dinsdag 17 september 2013

Tol

Na een periode van niet zwemmen en niet sporten betaal ik nu een tol, een hoge tol. Vorige week moest ik me helaas ziek melden. Griepklachten, dichtgeknepen keel en een lekkere buikloop. Met lood in mijn schoenen meldde ik me ziek. Waarom voelt dat altijd alsof ik mensen teleurstel? Waarom kan ik me de eerste dagen niet gewoon aan het ziek zijn overgeven. Nee, ik ga strijdend ten onder, zorg ervoor dat mijn energielevel helemaal leeg is. Pas dan kan ik me overgeven aan het ziek zijn. En dat terwijl ik belangrijke afspraken had het afgelopen weekend. Gelukkig voelde ik me het weekend goed genoeg om die na te komen, maar fit was ik nog lang niet. En maandag dus maar naar de dokter! Zuurstof was goed! Blij! Longen zijn schoon! Nog blijer! Maar ja, wel een fikse keelontsteking! En daar helpen geen medicijnen tegen! Ik moet supergezond gaan leven. Mijn sporten weer oppakken en flink aan de fruit en groenten. De tol van dubbele klussen en niet sporten wordt even duur betaald.
Bij mijn huidige klus ben ik ook weer veel te eerlijk geweest. Ik moest dus gelijk op mijn eerste werkdag vandaag bij de teamleidster komen. Ik had met oog op mijn longen al eens aangegeven dat voor mij het moeilijke seizoen komt. En gelijk wil ze het liefst op een briefje dat ik de rest van periode niet meer ziek zal zijn. Gelukkig heb ik haar ongerustheid voor een groot deel weg kunnen nemen. Ik word ingeleend dus op mij wordt net even iets steviger gerekend dan op het vaste personeel. Maar dat betekent niet dat ik mijzelf moet vergeten, ik heb die kwaal nu eenmaal. Een kwaal die me van de ene op de andere moment enorm kwetsbaar kan maken. Had ik het dan beter niet kunnen vertellen?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten