Ook dat nog!

Het is nu zeker, ik ben een dag minder aan het werk in een andere functie. Helaas! Over het gevoel van falen ga ik het niet hebben, ik ga alleen zeggen dat het me heel veel doet. Vooral omdat ik zie dat het ook nu met iemand anders ook niet goed gaat. Die persoon lost het alleen anders op, die haalt zijn schouders op en gaat verder. Ik word emotioneel. Ik leg de fout direct bij mezelf neer, kan niet uitleggen waarom ik iets gedaan heb zoals ik het gedaan heb en ondertussen komen de emoties los. Die verdomde emoties die ik jaren heb kunnen verstoppen komen nu te pas en te onpas om de hoek! Uit alle macht probeer ik mijn muren weer om hoog te krijgen, me te verstoppen. Of in ieder geval mijn emotie. En hoe harder ik probeer, hoe harder mijn tranen mijn wangen proberen te bereiken.
Een dag minder, een dag minder inkomsten. Ach, Eega en ik zullen ook uit dit dal wel weer komen. We glijden echter wel steil naar beneden! Maar genoeg nu! Hoe meer aandacht dit krijgt, hoe meer het gaat groeien, hoe groter het probleem gaat worden. En we laten ons niet kisten!
Gelukkig gaat het momenteel beter met mijn vader. Ja, die kwam er ook nog tussendoor. Terwijl ik krampachtig mijn functie probeerde te behouden belandde hij in het ziekenhuis. Zijn aderverkalking heeft hem nu bijna helemaal weggenomen. Elke keer hoop ik dat ie terug is, dat ie roept dat alles een grapje was en dat ie weer staat te klussen als een jonge god. Helaas, en wanneer het bed van zijn ziekenhuiskamer leeg is, ook de wc niet bezet blijkt, is het uitzoeken waar hij gebleven kan zijn. En als ie dan met een verpleegster de afdeling komt op lopen en zij vraagt hem of ie weer wat herkent, besef ik me dat ik hem echt kwijt ben. Zijn ogen lichten op als ie mij ziet staan, tuurlijk herkent ie iets. Zijn meissie! Ik neem hem mee naar zijn kamer en hij begint aan de maaltijd. Even later is hij het hele voorval vergeten en bloedt mijn hart nog een beetje. Mijn vader, mijn veiligheid, mijn haven. De man die voorkwam dat mijn moeder en ik geheel stuurloos rond dwalen.
Ooit heb ik hem zelf nog kunnen bedanken voor zijn liefde, zijn warmte en vertrouwen. Voor zijn aanwezigheid. Hij haalde zijn schouders op en zei me dat ie niets bijzonders had gedaan. Dat zijn de echte helden!!