maandag 24 december 2012

Kerstgedachte

Ik word enorm nerveus van deze dagen. Vooral omdat je van alle kanten en hoeken geconfronteerd wordt met eten. Lekker eten. De lekkerste recepten komen voorbij, en ook qua hapjes en drankjes komt het nodige voorbij. Vandaag is zo'n dag voor de kerst dat veel mensen nog boodschappen moeten doen en het nodig vinden om jou te vertellen wat ze allemaal wel niet nodig hebben. Allemaal koolhydraten komen voorbij en die passen niet in mijn nieuwe voedingsschema. Ik word er treurig van, en als ik treurig word krijg ik zin in zoet! En ik laat me opjutten, ik ben bang dat ik veel te weinig in huis heb. Dat ik ook hamsteren moet. Dat ik ook winkelwagentjes vol suiker, koolhydraten en vet moet halen om na deze dagen als een plofkip op de bank te zitten! 
Meestal ben ik tegen het einde van het jaar ook melancholisch, ik denk na over het afgelopen jaar. Weer een jaar voorbij met vele dalen en gelukkig ook wat pieken. Eén grote dieptepunt was het afscheid moeten nemen van een dierbare, wat juist in deze dagen voelbaar is. Het was de enige binnen de familie die heerlijk kon genieten van ons meegebrachte rollade! En meer van die kleine dingen. Een persoonlijk dieptepunt was mijn strijd met mijn jobhunter, die me het liefst in een grijze muis zat veranderen omdat ik dan beter te plaatsen ben. En ondertussen me complimenteerde met mijn uitstraling en kracht. Ik werd er helemaal onzeker van. Juist in mijn jeugd heb ik me in zoveel bochten gewrongen om maar niet op te vallen. Van introvert meisje ben ik veranderd in een zwaan die durfde te laten zien wat ze in huis heeft. En plots mocht dat niet meer. Moest ik weer een grijs muisje worden. Je kan veel van mij zeggen maar een grijze muis ben ik echt niet. En ja, ik heb een lichaam wat opvalt, daar kan je ook geen grijze muis mee worden! 
Ja, een jaar is bijna voorbij en voor mijn gevoel ben ik niet een steek verder gekomen. Als Eega dit leest zal ie wel zachtjes met zijn hoofd schudden, hij kan zo tien dingen opnoemen waarin ik wel vooruit ben gegaan. Op eigen kracht een tijdelijke baan vinden bijvoorbeeld, die in eerste instantie maar voor vier weken zou zijn en uiteindelijk 5 maanden werd. Of het beginnen van een stage voor een nieuw eetpatroon. Uit eigen beweging en niemand die zei dat het moest. 
Mijn baan ben ik kwijt in januari. beter gezegd mijn regelmaat, want ik wist dat het maar tijdelijk zou zijn. En ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar ik schijn toch ook een beetje regelmaat nodig te hebben. En het geld wat het met zich mee brengt, maar daar wil ik het nu niet eens over hebben! 
En natuurlijk zijn er ook positieve dingen te noemen, gelukkig wel anders had ik allang een greep gedaan in de suikerpot! Het lopen gaat me wat beter af, ben niet meer moe na honderd meter. Met grote stappen ben ik zomaar aan het einde van de straat, Eega schrikt er van! Alleen kan hij het tempo wat lang volhouden dan ik, met het gevolg dat ik toch nog helemaal buiten adem de winkel in loop. Maar het begin is er! En als iets je makkelijk afgaat, wordt het steeds leuker! En zo wil ik straks ook mijn onzekerheid de baas worden. En zal ik laten zien dat ik wel helemaal zelf een inkomen kan vergaren, dat ik echt eigen baas ben!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten