Een teken..

We doen een dagje Duitsland. Eega heeft hier al zo lang zin in en heeft mij eindelijk kunnen overhalen. Na 's morgens vroeg zijn moeder uitgezwaaid te hebben gaan we op pad. Hoe dichter we bij de grens komen hoe donkerder de lucht. Ik kijk voor we de grens overgaan nog even op de buienradar en zie dat we echt een regengebied inrijden. Zucht. Ik had al niet zo'n zin. Goed voorbereid zijn we wel, we hebben koffie en broodjes achter in de auto staan. Meestal gaan we veel minder voorbereid op pad, dus daar ligt het vandaag niet aan. Eega rijdt zo ver mogelijk door, richting de Duitse Wadden. Water, als ik water om me heen heb gaat het goed. Alleen zo jammer van die grijze lucht. Ik zucht nog eens en probeer mijn moeheid aan de kant te zetten, we gaan wat van deze dag maken. Ondanks grijze luchten, ondanks af en toe een bui, we gaan het gewoon gezellig maken met zijn twee. Het is al een tijd geleden dat we echt oog hadden voor elkaar, en dat is nu het belangrijkste van deze dag. We zijn samen, we gaan samen!
We besluiten in een havenstadje onze koffie aan te breken. Eega moet plassen, dus die gaat een beetje op verkenning uit. Ik ben nog steeds moe, dus ik vind het allemaal wel prima. Eega wekt mijn interesse als ie zegt dat er achter de struikjes een monumentje is. Daar hou ik van, dus ik besluit ook te kijken. Het duurt even voor ik weet wat het is. Het is een asverstrooiingsplek! Dat is toevallig! Het is een grote steen met allemaal koperen plaatjes met namen en data. Die mensen zijn aan de horizon verstrooid. Ik ga op het bankje zitten en laat de plek op mij inwerken. Ik heb net de beslissing genomen om pa en ma te laten verstrooien op de Noordzee, zonder toeschouwers, zonder poespas. Wil ik dat wel, zou ik ook zo'n monumentje willen? Ik kijk om me heen en besluit dat een brief met de coördinaten voor mij goed zal zijn. Ik heb niets nodig om mijn ouders te herdenken. Nu ik hier zit en de boel eens bekijk weet ik het zeker: ik heb de juiste beslissing genomen. Geen steen of buisje of wat dan ook om mijn nek, ik geef ze vrijheid. Ik geef ze rust, dat gun ik ze zo!!
We rijden verder naar een ander plekje, beetje meer toeristisch. We kopen een sneeuwballetje, want die heb ik ook al van de Nederlandse Waddeneilanden, dus de Duitse kan daar zeker bij. Bij het volgende winkeltje (wat me een beetje aan Van Houten op Vlieland deed denken) staat een kauwgomballenautomaat, maar dan niet met kauwgomballen maar met edelstenen in de vorm van hartjes. Ik voel gewoon dat ik eentje wil, ik moet er echt eentje uit halen!! Ik krijg twee euro van eega en draai met heel mijn gevoel! De steen valt en mijn hart klopt. Ik pak het hartje en zie een paarse kleur. Oei, een amethist. Tja, die hoort bij mijn sterrenbeeld maar ik voel niets bij die steen. En dan kijk ik nog eens goed, het is helemaal geen amethist, het is een rozenkwarts! Ik glimlach van oor tot oor, want die geeft zelfvertrouwen. Oo, wat heerlijk! Die kan ik heel goed gebruiken nu ik zo moe ben! Een rozenkwarts is een heerlijk positieve steen en ik ben er heel erg blij mee.
We lopen verder en zien een winkeltje met Afrikaanse spullen. Een mooie donkere jongen zit achter de toonbank en heeft een smile van oor tot oor. Hij geeft me de mooiste complimenten en ik word helemaal vrolijk van hem. Natuurlijk ga ik wat van deze jongeman kopen! Ik zie geweldig leuke tafeltjes en terwijl Eega en ik eentje uitzoeken hoor ik de klanken van Ladysmith Black Mambazo. Nee, ook dat is niet toevallig. Dat is mijn muziek waar ik altijd zo heerlijk rustig van binnen door word.
Deze dag is één groot teken. Voor mij een positief teken. Ik raak er bijna niet over uitgesproken. Natuurlijk wist ik als geen ander dat er meer zit tussen hemel en aarde. En natuurlijk wist ik dat ze me zouden proberen te bereiken, maar dat het zo duidelijk en makkelijk kon had ik nooit durven dromen.
We besluiten Eega zijn moeder nog even op te vangen na het dagje uit. En terwijl we wachten tot ze aankomen zie ik een man die heel erg op de man van mijn moeders vriendin lijkt. Helaas zijn ze elkaar uit het oog verloren en was het contact verbroken. Mams en ik waren wel nieuwsgierig hoe het met ze zou gaan en wij dachten dat deze man al overleden zou zijn. Echter, die man die vijftien meter van me af stond leek er wel heel erg op. Ik besluit een praatje te maken, en te zeggen dat deze man wel heel erg lijkt op mijn 'oom'. Ik noem zijn naam en ik zie de verbazing in de ogen van deze man. Het is hem!! Daar staat de man die samen met zijn vrouw getuige bij het huwelijk van mijn ouders (daar waar ik ook bij was) is geweest. Daar staat de man bij wie ik vaak in de schoolvakanties mocht logeren, en wiens vrouw mij veel vertelde over mijn biologische vader en huwelijk van toen. Ik vraag hem naar zijn vrouw en hoor dat 'tante' in 2014 is overleden. Ik vertel hem dat paps en mams een half jaar terug overleden zijn en ik zie hem schrikken. Ik vraag naar zijn zoons en daar gaat het goed mee. Twee zoons, iets ouder dan ik en waarbij ik altijd mezelf kon zijn. Wat ben ik blij dat het goed met hen gaat. Ik geef mijn 'oom' een dikke knuffel en twee zoenen en ik kan hem alleen maar alle goeds wensen.
Die avond liepen tranen over mijn wangen, van verdriet, van dankbaarheid en meer emoties. Het was een hele wonderlijke dag, die 25ste van juni.
En ik weet zeker dat als iemand het nodig vindt ik ooit weer zo'n dag krijg!!