Ik heb een dubbel gevoel vandaag. Vanochtend had ik al een berichtje van mijn werkgever dat mijn sollicitatiegesprek niet doorging. Ze besloten het daar anders op te lossen. Geen punt, dat begrijp ik volkomen, dat als je iemand graag wilt houden je daar ook alles aan doet. En qua afstand vind ik het ook helemaal niet erg. Eerlijk gezegd zag ik er nu al enigszins tegen op om dag in, dag uit zo'n lange rit te moeten maken.
Toch voel ik me dubbel, want ik had graag weer volledig aan de slag gegaan. Lekker weer vol er tegenaan. De twaalf uurtjes die ik nu werk zijn erg weinig. Heb ook nog niet echt een gevoel een ritme te hebben. Toch klaag ik niet, ik ben er erg blij mee.
Ook mijn mailtje voelt erg dubbel. Ik ben namelijk al snel bang dat ik een kruisje achter mijn naam krijg. Een "O, daar mankeert wat aan, dus die willen we niet"-kruisje. Nu ben ik daar altijd al bang voor geweest, maar in deze tijd van hoge werkloosheid nog wat meer. En misschien dat juist die hoge werkloosheid me nu wel gaat redden. Ik ben namelijk werkzaam in de uitkeringssector. Zover is het echter nog niet, ik moet het nu nog met mijn twaalf uren doen. En een kruisje achter mijn naam. En aan de andere kant ben ik voor mezelf opgekomen. Weet ik dat ik niet altijd alles maar kan. Weet ik dat ik beperkingen heb.En om teleurstellingen te voorkomen, kan ik het beter zeggen voordat de verwachtingen te hoog zijn. Elke keuze die je maakt, heeft een keerzijde. Soms merk je het, soms ook niet. Maar wat ik in maart ook al zei: ik laat me er niet ten onder krijgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten