Het gaat niet goed met me. Ik heb heel erg mijn best gedaan om het normale leven weer op te pakken. Op een rustig tempo uiteraard, maar het wil niet lukken. Vorige week heb ik me wederom af moeten melden. Ik kon niet meer, ik was helemaal op. We hadden dat weekend pech gehad met mams auto. Die wilden we naar mijn zwager brengen voor de verkoop. Onderweg is de olie er gewoon helemaal uitgelopen. Net een dikke beurt gehad van 1600 euro, nieuwe distributieriem en zo, en hoppa, alles onder de olie! Wellicht dat de garage een dop niet goed er op gezet heeft of nog iets vergeten is te vervangen. Mijn zwager heeft er nog wel iemand bijgehad maar ik moet bekennen dat het verhaal totaal langs me heen gaat. En dat gebeurt tegenwoordig met meer verhalen. Eega is met het verhaal naar de garage gegaan en nu moeten wij maar weer zien dat die auto bij de garage komt. Nu was mams de laatste tijd al totaal niet meer tevreden over de garage, en gaat het ons waarschijnlijk sowieso geld kosten. Dus ik heb gezegd dat de auto lekker in Drenthe blijft en dat ze hem daar maar moeten maken voor die paar honderd euro. Het is maar een auto! Dat ie veel betekenis had voor mams, doet er niet meer toe, daar heb ik me bij neergelegd. Het is maar materiaal. En ik heb geen zin in rompslomp en gehakketak met de garage. Ik wil rust. Ik wil ook niet meer belastingpapieren invullen voor mijn ouders. Gelukkig heb ik daar iemand voor gevonden maar ik moet de dingen nog wel bij elkaar zoeken. Ik wil geen rekeningen voor mijn ouders meer betalen. Ik wil dat de pijn minder wordt, maar ik heb een idee dat het elke dag iets heftiger wordt. Ik heb natuurlijk de afgelopen maanden me heel erg scherp moeten houden, van alles moeten regelen en scherp blijven. De zorg voor pappa kreeg ik niet zomaar, daar moest ik papieren voor invullen. Ook na het overlijden moest ik scherp blijven, want stel dat zijn familie ineens zou verschijnen. Wat zou er dan gebeuren, wat zouden ze dan willen? En wat zou ik dan willen? Wil ik weer contact met de familie van mijn vader? Nu zeg ik nee. Mijn ouders zeiden altijd "bij leven niet, dan bij de dood ook niet". Dus ik zeg gewoon nee!
Elke dag lopen nog de tranen over mijn wangen. Mijn lichaam wil totaal niet wat ik wil. Ik word elke dag met spierpijn wakker, het doet me denken aan de tijd van mijn burnout. Ik kan nog niet, ik ben nog niet zover. Ik mis mijn ouders!!
We zitten in de auto, we hebben het over mijn ouders en de tranen lopen over mijn wangen. Ik doe de radio aan en het eerste wat ik hoor is "Please baby don't you cry". En het is even stil voor de zanger verder ging (Let's just kiss and say goodbye). Mijn moeder voelde op dat moment zo dichtbij!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten