Paintballen

We gaan paintballen! Met vrienden! In mijn enthousiasme roep ik gelijk ja. Ik vind het leuk om met mijn vrienden iets te ondernemen
Daardoor krijg je een band met elkaar. En leer je elkaar goed kennen
Over mijn omvang denk ik niet na. Er zijn vast meer van mijn postuur die het doen en mijn vriendin heeft met de organisatie gebeld. Er is altijd wel een passende overall is haar verzekerd! Gaaf! Ik verheug me er dan ook erg op. Ik ben onder vrienden, zij weten dat me niet altijd soepel uit de voeten maak maar boeien! We zijn onder elkaar dus dan vergroot de lol!
Eigenlijk was het dan ook teleurstelling dat er geen passende overall was! De allergrootste had ik aan. Ik kreeg hem over mijn benen (joehoe, dat heb ik al gewonnen!) en ik kreeg em aan. Ik kreeg hem alleen niet dicht. De meisjes (mijn borsten) lieten zich niet vangen. Ik kreeg de drukknopen bij elkaar, ze sprongen echter net zo hard weer open!
Ik besloot niet bij de pakken neer te zitten, de organisatie had gezegd dat ik mee kon doen, dus maakte ik het hun probleem. Na lang wachten, en veel geroep kreeg ik dus een bodyprotector! Maar helaas,  die paste ook niet! Dan nog maar een belt, nee twee! Lieve vrienden heb ik, ze helpen me om de boel aan te krijgen. Ze zijn bijna nog meer van slag dan ik omdat de boel niet past. Ik lach het weg en zeg als het niet werkt we ons niet gek moeten laten maken. Ik zit net zo lief op de bank, als het niet mogelijk blijkt! Maar ik kan helemaal meedoen!! En daar word ik nerveus van. Vooral als blijkt dat onze groep groter wordt gemaakt en wij andere tegenstanders krijgen! Eeuh, dat klopt niet met hoe ik het in gedachten heb! Ik voel mijn ademhaling veranderen. De scheidsrechter zegt dat de strijd begonnen is en daar sta ik! Helemaal alleen, net zo als vroeger met gymnastiek sta ik het honk te verdedigen.  Ik blokkeer net zo als ik vroeger deed. Ik probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik probeer wat te zien door de bril en stap zowaar naar het volgende obstakel en voel dat ik geraakt word door een verdwaalde kogel.  Kracht zat er niet meer in en in plaats dat ik blijf staan en gewoon verder ga, er is immers niemand die dat verder in de gaten heeft, loop ik terug.  Dat zijn de spelregels immers. Echt, geloof me, op dat moment vervloek ik mezelf! Maak me zelf uit voor alles wat lelijk is en blokkeer! Verdriet is eigenlijk mijn grootste emotie op dat moment. D teams moeten ruilen en aan de andere kant vergaat het me net zo. Mijm bril beslaat, mijn ogen prikken door de tranen. O, wat wil ik graag meedoen! Ik vind het zo leuk! Mijn hrdachten roepen naar mijm lichaam maar het wil niet! Bij de volgende pot besluit ik dan ook maat om mijn geweer op te hangen. Het wordt toch niets meer. Toch hoop ik dat we het nog eens overdoen! Echt! En dan ga ik gewoon een stapje verder! Beloofd!!