Mijn handen jeuken. Niet om iemand te slaan of iets aan te pakken. Nee, echt jeuken. Ik loop de hele dag aan mijn handen te krabben, gek word ik er van. Een vriendin leest handen, maar dat doet ze al zo vaak dus wil ik het haar niet vragen. Ik ben niet een vrager, vooral niet als iemand er beroepsmatig al mee bezig is. Ik ben privé! Daar heb ik al wat kansen mee verloren, en gelukkig ben ik al wat minder principieel in geworden. Anders had ik de steun van mijn Rots moeten missen. Dus nu ook maar de stoute schoenen aan en dinnetje vragen. We wonen niet in de buurt dus foto's maken van mijn handen. Ik schijn in een transformatie-proces te zitten. In de beginfase. Het eerste wat door mij heen gaat, is mijn blog en bijhorend doel! Ik voel op dat moment dat het mij gaat lukken! Ik heb namelijk het eten niet meer nodig om mijn emoties in te verwerken, ik heb mijn blog! Ik krop het niet meer op, ik prop me niet meer vol, ik deel het en gooi het de wereld in. Dat is emotioneel al een hele verandering, die gevolgen heeft voor mijn lichaam. Ik heb wel vaker het gevoel dat het me gaat lukken, en dat uk het jammer vind dat het nu pas gebeurt. Ik ben nu een veertiger en weet niet beter dan met overgewicht rond te lopen. Ik ben zwaar geworden in mijn kinderjaren. Maar deze gedachte weerhoudt mij niet om door te zetten! Ik ga door met minder suiker en koolhydraten, en vooral meer bewegen. Want daar voel ik me toch het lekkerst bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten