Ik voelde het al vandaag, vandaag bij het sporten maar even rustig aan doen. Ik ben vandaag een beetje uit mijn velletje. Moe, vervelend en ja, ongesteld. De eerste dag gaat bij mij gepaard met een hangerig gevoel, een rommelende buik en aardig wat bloedverlies. Geen optimale dag om even lekker fanatiek te sporten dus. En als ik dan ook nog het bericht krijg dat we bij moeten betalen bij de belastingen is ook mijn humeur op graadje vriespunt. Ik voel me een kale kip waar niet van te plukken valt maar waar iedereen toch nog het zijne wil hebben. En ik weet dat ik de negatieve energie die ik op dat moment voel moet omzetten in iets concreets, cv bijwerken en sollicitaties versturen. Ik kan het even niet opbrengen, en dan moet ik nog sporten. Bij Fysio doe ik makkelijke dingen, ik loop wat en fiets wat. Roeien gaat zwaar en als ik een zware stang boven mijn hoofd moet heffen voel ik mij duizelig. Mijn buik krampt samen. De tranen zitten hoog en ik wil niet opgeven. Gauw iets doen wat ik kan, dus de crosstrainer. Helaas, ik kan niet in mijn tempo komen en krijg mijn ademhaling niet onder controle. Wat een marteling! Tranen rollen inmiddels en Fysio staat naast me om de ademhaling goed onder controle te krijgen. Ik probeer het nog een laar keer, daarna geef ik op. Tijd om deze marteling te laten voor wat ie was. Dit was duidelijk niet een goed moment. Ik probeer het gevoel van falen van me af te zetten en van mezelf mag ik dan wel er verdrietig over zijn dat dit uurtje sporten niet lekker ging. Volgende week ga ik weer alles op alles zetten. Beloofd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten