woensdag 5 december 2012

Twijfel


Af en toe twijfel ik. Nu al! Af en toe twijfel ik of ik dit blog wel voort wil zetten. Of ik het niet bij een mail-wisseling tussen mijn Rots en mij wil houden. Gewoon haar de dingen mailen die mij dwars zitten, en zij me aanmoedigen en met allerlei tips aankomen. Dat dit blog voor iedereen te lezen is maakt het voor mij wat luchtiger. Maar tegelijkertijd ook meer anoniem. Ja, er zijn goede bekenden die weten wat ik schrijf en dat ik het schrijf. En soms voelt het alsof ik in mijn blootje voor hen sta! En dat maakt me enorm kwetsbaar en onzeker. Want als er iemand is die weet hoe het is om uitgelachen, uitgejoeld en uitgescholden te worden, ben ik het wel. Jarenlang! Ik ben nu een meid vol humor en zelfspot, maar dat ben ik niet bij iedereen. Ik sta geloof ik nog liever naakt voor iemand dan dat ik me bloot moet geven. Bij de dokter of fysiotherapeut doe ik, gelukkig, heel gemakkelijk mijn shirtje uit. Nee, preuts ten opzichte van mijn lichaam ben ik niet. maar ik geef me niet snel bloot. Vooral emoties als woede en verdriet slik ik in, kauw ik weg. De nare emoties zeg maar. Plezier kan ik gelukkig wel uiten. En soms lach ik wel eens iets te hard. Dan prikken de tranen van verdriet me achter de ogen, en sla ik dicht. Geen hap krijg ik dan nog door de keel. Met iemand in de buurt zal ik me niet overgeven aan een vreetbui, dan eet ik niet. Maar meestal komt het later. 
Maar mijn twijfel komt ook uit het feit dat ik denk dat mensen mij nu zielig vinden. Dit is absoluut niet het geval, ik ben niet zielig en ik vind mezelf ook niet zielig! Ik ben gewoon te zwaar, en verder ben ik een mens als ieder ander! Zelfmedelijden heb ik heus wel eens, want dat is menselijk. Gun me een dag of gun me twee dagen om te zwelgen in mijn eigen verdriet en ik heb heel snel genoeg van me. Heel snel sta ik m'n mannetje, want ik weet dat zelfmedelijden nooit een oplossing bied. Ik ben vaak stevige vrouwen tegengekomen die zoveel medelijden met zichzelf hadden omdat ze niet een vriendje hadden, of omdat ze hun leven niet leuk vonden. Ik heb ook een tijdje gedacht, vooral na mijn jeugd, dat ik niet aantrekkelijk zou zijn voor mannen. Gelukkig hebben een aantal mannen mij dit tegendeel bewezen en hebben ze ook echt de tijd genomen om mij daarvan te overtuigen. En ik ben overtuigd. Want zelf vind ik een volle vrouw vaak ook mooier. Zelfmedelijden is nooit een oplossing, de enige oplossing ben je zelf om wat tegen de situatie te doen! 

2 opmerkingen:

  1. Ik vind het juist heel mooi dat je dit allemaal blogt.. Zoveel herkenbaarheid ook. Vooral doorgaan lieverd!
    kus

    BeantwoordenVerwijderen