Zelfbeheersing zegt Dr. Phil. Ik zucht eens diep. Het woord roept nare associaties in me op, beelden van grote dikke zichzelfvolproppende Amerikanen schieten door mijn hoofd. Precies zoals de media graag de dikke mens neer zet. Volproppend met eten, met het vet druipend van de kin, en natuurlijk met de handen eten, want bestek past niet in het beeld. Schransen, onguur vreten. Dat beeld ben ik niet! Zelfs mijn American Fatlady is niet zo! Hoe graag ik ook wil, ik kan niet verder lezen. Het woord dreunt op de pagina, mijn ogen glijden er telkens naar toe. Of is het woord me te confronterend? Als ik goed nadenk weet ik dat ik ook kan proppen. Chips, kaas, worst, brood, koek. O en niet vergeten: chocolade, drop en ijs. Als ik er eenmaal aan begin moet het op. Eerst is het lekker, zo lekker dat je nog eentje neemt, en nog één. Tot het bijna op is. Terug leggen in de kast wil ik niet, te confronterend want het herinnert me er aan dat ik meer dan de helft in één keer heb opgegeten. En stel dat ik daarna ook weer meer wil terwijl er niet meer is. Nee, helemaal opeten is de enige optie. Want het laatste restje weggooien kan ook niet! En terwijl ik dit zo schrijf weet ik hoe Dr. Phil het bedoelt, en weet ik dat ik eigenlijk geen haar beter ben dan die zichzelf volproppende Amerikaan. Alleen doe ik het met mes en vork!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten