan heel graag een afspraak wil.
De volgende dag gaat de telefoon, de psycholoog. Of ik ook 's middags kan komen in plaats van een week later. Ik grijp deze kans aan en zit dus 's middags al bij Anne. Anne blijkt ook de psycholoog te zijn waar mijn moeder een aantal malen is geweest voor zij naar de maatschappelijk werkster ging van het verpleeghuis. Dat maakt het voor mij makkelijk want ik hoef een stukje voorgeschiedenis niet te vertellen. Het verhaal is verder warrig, ik hoor mezelf af en toe gewoon en mijn hoofd is één grote flipperkast. Ik krijg van Anne echt de opdracht om mezelf wat vaker een schouderklopje te geven. Want ik doe het goed. De gebeurtenissen zijn heftig en kort achter elkaar. Dat heeft tijd nodig, veel tijd. De leegte die pa en ma achterlaten moet een plek krijgen, langzaam maar zeker moet daar wat anders voor in de plaats komen. Maar dat gebeurt niet zo maar, daar moet ik tijd voor nemen. Ik vertel Anne dat ik na het overlijden van mams ineens wist waarom mensen kinderen willen. De keuze om geen kinderen te hebben is voor mij nog steeds de juiste, daar twijfelde ik niet aan. Echter, het houdt echt op bij ons. Als lief en ik er niet meer zijn is het echt over. En dus moet ik langzaam maar zeker echt alleen voor mezelf gaan leren leven. Zoals een lieve ex-vriend altijd al tegen me zei: Alleen jij bent belangrijk, en daarna degene die jezelf bepaalt. En zo is het nu ook! Ik ben belangrijk!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten