Aan het werk

Ik ben weer aan het werk. Voor 50%, dus 16 uur. En langer kan ook echt niet. Door een tandartsbezoek moest ik een dagje vrij maar omdat mijn werkgever had gezegd dat ik ook kon husselen besloot ik 1 dag 5 uren en 3 dagen met 5 en half uur te maken. En o, wat is dat veel. Helemaal kapot kwam ik weer thuis. Ik heb ook een reistijd van een uur enkele reis, en dat vergeet ik wel eens mee te tellen. Gesloopt kwam ik thuis. En zoals vaker na heftige dagen ben ik nu klaar wakker.
Ik tel mijn zegeningen, mijn werkgever die goed op me past, de opdrachtgever waar ik mijn reïntegratie bij mag doen en mijn eigen kracht. Want hoe wankel soms ook, ik sta nog steeds. Alleen die longontsteking had me erg te pakken.
Komende week ga ik wel vier dagen van vier uur maken, afgelopen week was iets te gek. En het tandartsbezoek was emotioneel. Ik had onze tandarts al een mailtje gestuurd met het verhaal. En terwijl hij me onder handen neemt zegt ie me dat ik deze heftigheid niet verdien. Ik ben er emotioneel van. Ik ben natuurlijk wel wat gewend, in mijn leven is veel extreem geweest, maar dit is overdonderend.  En als iemand dat dan ook zo tegen je zegt en je zegt dat je uit een goed nest komt, ja, dan ben ik zeker ontroerd. Want dat ik uit een goed nest kom, weet ik zeker. Dat ik stapje voor stapje weer vooruit ga, komt ook door dat nest.
Op de crematie van mams draaide ik het nummer "this is where dreams come to die"   van Merle Haggard. Een prachtig nummer, wat mijn gevoel toe ook zo weergaf. Mams, die net verhuisd was en zo vol plannen zat. Even bijkomen van alle hectiek en dan zou ze in januari een mooie start maken met de rest van haar toekomst. Het mocht niet zo zijn. En hoewel ik mijn moeders dromen niet kan leven, dat wil ik ook niet, kan ik wel die dromen een start laten zijn voor mijn dromen. Mijn verdriet verhullen in mooie foto's of zo. In mijn hoofd ben ik daar al steeds mee bezig maar ik voel dat ik daarmee te snel wil. Toch is het fijn dat ik weer durf te dromen. Het komt goed met me. Het duurt echter nog wel even hoor...