Zeuren

Niet kunnen zeggen wat je denkt, heel langzaam krijg ik er bij dit blog ook last van. Gewoon omdat ik al een tijdje niet meer tegen negativiteit kan. Enig idee hoe mensen kunnen klagen en zeuren? Gewoon omdat dat ene sneeuwvlokje wit is en niet paars zoals zij dat graag willen. Ik word er helemaal gek van. Ik open mijn Twitter en er verschijnt wel twintig keer FAIL in beeld. Goh, iemand maakt een foutje, heeft de schrijver van dat bericht zeker nooit gedaan? Dan zeuren dat het regent, of juist niet. Dat het te warm is, maar nu het vriest is het weer te koud. Nederland is het land van de klagers, het is nooit goed. En ik word er zo moe van. Negativiteit kost veel meer energie dan het positivisme. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving. Ik merk dat ik mijn blog momenteel ook aardig probeer te houden, niet te veel zeuren want dat helpt niet. En ik weet precies wie mijn blog leest binnen mijn kring. In mijn jeugd heb ik geleerd dat boos zijn en verdrietig zijn negatieve emoties zijn, die moet je niet laten zien. Mensen willen vrolijke mensen als vrienden hebben. Ik ben er inmiddels gelukkig achter gekomen dat het niet altijd zo werkt. Dat je wel eens je verdriet mag laten zien, dat vrienden het ook fijn vinden dat ze in moeilijke tijden je kunnen steunen. Mensen die op dieet zijn kunnen ook zo zeuren. Dat ze zin in chips hebben maar dat komkommer gezonder is. De hele dag calorieën tellen en harder fietsen zodat ze het stukje chocola wel kunnen nemen. Dat kost energie, en levert eigenlijk niets op. Goed, als je niet dat stukje fietst en wel het stukje chocolade neemt, duurt het langer voor je op je streefgewicht bent, maar maakt dat gelukkiger? Maakt het slank zijn daadwerkelijk gelukkiger? Zit het geluk niet in jezelf? En als je wat positiever naar de dingen kijkt en ook naar jezelf maakt dat niet gelukkiger? Ik ben over het algemeen tevreden met mezelf. Af en toe zie ik wel eens de American Fatlady in de spiegel verschijnen en walg ik van mezelf. Maar ik baal meer van mijn lichaam als het me belemmert. Ik ben een sportieve meid, en helaas door een blessure durf ik niet veel sporten te beoefenen. Ik ben bang om te vallen, om verkeerd te vallen. Ik wil graag schaatsen maar weet dat met mijn gewicht de kans op botbreuken bij het vallen groter is, en dus schaats ik niet. Ik wil graag beginnen met hardlopen als nieuwe uitdaging, maar met mijn gewicht met ik om mijn knieën denken. En mijn oude blessure. Of dat ik maar niet een passende spijkerbroek kan vinden. Vorig jaar stond ik met Eega in de Hunkermöller. Ik was nodig toe aan een nieuwe bh. En helaas, geen passende bh te vinden. Eega vertelde de verkoopster dat hij het toch sneu voor me vond, want hij vond dat ik na tientallen kilo's verlies toch een nieuwe bh verdiend had. De verkoopster haalt haar schouders op en zegt ijskoud dat ik dan toch even iets meer moet afvallen om een passende bh te vinden. Dan kook ik, maar hou me stil. Deels uit schaamte, ik heb zo'n grote maat dat daar dus niet eens een fatsoenlijke bh voor te vinden is, en deels uit verbazing. Dan wil ik zeggen dat ze beter bij de Hema-slips kan staan want dat past beter bij haar ouderwetse kop, maar ik doe het niet. Ik kan niet van mij afbijten. En dat terwijl ik mijn bekje echt op de goede plek heb zitten. Dat ik echt wel durf te zeggen waar het op staat. Soms met het hart kloppend in de keel, maar ik doe het toch. En wanneer het over mijn figuur, mijn gewicht of zelfs over mijn kunnen gaat sla ik dicht. En dat zijn de naarste momenten. De momenten die ik vroeger weg at. Nu leg ik daardoor de lat een stukje hoger, waardoor ik er zelf op een bepaald moment niet meer bij kan.