Beetje down

Veel volgers heb ik niet, en maar een handjevol mensen weten dat ik deze blog schrijf momenteel. Aan de ene kant vind ik het jammer, ik wil een soort taboe doorbreken. En aan de andere kant wil ik  liever in de vergetelheid. Niet te veel opvallen, want dan kunnen ze ook niet kwaad over je spreken. Die tweestrijd heb ik vaker in mee. En als ik erin geloof schijnt het bij mijn sterrenbeeld te horen. En een ander gaat me vertellen dat het gewoon mijn rugzakje is die ik mee zeul. Wie zal het zeggen. Feit is wel dat ik in mijn jeugd erg veel gepest ben met mijn omvang. Ik heb me erg verloren gevoeld, erg eenzaam. En ik had een vriendje. Dat vriendje was eten. Ja, die bekende vicieuze cirkel. 

En nog, wanneer ik mij onzeker voel eet ik. Nadenken gaat beter met een zak chips of iets anders wat op dat moment maar voor handen is. Of is het even aan niets denken? 

Momenteel zit ik een beetje in een impasse. Ik steek niet lekker in mijn vel. Of dat door de nodige ontstekingen in mijn lijf komt, of de antibiotica-kuren of de insulineresistentie, ik weet het niet. In gedachten ga ik de keukenkastjes langs. Ga ik scannen waar nog wat te eten valt. 

Vorig jaar ben ik gestopt bij mijn werkgever, het gaf me totaal geen voldoening meer en het zoog gewoon de energie uit me. Een goede beslissing om te stoppen dus. Het gekwakkel met mijn gezondheid was een stuk minder. Maar goed, op een bepaald moment wil je weer meedoen, weer wat collega's om je heen en ook financieel kan je wel weer wat extra's gebruiken. Zeker in deze tijd. Een leuke tijdelijke job kondigde zich aan. En die werd iets langer dan gepland. Veel verantwoording heb ik niet, het nalopen van dossiers en zorgen dat wat er instaat ook klopt met het systeem. En nu begin ik weer te kwakkelen met mijn gezondheid. Oké, Eega heeft ook een tijdje in het ziekenhuis gelegen, dus dat vrat ook energie. Ik kom totaal niet meer toe aan de dingen die ik leuk vind, die me energie geven. Morgen maar gauw bellen voor de uitslag, en dan kunnen we verder!