Dilemma

Ik kijk in de spiegel op het toilet op het werk en zie tot mijn schrik dat ze er weer is. Ik zie de American Fat Lady! Een rol, vanuit mijn zij gaat schuin naar onder, naar het midden. Net boven mijn broek! Ja, deze rol laat mij me kolossaal voelen. En terwijl het toilet iets minder onder mijn gewicht kraakt dan de vorige keer voel ik me verslagen! Want juist alles waar ik een enorme hekel aan heb, doe ik nu! Ik surf op internet om maar meer te weten over afvallen, koolhydraten en insulineresistentie. En dat is niets voor mij. Ik word er ook alleen maar treurig van. Juist hierom heb ik geen weegschaal in huis. Ik wil niet dat mijn lichaam mijn obsessie wordt. Waar was deze rol vorige week? Toen heb ik haar niet gezien, en het kan toch niet zo zijn dat ze weer terug is door één fout weekend? Ik heb koolhydraten gegeten maar ik heb niet het frituurvet opgedronken of zo! Misschien komt het omdat ik nu een andere broek aan heb, een ander model, iets hoger in de taille en iets strakker om mijn billen. Maar het kwaad is geschiet, ik ben niet meer tot rede vatbaar. Ik voel me kolossaal! 

O, wat heb ik hier een hekel aan, ik ben zo met mijn lichaam bezig. Ik wil dat niet. Ik doe zulke dingen niet. Ik lees niet eens bijsluiters van medicijnen. Als de dokter het voorschrijft zal het goed zijn, en ik hoef gelukkig de naam niet te onthouden. Sommige mensen weten precies wat ze slikken en wat voor werking dat het heeft. Ik doe het niet. Ik krijg de bijwerkingen vanzelf wel, of niet. Misschien wel juist niet omdat ik het niet weet. Pas later, als ik me bedenk dat het niet helemaal goed met me gaat, ga ik die bijsluiter eens lezen. En dan is de kuur vaak ook al afgelopen. 

Nu lees ik van alles, over diabetes, over suiker, en over coma en over symptomen dat je adem naar aceton kan ruiken! En ik word er niet vrolijk van, dit wil ik niet. Ik heb alleen koude handen na een maaltijd, of soms voor een maaltijd. Ik ben juist bezig om mij minder neerslachtig te voelen, ik wil weer lekker in mijn vel zitten.