Alleen

En hup daar komen de tranen weer. Ik heb zo'n dag dat ik maar blijf huilen. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: "Jij ook altijd met je tranen." Mijn antwoord was dat ik verdriet had en het er uit moest. De tranen waren vanwege de situatie met mijn vader. Net opgenomen in het verpleeghuis en nog enorm zoekend naar zijn plek. Ik zag de radeloosheid in zijn ogen. De verwarring. Ik zag een man die totaal zichzelf niet was. Nu was ik mijn vader al langer kwijt door de dementie. Maar toch waren er soms nog momentjes dat je hem kon bereiken. En in het verpleeghuis heeft ie me volgens mij al twee keer niet herkend. Dat geeft niet, dat is zijn ziekte. En ik heb geduld want ik weet dat het tien minuten later weer anders kan zijn. Maar het doet wel verrotte zeer. Het breekt mijn hart om hem zo te zien. Zo kwetsbaar, zo fragiel. Mijn vader!! Hij kon de helft van zijn vinger wegzagen en dan heerlijk nuchter tegen mijn moeder zeggen dat ze naar het ziekenhuis moesten. Mams wist dan, niet vragen, gewoon de auto pakken en wegwezen. In de auto vroeg ze pas wat er aan de hand was. Dat was paps, mijn stoere onverwoestbare paps! 

En nu is ie kwetsbaar door zijn ziekte. En heb ik hem ook nog eens moeten vertellen dat mams niet meer zou komen omdat ze niet meer leeft. Ik zag door zijn ogen dat zijn hart brak. 

Vanavond heb ik even met de verpleegster gesproken die er bij was toen ik het mijn vader vertelde. Paps wil het er niet meer over hebben. Ik heb de uitvaart besloten gehouden, naar de wens van mijn moeder. Heb wel iedereen gevraagd om een kaart te sturen, zodat ik het met mijn vader kan delen. En mijn vader sluit zich af. Wil er niet over praten. En ik snap echt dat het hem heel veel pijn doet, en dat het manneke het bijna niet aankan. Maar voor mij voelt dit echt als een dubbel verlies. Mijn twee grote rotsen in de branding, ze zijn weg!! 

En natuurlijk heb ik mijn lief, mijn eega. En hij steunt me enorm. En hij laat me met rust, geeft me ruimte. Hij staat naast me, staat achter me, en staat voor me. En toch voel ik me alleen. Geen broers en geen zussen. Ik heb zelfs tegen eega gezegd dat ik nu snap waarom mensen kinderen willen! Niet dat ik ze nu plotseling wel wil, nee, dan had ik nu eega niet moeten laten slapen maar hele andere dingen moeten doen. 

Dit verdriet heeft zijn tijd nodig, dit verdriet hakt er enorm in! 

En heel stiekem geeft het ook een verlichting. Een ruimte die ik al een paar jaar niet meer gehad heb. Door de ziekte van mijn vader, en mijn moeder mantelzorger voor hem was, werd er ook een flinke beroep op mij gedaan. Af en toe zeer beklemmend, maar wel met liefde gedaan. Dus niet alleen het verdriet moet een plek krijgen, maar ook de ruimte die ik nu heb. Voor mijn vader wordt nu goed gezorgd. Hij heeft daar alles wat hij nodig is. En als er wat is, bellen ze me. Ik hoef niet elke dag naar hem toe, en ook niet eens om de dag. Voel ik me daarom schuldig?? Een beetje wel. Ik weet dat mams het heel erg zou waarderen als ik om de dag zou gaan. Ik zeg duidelijk waarderen, ze zou me niet dwingen. Maar als dochter zijnde wil je het toch alleen maar goed doen in de ogen van je moeder? Ik wel, daar heb ik hier vaker over geschreven! 

Het laatste stukje wat mijn moeder in het schriftje van mijn vader heeft gezet is dat ze de zorg uit handen geeft, dat haar man in het verpleeghuis op zijn plek is, en ook dat ze niet meer elke dag zal komen omdat het zo'n enorme belasting voor haar is. Dat stukje geeft mij ruimte. Ruimte om een leven voor mezelf te creëren, een leven zonder ouders.