We zitten in de auto, we gaan wat leuks doen. Vinyl scoren! Dan krijg ik een berichtje van mijn nichtje, of we ook naar de verjaardag van onze oom gaan. Shit, ja, nieuw jaar dus die verjaardagencircus begint ook weer. Ik wil wel gaan, voel me aan de ene kant verplicht, en aan de andere kant wil ik graag. Dit is nu nog mijn familie, dit kan ik nog hebben. Ik kan nu nog proberen om de familiebanden te versterken. Ik zie een lichte teleurstelling op het gezicht van R. We gaan gewoon wel vinyl scoren en dan richting die verjaardag. Ik vind het best wel spannend, heb me altijd wel een buitenbeentje gevoeld binnen de familie. Dat komt wellicht ook omdat er in mijn jeugd jarenlang geen contact geweest is tussen ons gezin en de familie. Op de trouwdag van pa en ma ontbrak haar familie. Ik heb dat altijd wel jammer gevonden, maar vond het meer een gemis voor de familie. Jaren later is het contact weer hersteld, maar ook mams voelde zich altijd wel buiten gesteld. Het zijn twee verschillende werelden binnen één familie. Mijn moeders jongste zus is echt een sporter, met bijhorende mentaliteit. Dat was vroeger nog erger! Ze leefde voor de sport. En mams had niets met sport, totaal niet. Mams had haar werk. Die moest haar kost verdienen.
Op de verjaardag aangekomen zit oma er nog. Oma is blij me te zien. Met kleine gebaren laat ze me weten dat ze blij is me te zien. Dat ze zich zorgen maakt over me. Het voelt gek. Oma is afgerond 90 en wordt met de jaren steeds brozer. Eigenlijk moet ik voor haar zorgen. Zo heb ik ook van mams geleerd, je eigen sores aan de kant zetten en voor een ander zorgen. Ik vind het verschrikkelijk voor oma, haar tweede dochter is nu ook niet meer. En oma vindt het weer erg voor mij, dat ik in zo'n korte tijd mijn beide ouders kwijt ben. Ik lees dat in alle ogen. Maar ik zie ook het respect wat ze voor me hebben. Ik heb twee crematies helemaal alleen geregeld, zelf mijn brieven voorgelezen. Geen hulp gevraagd, gewoon doorgaan. Sterk zijn, zoals ik van mijn moeder en ook van mijn vader geleerd heb. De familie snapt best dat ik nu de klap heb. Mijn nicht komt binnen en ze gaat dicht tegen me aan zitten. Woorden zijn eigenlijk niet nodig. Ik heb toch nog zo'n band met mijn familie dat het niet eens gezegd hoeft te worden. Ze zijn blij dat ik in hun midden ben. En ik ben eigenlijk ook wel blij. Het voelt iets minder alleen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten