Ik heb jullie wel gevoeld hoor, vanmiddag op de kade. Ons uitzwaaien. Net zo als in oktober toen we naar Terschelling gingen. Nu gingen we naar Vlieland. Het eiland met de vele herinneringen. Daar waar we in mijn jeugd zo vaak naar toe gingen. Het eiland waar ik tot rust kom. En nu lig ik in een hotelletje deze brief te schrijven. Ja, we doen luxe, geen huisje op Duinkersoord maar een hotel in de Dorpsstraat.
Morgen pakken we de fiets en zien we wel waar we uitkomen. We gaan heerlijk foto's maken voor de Instadag die ik aan het organiseren ben. Dat gaat door! Dat wil ik graag.
Ik hoop wel dat de mist wat optrekt, want het een redelijk kleine wereld toen we aankwamen. Heel apart, want toen we van Terschelling kwamen was het ook zo mistig. En wat is de periode daarna heftig geweest. Eerst pap in het ziekenhuis en toen naar het verpleeghuis. En dan eindelijk gewend en de boel wat op de rit hebbende er niet meer van mogen genieten. Vaak heb ik het beeld nog op mijn netvlies. Daar lag je tussen de bank en de tafel. Dat beeld moet ik gaan loslaten. En ik doe mijn best ervoor! Maar het is net of je steeds in mijn dromen verschijnt, en dan net die dromen die ik niet kan onthouden.
En zoals me vaker gebeurt, gaat ook deze brief een heel andere kant op terwijl ik wat anders wilde zeggen. En ik weet niet meer wat. Is het ook niet belangrijk geweest, hoor ik je zeggen. Misschien wel niet. Misschien wilde ik ook eigenlijk alleen maar zeggen dat ik jullie voelde op de kade. Om ons een fijn weekend te wensen. En dat gaan we er zeker van maken, een fijn weekend!
Dikke kus,
Jullie docher
Geen opmerkingen:
Een reactie posten