Opstandig

Ik ben opstandig! Ik klaag nooit dat ik te dik ben, ik roep nooit bij verjaardagsfeestjes dat ik met het zoveelste dieet bezig ben. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben. Compleet met onzekerheid en af en toe die gruwel over mezelf. Dat hoort erbij. Als ik 2.10 zou zijn, zou ik ook af en toe met mijn lengte worden geconfronteerd net zo als dat ik nu last heb van krakende wc's! Of dat ik niet een spijkerbroek kan vinden die past. Iedereen heeft wel iets wat ie totaal niet leuk vindt van zichzelf. Goed, ik geef toe dat een lengte minder schadelijk is voor de gezondheid dan tonnetje rond. Want daar word ik nu echt wel mee geconfronteerd. Deze week veel last van koude handen, ben moe en heb nergens zin in. En ja, mijn poeperij is in de war. Ik heb dus een lekkere-trek-week en ik heb daar aan toe gegeven. Dus straft mijn lichaam mij en dat maakt mij opstandig! Want het is zalig om tijdens een film een zak chips open te trekken. Het geeft wat extra ontspanning, of gezelligheid. Komkommer heeft die uitstraling en uitwerking echt niet. Als ik aan komkommer denk, denk ik altijd gelijk aan de zoveelste lijnpoging van mijn moeder. Komkommer en Spa Rood. Deze dingen roepen iets in me op waar ik de vinger niet helemaal achter kan krijgen, maar fijn is het niet. En mijn The Bad zegt nu dat mijn lichaam me dwingt om over te gaan op komkommers en rode Spa. The Good zegt dat dat mee valt, dat ik genoeg keuze heb om andere dingen te nemen die ik wel fijn en lekker vind. En ik? Ik word er gewoon Ugly van!